Al maanden loop ik rond met een pijnlijke onderarm. Ik dacht dat het wel te maken zou hebben met het vele sloop, sjouw en andersoortig werk van tijdens de verbouwing. En dat blijkt te kloppen. Alleen dacht ik dat het wel zou verdwijnen nu het wat rustiger is geworden.
Helaas. Er valt geen enkele verbetering te bespeuren. Niet dat het altijd pijn doet. Alleen bij bepaalde bewegingen. Waaronder enkele essentiele zoals de versnelling van de auto in z’n achteruit zetten bijvoorbeeld. Of dingen oppakken.
Klimmen daarentegen, of hout kloven gaat dan weer zonder problemen.
Op de survivalrunclub zei iemand een week geleden dat waarschijnlijk een pees in mijn arm ontstoken was en door er wat naalden in te laten prikken de pijn Af zou nemen. Ik had niet het idee dat ik Inge moest vragen om haar naaisetje tevoorschijn te halen. Daarom vandaag toch maar een afspraak bij de fysio gemaakt. Deze avond kon ik al langs komen.
Het bleek inderdaad een overstrekte pees te zijn. Naalden waren (nog?) niet nodig. Hij beperkte zich nu tot het masseren (waarbij het leek of zijn vingers diep in mijn armen verdwenen alsof hij deeg aan het kneden was) van de pijnlijke plek om de doorbloeding op gang te krijgen. Met wat oefeningen voor de komende week stond ik na ruim een half uur weer op straat. Maandag over een week is de volgende afspraak.
Natuurlijk was ik er niet gerust op dat ik in de tussentijd mocht gaan trainen (zekerheidshalve had ik die van zondag al overgeslagen). Maar dat bleek geen probleem te zijn. Als ik de boel niet forceerde kon ik gewoon lekker doorgaan. Fijn, want de dagen vliegen voorbij en op 10 september staat alweer de eerste run op de agenda. In Gennep. Waar ik vorig jaar in de allerlaatste hindernis sneuvelde en mijn bandje moest inleveren. Dat gaat me hopelijk niet opnieuw gebeuren.