Onverwachts kwam vanmiddag een verzoekje binnen dit jaar een nieuwe poging te wagen om de Montferlandrun te lopen. Voor mij zou het een revanche kunnen zijn ditmaal de 15 km tot aan de finish te volbrengen. In 2015 kreeg ik helaas twee kilometer voor het einde plots een blessure aan mijn achilleshiel. Ik was ruim een maand niet in staat fatsoenlijk te hardlopen.
De editie van 2016 liet ik aan me voorbij gaan. Ik had me wel ingeschreven maar mijn fysieke conditie door enkele survivalruns liet te wensen over. Dat was vragen om moeilijkheden.
Dit jaar kreeg ik weer een uitnodiging binnen. Ik twijfelde. Los van de problemen die ik had ondervonden was het wel een uitdagend parcours door een prachtige en bosrijke omgeving. Het leek me echter beter niet al te veel hooi op de vork te nemen. Ik was nog niet zo lang geleden begonnen met trainen na de verhuizing en wilde me eerst concentreren op een nieuw seizoen van survivalruns. Na de mail enkele dagen in mijn inbox te laten hangen drukte ik op een avond resoluut op ‘delete’. Volgend jaar misschien.
En nu dan plots dat verzoekje om samen met Luella deel te nemen. We zijn inmiddels een kleine twee maanden verder sinds ik de uitnodiging in de prullenbak gooide en ik zit lekker in mijn vel wat het sporten betreft. De eerste survivalrun is achter de rug en de trainingen verlopen voorspoedig. Ook het hardlopen tussendoor gaat goed. Ik hoefde er daarom niet lang over te denken. Ja, ik wil het nog wel eens proberen. De inschrijving was binnen een half uur een feit.
Niet veel later kregen we ook nog te horen dat Tristan zich ook ingeschreven heeft. Gaan we gezellig met z’n drietjes. Een primeur.