Stoner — John Williams

Joyreading

Wil­li­am besluit Edith ten huwe­lijk te vra­gen één dag nadat hij haar voor het eerst heeft gezien. Edith stemt toe en lut­te­le maan­den later geven ze elkaar het ja-woord. Op hun huwe­lijks­nacht slaapt Wil­li­am op de bank, Edith voelt zich niet zo goed. De twee­de nacht bedrij­ven ze de lief­de maar zodra het ach­ter de rug is vlucht Edith de bad­ka­mer in om over te geven. Van de cham­pag­ne, zal ze later verklaren.

Zo samen­ge­vat komt het bij­na hila­risch over, maar dat is het bij lan­ge na niet. Al van­af de eer­ste minuut is dui­de­lijk dat Wil­li­am een ver­keer­de keu­ze maakt hoe­wel hij zelf, ver­blind door oprech­te lief­de voor Edith slechts op spaar­za­me momen­ten daar notie van heeft. Het is de kunst van John Wil­li­ams, want het gaat hier over de roman Sto­ner, dat hij de tra­giek die gepaard gaat met de ver­bin­te­nis tus­sen Wil­li­am en Edith op een loep­zui­ve­re manier weet te beschrij­ven. Feill­loos wor­den de haar­scheur­tjes in kaart gebracht die Wil­li­am later onge­twij­feld zal her­ken­nen wan­neer het helaas te laat is voor her­stel, maar die nu slechts voor de lezer zicht­baar zijn.

Van­uit je lees­stoel zou je het liefst de jong­ge­huw­den toe wil­len roe­pen er nu met­een al een punt ach­ter te zet­ten. Altijd beter dan hun leven te ver­gooi­en voor­dat het goed en wel is begon­nen. Maar je weet wel beter en blijft ver­woed door­le­zen, want mijn god wat is het gewel­dig geschre­ven. Het is genie­ten van elke zin, of er nu tra­gi­sche of voor­spoe­di­ge gebeur­te­nis­sen mee beschre­ven wor­den. John Wil­li­ams weet con­ti­nu de juis­te toon te vin­den. Geen over­da­di­ge beschrij­vin­gen, maar tref­ze­ker en met oog voor de details die het ver­schil maken. Een genot om te lezen.

In het exem­plaar van Sto­ner dat ik heb is ook een intro­duc­tie opge­no­men. Er komen enke­le quo­tes van John Wil­li­ams voor­bij uit een inter­view dat hij in 1985 gaf. Wil­li­ams ver­telt dat hij het jam­mer vindt hoe onze hou­ding ten opzich­te van een lite­rai­re tekst door de jaren heen anders is gewor­den: ‘as if a novel or poem is some­thing to be stu­died and under­stood rather than expe­rien­ced.’ Hij sluit af met de ver­zuch­ting ‘My God, to read wit­hout joy is stupid.’

Wil­li­am Sto­ner enters the Uni­ver­si­ty of Mis­sou­ri at nineteen to stu­dy agri­cul­tu­re. Later, he beco­mes a tea­cher. He mar­ries the wrong woman. His life is qui­et, and after his death his col­lea­gues remem­ber him rarely.
Yet with truth­ful­ness, com­pas­si­on and inten­se power, this novel unco­vers a sto­ry of uni­ver­sal value. Sto­ner tells of the con­flicts, defeats and vic­to­ries of the human race that pass unre­cor­ded by his­to­ry, and reclaims the sig­ni­fi­can­ce of an indi­vi­du­al life.

Sto­ner
John Wil­li­ams
Uit­ge­ver Vin­ta­ge
ISBN 9780099561545