Onder­weg naar huis raak­te ik ver­strikt in de vele files die de snel­weg bevolk­ten. Nor­maal gespro­ken buig ik het hoofd dee­moe­dig voor al deze tegen­slag en accep­teer gela­ten na een lan­ge werk­dag ook nog eens lang in mijn auto te moe­ten door­bren­gen voor­dat ik thuis van enke­le vrije uren kan genieten.
Maar zo niet van­daag. Ik moest mijn oud­ste klein­zoon opha­len van voet­bal­trai­ning en wil­de ruim op tijd arri­ve­ren opdat ik nog een gedeel­te van zijn trai­ning aan de zij­lijn kon mee­ma­ken. Onge­dul­dig trom­me­lend op mijn stuur zag ik hoe de minu­ten weg­tik­ten ter­wijl de auto’s sto­ï­cijns op hun plaats ble­ven staan. Net op het moment dat ik besloot te gaan bel­len dat ik het waar­schijn­lijk niet ging red­den kwam er bewe­ging in de gestol­de stroom staal.
Uit­ein­de­lijk viel het alle­maal mee en was ik ruim een kwar­tier voor het ein­de van de trai­ning aan­we­zig. Toen we na afloop rich­ting kleed­ka­mers lie­pen kreeg ik te horen dat ik wel even bui­ten mocht wach­ten. Ik gaf aan dat ik me ver­eerd voel­de door deze gunst, maar de iro­nie ont­ging hem.
Bij­na een half uur later besloot ik toch maar eens te gaan kij­ken waar hij bleef. In de kleed­ruim­te waar mijn bril met­een besloeg van­we­ge de damp die er hing door­dat er zojuist een heel elf­tal uit­ge­breid had staan dou­chen was hij net bezig zijn tas dicht te rit­sen. Daar­na was hij klaar en kon­den we gaan.
~ ~ ~
No peo­p­le, pets, expla­na­ti­ons. 7 days 1 b/w pho­to of your life. Let’s sha­re some beau­ty, art and life around!
Dat is de opdracht op facebook. Maar hier kan ik explai­nen zoveel ik wil. Voor de rest hou ik me aan de regels.
~ ~ ~