Rondje harde wind

Nee, dit is geen deel 8 in de serie zwart wit foto’s uit mijn dage­lijks leven. De opdracht op facebook was om het zeven dagen op rij vol te hou­den, en die reeks zit erop. Maar ja, dat is op facebook. Hier kan ik gewoon door­gaan als ik daar zin in heb.
Van­daag (en mor­gen ook) heb ik een dag­je vrij en tegen de avond besloot ik om te gaan hard­lo­pen in plaats van sur­vi­val­run trai­ning. Over tien dagen staat de Mont­fer­land­run al op de agen­da en het leek me ver­stan­di­ger iets aan mijn loop­con­di­tie te doen. Zo vaak ben ik ten­slot­te de laat­ste weken niet meer geweest. Ik mag er dan goe­de rede­nen voor heb­ben, dat bete­kent niet dat ik daar­door goed aan de start zal ver­schij­nen. Laat staan de run een beet­je fat­soen­lijk weet uit te lopen.
Op een suk­kel­draf­je liep ik naar de plek waar ik aller­eerst gewend ben een kor­te war­ming-up uit te voe­ren. Er stond een strak­ke wind waar­van ik (ach­ter­af ver­keerd) dacht dat die haaks op de rou­te stond die ik wil­de lopen. Voort­va­rend leg­de ik de eer­ste vijf kilo­me­ter af. Omdat het lek­ker ging plak­te ik er nog een hal­ve kilo­me­ter bij aan. Toen draai­de ik me om.
Plots had ik de wind vol in het gezicht. Het leek of ik niet meer voor­uit kwam. Ik wil­de wel har­der, en deed daar ook echt mijn best voor, maar het had wei­nig effect. Mijn loop­tem­po zak­te zien­der­ogen. Het was dat ik de kilo­me­ters met wind in de rug zo snel had gelo­pen want anders was mijn gemid­del­de tem­po dra­ma­tisch geweest. Nu viel het uit­ein­de­lijk nog wel mee. Vol­gens de hard­loop app was het zelfs de snel­ste 10 km tot nu toe. Dit heeft ech­ter meer te maken met het feit dat ik afge­lo­pen zomer alle resul­ta­ten gewist heb.
Dan nog even over de foto. Die heb ik onder­weg gemaakt bij het keer­punt. Daar waar de wind vrij spel had om aan kracht te win­nen door­dat er geen enke­le belem­me­ring was boven de uit­ge­strek­te kale klei­grond. Ik mocht me daar­bij geluk­kig prij­zen dat het plak­ke­ri­ge klei was en geen dro­ge zand­vlak­te want dan zou ik tevens gezand­straald zijn geworden.
Al met al heb ik ondanks de har­de wind op de terug­weg lek­ker gelo­pen. Ik zag het als een goe­de oefe­ning die te ver­ge­lij­ken is met de stuk­ken heu­vel­op­waarts die we in ’s Hee­ren­berg en omstre­ken kun­nen ver­wach­ten. Elk nadeel heeft z’n voordeel.
Nog tien dagen dus. Met enke­le loop­jes in het ver­schiet moet het te doen zijn.

~ ~ ~