Twee uur­tjes vlie­gen. Een ide­a­le gele­gen­heid om rus­tig wat te lezen. Het liep anders.

Naast me zat een moe­der met haar kind. Ikzelf had een plaats aan de raam­kant, de moe­der aan het gang­pad, en het kind (een meis­je) tus­sen ons in.

Ze kwa­men uit (en gin­gen naar) Roe­me­nië zo kon ik opma­ken aan de taal die ze met elkaar spra­ken. Mijn inschat­ting was dat het meis­je een leef­tijd van vijf of zes jaar had. Op haar schoot had ze een knuf­fel­beer. Met dit beest dicht tegen zich aan­ge­klemt en onder­uit­ge­zakt op haar stoel had ik het idee dat ze al snel in slaap zou vallen.

De eer­ste die ech­ter weg­dom­mel­de nadat we opge­ste­gen waren was haar moe­der. Na een paar minuut­jes voor zich uit te heb­ben gestaard sloot ook het meis­je haar ogen en leek te gaan sla­pen. Ik open­de mijn boek en begon te lezen.

Plots werd er op mijn arm getikt. Het meis­je, dat nu weer klaar­wak­ker naast me zat, wees naar bui­ten en zei iets onver­staan­baars. Han­dig klik­te ze de vei­lig­heids­riem los. Op naar knie­ën in de stoel boog ze over me heen om uit het raam­pje te kij­ken. Met haar voe­ten stoot­te ze haar moe­der aan die wak­ker schrok. Onmid­del­lijk trok ze haar doch­ter terug en som­meer­de haar de vei­lig­heids­riem weer aan te doen. In het engels ver­ont­schul­dig­de ze zich voor het gedrag van haar doch­ter. Ik gaf aan dat het geen pro­bleem was.

Van­af dat moment was het afge­lo­pen met lezen. Geen secon­de zat het meis­je stil. Con­ti­nu klik­te ze aan de slui­ting van de vei­lig­heids­riem en onder­wijl klets­te ze hon­derd­uit tegen mij (zon­der dat ik er een woord van ver­stond) en haar moe­der die zich niet echt raad wist met de situ­a­tie. De ene keer greep ze reso­luut in om haar doch­ter terug in gareel te krij­gen om daar­na weer lan­ge tijd niet in te grijpen.

Het leek het meis­je niet uit te maken. Een paar keer luk­te het haar zich te bevrij­den van de vei­lig­heids­riem en te ont­snap­pen. Soms kroop ze dan half op mijn schoot om zo beter naar bui­ten te kun­nen kij­ken, soms pro­beer­de ze bij haar moe­der voor­langs te gaan om zo wat op en neer te kun­nen lopen in het gang­pad. Ergens vond ik het wel amu­sant. Ze was niet echt echt ver­ve­lend, maar gewoon een beet­je druk. Mis­schien had ze nog nooit eer­der gevlogen.

De tijd vloog in ieder geval voor­bij. Of zou dat komen omdat we in een vlieg­tuig zaten? Hoe dan ook, voor we het door­had­den klonk het bericht dat de lan­ding werd inge­zet. De stoe­len moesten recht­op en de tafel­tjes ingeklapt.

Toen we vei­lig geland waren en rich­ting ter­mi­nal reden zag ik dat het meis­je in die­pe slaap was. Haar moe­der keek me glim­la­chend aan. ‘Twee uur te laat’, zei ze voor­dat ze haar doch­ter wak­ker maakte.

~ ~ ~