Oude koeien in de wei
De man aan de andere kant van de tafel legde opnieuw alles nog eens helder uit. Maar ik raakte afgeleid door de koeien achter hem.
We zaten weer bij de notaris. De laatste keer was ruim een jaar geleden. Eindelijk hadden we toen de tijd genomen en gekregen om een uiterst gedetailleerd testament op te laten stellen. Alleen zat er een aanname in versleuteld waar we wel iets voor moesten doen.
Dat kwam er maar niet van. Genoeg excuses en uitvluchten wisten we te verzinnen om de stap nog niet te zetten. Ook vergaten we het soms. Natuurlijk wanneer dat ons het beste uitkwam. En zo ging de ene maand van uitstel over in de volgende van afstel.
Het was dat de notaris zelf ons tot actie dwong anders was het bij een testament in ontwerp gebleven. We kregen namelijk een herinnering in de vorm van een mail plus een duw in de goede richting via een rekening voor reeds gemaakte kosten.
Tja, toen was de rekensom snel gemaakt. Door een klein beetje extra geld uit te geven, de uitgestelde stap alsnog te zetten en vervolgens nog eens een laatste maal op en neer naar de Achterhoek te rijden zouden we definitief alle voor ons belangrijke zaken op de juiste manier geregeld hebben en ons daar verder geen zorgen meer over hoeven te maken.
Terug naar de koeien. Die stonden geschilderd aan de wand over de schouders van de notaris mij aan te staren. Het leek of ze me iets wilden zeggen. Maar hoe goed ik mijn best ook deed ik hoorde niets. Wel dat de notaris zei dat door een handtekening te zetten al het voorgaande kwam te vervallen.
Dat vond ik erg omineus klinken. Totdat een van de oudere koeien fluisterde dat men ze dan ook nooit meer uit de sloot kon halen. Met een gerust hart zette ik met een zwierig gebaar mijn signatuur onder aan het document.