Tijdens een training Remote Management die ik onlangs volgde werd een vraag gesteld waarop iedereen weet dat er slechts twee goede antwoorden zijn: de rokersplek en de koffieruimte. Nu is het zo dat de verzamelplaats in de garagekelder bij ons steeds minder bezocht wordt. Het zal een combinatie zijn van natuurlijke selectie en een succesvol ontmoedigingsbeleid om met roken te stoppen. Daarom is het verstandiger om een koffieautomaat op te zoeken wanneer je op de hoogte wilt blijven van de laatste roddels en ander kantoorgerelateerd nieuws.
De docent was het met ons eens. Zelf een verstokt roker stak hij toch liever zijn licht op bij de koffieruimtes in elke locatie waar hij een training verzorgde. Zo had hij al een aantal unieke invullingen gezien daar waar men van mening was dat de interne communicatie op deze plek waardevol was en verder gestimuleerd moest worden. Door bijvoorbeeld het plaatsen van whiteboards zag men collega’s nadat de informele small talk achter de rug was het moment aangrijpen om lopende problemen te bespreken en uitwerken ‘nu men toch in gesprek was’. En wat te denken van een bedrijf waar men via een groot lcd scherm kon kletsen met de koffie- of theedrinkende collega’s op een andere locatie.
Wij hebben ook koffieruimtes in ons gebouw. Echter daar past in het huidige post-#metoo tijdperk slechts maximaal één persoon per koffiebeurt in. Daarom praat men vooral buiten de ruimte met elkaar. Op de gang die in veel gevallen naadloos overgaat in de open kantoortuinen waarmee men ons in een vlaag van ‘laten we ook eens jaren later bij een hype aansluiten die al weer ver over z’n hoogtepunt heen is’ een plezier meende te doen. Niet dus. Alleen door het plaatsen van extra afscheidingen (die het hele open karakter weer teniet doen) kan voorkomen worden dat iedereen dicht bij de koffieruimtes continu betrokken wordt bij de conversaties die daar ontstaan.
Deze week gaat het vooral over de koffie zelf. Alle koffiemachines worden vervangen. In één keer. Iets wat gezien kan worden als een risicovolle aanpak. Want koffie (of thee) is als de motor waar het bedrijf op draait. Voorlopig waren de verwachtingen dan ook hooggespannen. Zouden de machines snel zijn? Voldoende opties hebben? Verschillende tuitjes, zodat het hete water voor de thee niet besmet zou raken met koffie- of cacaoresten? Iedereen had er wel iets over te zeggen, maar zolang de nieuwe machines nog niet geplaatst waren bleef het bij speculaties.
Een tipje van de sluier werd opgelicht toen het eerste exemplaar vrijgegeven werd. Binnen de kortste keren stond er een file en konden we al snel de conclusie trekken over de snelheid. Die was waardeloos. Nog langzamer dan het langzaamste apparaat dat we tot dusverre altijd probeerden te vermijden. Zou je voor enkele collega’s tegelijk koffie halen, dan had je een grote kans dat het eerste kopje al flink afgekoeld was terwijl je het laatste stond te tappen. Maar bij die afgeschreven apparaten die inmiddels overal ontmanteld waren kreeg je tenminste nog koffie. De nieuwkomers die nu de dienst uitmaakten raakten dezelfde dag een voor een buiten dienst. Wegens diverse redenen maar met gelijk resultaat, geen koffie. En omdat (volgende conclusie) het hete water uit hetzelfde tuitje (en dus apparaat) kwam, ook geen thee. Waar waren de waterkokers gebleven?
Lang geleden dat ik bij thuiskomst na een dag hard werken zoveel trek had in een lekker kopje koffie. Bij de koffiemachine kwam ik Inge tegen en we wisselden er gezellig de laatste roddels uit voordat we overgingen tot de meer serieuze zaken in onze gedeelde huishouding. Wat gaan we eten?
~ ~ ~