We waren onderweg naar een plek waarvan ik de naam niet kon uitspreken. Voor een teambuilding. De locatie was een hotel ergens in de bergen richting de Hongaarse grens. Ik had me er al een tijdje op verheugd. Niet zozeer op het samenzijn met mijn collega’s, maar eerder het feit dat ik eindelijk eens de gelegenheid had om wat meer van Roemenië te zien dan de binnenstad van Cluj.
In de auto raakten we allereerst aan de praat over werkgerelateerde zaken. Het hoort er nu eenmaal bij. Gaandeweg echter kwamen er meer ‘lichtere’ onderwerpen aan de orde. Het begon ermee dat op de radio een bericht voorbij kwam van een man die na jaren in het buitenland zijn vrouw weer eens kwam bezoeken. Die had hem inmiddels als dood laten verklaren om zo verzekeringsgeld op te kunnen strijken en het huis makkelijker te verkopen. Terwijl de presentator zich het hoofd brak welk liedje hij hier het beste bij kon draaien vroegen wij ons vooral af hoe het contact al die tijd tussen die twee zou zijn geweest.
Hoe we uiteindelijk over Canada kwamen te praten weet ik niet meer. Doet er ook niet toe. Het land werd in ieder geval door een van mijn collega’s opgehemeld als een sociaal paradijs op aarde. Alles klopte daar. Geen enkele wanklank kwam over zijn lippen. Waarom hij er niet was blijven wonen werd me niet duidelijk. Ik heb er niet naar gevraagd. Vooral omdat ik met stomheid geslagen was toen hij ons probeerde te overtuigen dat de honden er niet blaften. Dat was hem nog het meeste bijgebleven van zijn verblijf. In Roemenië had hij zich altijd geërgerd aan het constante gekef van kleine hondjes. In Canada had hij gezien (en gehoord) dat het ook anders kon.
Zijn betoog waarom de honden niet blaften kon ik niet volgen, hoezeer ik mijn best ook deed. Het had iets met de stand van welvaart en beschaving te maken. Die lag ver voor in verhouding met Roemenië. Dat laatste wilde ik wel geloven. Maar dat de honden daardoor niet blaften? Ik had dat nog nooit eerder gehoord. Ook de andere collega in de auto keek hem vol verbazing aan. Het lukte ons echter niet er iets tegenin te brengen. We vonden het wel prima zo. De sfeer was goed, de drukte van alledag verdween langzaam naar de achtergrond en het begon zachtjes te sneeuwen.
Eenmaal op mijn hotelkamer opende ik het raam en keek uit op een stuwmeer tussen de bergen. Het sneeuwde nog steeds. In de verre omtrek was geen enkel geluid te horen. Ik waande me in Canada.
~ ~ ~
Reacties
Wat heb je dit mooi geschreven Peter!
En ik denk nu ook aan de honden die in Canada niet blaffen; kom je ze niet tegen op straat, is het daar te uitgestrekt voor, bestaat er eigenlijk een honden ras dat niet blaft, zou het een metafoor voor iets zijn?
Mooie omgeving trouwens, je foto is jaloersmakend!
Dank voor het compliment Sandra.
De strekking van zijn verhaal was dat de honden niet hoefden te blaffen omdat alles goed geregeld is in Canada. Waakzaamheid is niet nodig want de overheid zorgt daar al voor. Als ik het goed begrepen heb tenminste.
En de omgeving waar wij een paar dagen mocht verblijven voor de teambuilding was inderdaad erg mooi. Helaas weinig tijd gehad om er op uit te trekken.
Dat honden in Canada niet blaffen ? daar is niks van aan hoor! Wat mensen in Canada wel doen, en hier niet of bij mijn weten toch niet tenzij die verwende dameshondjes…lol, is waar mogelijk hun hond of kat meenemen. Ze zijn daar natuurlijk, gezien de afstanden, ook langer van huis weg wanneer ze bij vrienden of familie op bezoek gaan.
P.s.: Ik heb familie in Canada en verbleef er respectievelijk zes en negen weken…al is dat intussen ettelijke jaren geleden.
Ja, ik vond het ook al een redelijk ongeloofwaardig verhaal. Alleen ben ik dan altijd geneigd om er in mee te gaan. Dat je voor eventjes in de illusie leeft dat het waar zou kunnen zijn.