Van­daag las ik hoe cri­mi­ne­len zon­der al te veel moei­te in je auto kun­nen komen. Door de code van je elek­tro­ni­sche auto­sleu­tel te scan­nen. Dat kun­nen ze zelfs op rede­lij­ke afstand doen. Dwars door muren heen. Inbre­ken in je huis is dus niet nodig. Geluk­kig is er ook een manier om je erte­gen te beschermen:

[…] een koek­blik. “Sleu­tel erin”, legt Schnei­ders uit. “Dan komt die in een kooi van Fara­day. Die blok­keert elek­tri­sche vel­den, waar­door dat scan­nen van bui­ten­af niet lukt.”
[Cri­mi­ne­len scan­nen sleu­tel­co­des en roven auto’s leeg, nos.nl]

Een col­le­ga van me doet z’n auto nooit op slot. Dan hoe­ven even­tu­eel geïn­te­res­seer­den niets te bescha­di­gen wil­len ze rond­neu­zen of er wat te halen valt. En dat valt er niet want een radio of navi­ga­tie­sys­teem is afwe­zig. Hoog­uit kun­nen ze de air­bags ver­wij­de­ren. Omdat er wel een goe­de start­on­der­bre­king op zit kun­nen ze de auto zelf niet meenemen.

Ik ben ech­ter bang dat een cri­mi­neel met gelij­ke bedoe­lin­gen hier­door zo gefrus­treerd raakt dat hij als­nog de auto kort en klein zal slaan ter com­pen­sa­tie. Maar mis­schien denk ik dat wel omdat ik zelf nog­al gefrus­treerd raak indien m’n sleu­tels plots onvind­baar blij­ken te zijn.

Zo was het deze avond opnieuw raak.

Op kan­toor had ik mijn wacht­woord om in te kun­nen log­gen op het bedrijfs­net­werk moe­ten aan­pas­sen. Een han­de­ling waar ik altijd als een berg tegen­op keek van­we­ge de vele restric­ties die gel­den voor het ver­zin­nen van een wacht­woord. Pas onlangs kreeg ik de tip dat het hele­maal niet ver­plicht is om één woord te gebrui­ken. Veel vei­li­ger (en mak­ke­lij­ker te ont­hou­den) is het wan­neer je een com­ple­te zin toe­past. Een wacht­zin, zeg maar.

Toen ik iets nieuws ver­zon­nen had, ver­gat ik niet om dit met­een aan te pas­sen in enke­le ande­re appli­ca­ties die anders niet meer wer­ken, en op mijn iPho­ne. De rest van de dag had ik geen problemen.

Dat hield op toen ik een­maal thuis was. Er werd een ander net­werk ont­dekt door mijn intel­li­gen­te smartpho­ne en daar­om was een extra veri­fi­ca­tie ver­eist. Dat gaat via een app die om de zoveel secon­den een 6‑cijferige code gene­reert. Alleen zag ik dat die app nog niet op mijn iPho­ne was geïn­stal­leerd. Waar­schijn­lijk omdat ik pas een nieu­we had gekregen.

Dus eerst die app down­lo­a­den. Check.
Die vroeg ver­vol­gens om een account aan te maken. Check.
En voor dat account had ik een gehei­me sleu­tel nodig. Check.
Check is niet uw juis­te gehei­me sleu­tel. Pro­beer het opnieuw. Check.
Check is niet uw juis­te gehei­me sleu­tel. Pro­beer het opnieuw. Huh?
Huh? is niet uw juis­te gehei­me sleu­tel. Pro­beer het opnieuw.

Je raadt het al. Wat ik ook pro­beer­de, ik wist niet de juis­te gehei­me sleu­tel in te toet­sen. Er was ook geen enke­le hint op te vra­gen, laat staan dat de optie ‘gehei­me sleu­tel ver­ge­ten?’ beschik­baar was.

In uiter­ste nood (want ik moest nog een aan­tal belang­rij­ke mails ver­wer­ken deze avond) mijn lap­top van kan­toor erbij gepakt. Dat leek goed te gaan. Tot­dat ik de VPN ver­bin­ding wil­de opstar­ten. Er ver­scheen een mel­ding dat mijn account inmid­dels was gede­ac­ti­veerd. Uit vei­lig­heids­over­we­gin­gen natuurlijk.

Heel beheerst begon ik met mijn hoofd op het toet­sen­bord te beuken.

~ ~ ~