Er viel nie­mand van z’n stoel. Ook lag er geen appel­tje voor de dorst te wach­ten toen ik klaar was. Wel moest ik opnieuw gebruik maken van een pot­lood. Tij­den ver­an­de­ren maar som­mi­ge zaken blij­ven het­zelf­de. Erg jam­mer want omdat ik thuis zat viel het nog niet mee om zo’n ouder­wets stuk schrijf­ge­reed­schap te vin­den. We leven ten­slot­te in het digi­ta­le tijd­perk (zo had ik vori­ge week in Boul­der geleerd) en wie kan er nog fat­soen­lijk schrij­ven tegen­woor­dig? Geluk­kig waren het ook nu weer voor­al meer­keu­ze vra­gen waar­bij het vol­doen­de was om een rond­je te mar­ke­ren bij het ant­woord waar je je het meest tevre­den bij voelde.

Alle mede­wer­kers had­den hun tevre­den­heid (dit jaar gede­fi­ni­eerd als opi­nie) al eer­der doen blij­ken maar omdat ik ‘uit van kan­toor’ was mocht ik dat gemis als­nog goed­ma­ken. Wat een eer. Voor­af aan mijn reis naar Boul­der had ik nog aan­ge­ge­ven dat het wat mij betreft geen pro­bleem was dat ik een keer­tje het onder­zoek niet kon bij­wo­nen. Maar daar was geen spra­ke van. Ook mijn inge­kleur­de rond­jes moesten en zou­den gezien wor­den. Dus lag er deze avond een pak­ket­je in de brie­ven­bus met alle beno­dig­de papie­ren. Alleen geen pot­lood. Dat moest ik er maar bij zoe­ken. Een 3‑D prin­ter zou nu wel han­dig zijn geweest.

Toen ik niet veel later voor­over­ge­bo­gen over het for­mu­lier mijn tevre­den­heid als ‘bedien­de’ cq mede­wer­ker bij de eer­ste vra­gen had laten blij­ken vroeg ik me af of het mis­schien dezelf­de vra­gen waren als ruim drie jaar gele­den. Ik kon ze ech­ter niet meer voor de geest halen hoe goed ik mijn best ook deed. Niet dat het veel uit zou maken. Vro­lijk kleur­de ik ver­der in ver­schil­len­de tin­ten grijs tot­dat ik bij de zoge­naam­de open vra­gen kwam. Hier ston­den ze bekend als ‘Geschre­ven Ant­woor­den’. Onder de open vra­gen was ech­ter niets geschre­ven. Dat zou ik zelf klaar­blij­ke­lijk moe­ten doen. Zuch­tend ging ik aan de slag. Mijn tevre­den­heids­peil was iet­wat gedaald.

Nadat ook dit klus­je geklaard was las ik net op tijd dat het niet de bedoe­ling was om het inge­vul­de for­mu­lier te ‘plooi­en’ (wat ik inter­pre­teer­de als ‘vou­wen’). Dan zou al het moei­za­me werk om bin­nen de rond­jes te blij­ven als­nog voor niets zijn geweest. Het feit dat de retour­en­ve­lop wel ‘geplooid’ was, deed ik daar­om af als een laat­ste test om te zien of ik wel met de juis­te aan­dacht aan het onder­zoek had mee­ge­werkt. En dat had ik. Intens tevre­den met mezelf plak­te ik de enve­lop dicht en ging iets nut­tigs doen.