We kregen meloen geserveerd. Met ham. Serranoham om precies te zijn. Dat had niet gehoeven van de jongens. Een schoolgenootje waar ze goed mee konden opschieten had als naam Serano. Een r minder maar nog steeds vonden ze het vreemd dat er een ham naar hem was vernoemd. Dus aten zij wat meer meloen en wij alle ham. Tenslotte hadden wij geen Serano in onze kennissenkring.
Daarna was er stokbrood met knoflooksaus. Dat was een succes. Althans het brood. Liever hadden ze kruidenboter gehad. Helaas was die niet voorradig. Uiteindelijk viel de knoflooksaus goed in de smaak bij een van onze kleinkinderen. De ander hield het bij droog brood.
Toen waren we toe aan ons hoofdgerecht. De avontuurlijkste van de twee had fish & chips besteld. Vooraf hadden we gevraagd wat voor vis het was (een soort kabeljauw) en hoe de bereiding zou zijn (gefrituurd). Konden we aannemen dat het als een lekkerbekje zou smaken? Ja, dat konden we. Dat bleek niet het geval te zijn. Na enkele hapjes zagen we al dat het geen succes was. We proefden zelf even en moesten hem gelijk geven. Het was een klef stukje witte vis zonder smaak. Hoe je het in Engeland voorgeschoteld zou krijgen, zeg maar.
Gelukkig was hij meer gecharmeerd van onze biefstuk en saté dus ruilden we wat gerechten over en weer. De jongste kleinzoon at ondertussen gestaag door aan zijn verse friet met frikandel. Blijkbaar was daar niets mis mee. Toch wel. De verse friet was in zijn ogen wel heel erg vers. Zonder dat het ons duidelijk werd wat hij daarmee bedoelde. Liever had hij gewone friet gehad. Gelukkig had hij door het buiten spelen en rennen voldoende trek gekregen om zijn bezwaren overboord te zetten. Zelfs de frikandel (die anders smaakte dan anders; hoe anders dan? nou, gewoon anders) werd in zijn geheel weggewerkt.
Bleef over het toetje. De jongens besloten op veilig te gaan. Een waterijsje. Met aardbeiensmaak. Op de verpakking stond dat het hier om pure aardbeien ging. We hadden zo onze vermoedens maar zeiden niets. Dat deden zij wel. Al snel genoeg hadden ze door dat het hier niet ging om 99,9% water met een smaakje maar 100% bevroren aardbeien. Dat was te veel van het goede. Of wij zo vriendelijk wilden zijn om ze op te likken. En of ze dan bij ons thuis een normaal ijsje konden krijgen. Natuurlijk.
Later die avond toen ze onderuit gezakt op de bank een film zaten te kijken vroegen we of ze lekker gegeten hadden. Dat hadden ze.