Het was rond het middaguur. Ons vliegtuig naar Cluj-Napoca zou over een uurtje vertrekken. Om de tijd te doden bestelden we een broodje knakworst en wat frisdrank. Een tafeltje verder zaten drie mannen onderuitgezakt met Achterhoekse tongval sterke verhalen te vertellen. Ze hadden al enkele flesjes bier weggetikt. Een vierde kameraad schoof niet veel later aan met een 5 literfles whiskey. Die was voor op de plaats van bestemming. Daarmee zouden ze de week wel doorkomen was de gedachte.
Mijn collega en ik vroegen ons af wat ze in hemelsnaam in Roemenië gingen doen. Het moest wel iets verschrikkelijks zijn als je er een liter whiskey per dag voor nodig had om het ’s avonds te verwerken. Of iets feestelijks. Dat kon natuurlijk ook. Tegen de tijd dat de onboarding begon waren de mannen al redelijk dronken. Gelukkig hadden ze een vlucht naar Boekarest en zouden we van hen geen last hebben. Lallend wrongen ze zich naar voren met hun priority tickets terwijl wij de andere gate opzochten.
Bij het vertrek zag ik iets wat me nooit eerder was opgevallen. Twee medewerkers van het grondpersoneel liepen een heel stuk mee met het vliegtuig. Een van hen had een lijn vast die aan het vliegtuig bevestigd was. Alsof ze een hond uitliet. Pas toen we richting de startbaan gingen haakte ze de lijn los en lieten ze ons gaan. De wijde wereld in. Automatisch zwaaide ik nog even naar hen.
Boven Dortmund was het voor de verandering eens niet al te bewolkt. Een mooie gelegenheid om wat foto’s te maken.
Op de plaats van bestemming werden we opgehaald door wat inmiddels een vertrouwde taxi chauffeur voor ons is. Het was degene die me tijdens een vorig verblijf had toevertrouwd een zwak te hebben voor kleine hondjes die je in Cluj her en der verlaten rond ziet zwerven. Zelf had hij er eentje in huis gehaald waar zijn ouders voor zorgden op de uren dat hij aan het werk was. Hij woonde nog thuis, dus dat was makkelijk.
Hij was verbaasd dat we eerst nog naar kantoor gingen. Nu nog? Het was toch bijna einde werktijd? Gelaten vertelden we hem dat er een testsessie op het programma stond van acht uur. Waarschijnlijk zouden we moeten doorwerken tot een uurtje of drie in de vroege ochtend. Waar we zin in hadden, merkte hij op. Dat vroegen we onszelf ook af.