De laatste werkdag op kantoor eindigde rond 18 uur. We wisten dus wat komen ging: met de taxi in de file. Want hoewel de meeste studenten nog niet waren begonnen is het verkeer op de vrijdagavond altijd een ware beproeving. Ook nu stonden we al snel helemaal stil bij het verlaten van de campus.
Wat we echter niet verwacht hadden was dat de chauffeur van dienst nu eens koos voor een wel heel alternatieve route die we niet eerder gereden hadden. We keken onze ogen uit toen we door een verlaten landschap van vervallen industriële gebouwen en fabrieken reden. Jammer genoeg werd het maken van fatsoenlijke foto’s zowat onmogelijk gemaakt door de erbarmelijk slechte weg. De vele kuilen maakten dat we slechts stapvoets konden rijden en dan nog moesten we ons goed vasthouden om niet van de achterbank afgeworpen te worden. Het zal ook wel de reden zijn dat slechts een enkeling zich eraan waagde om deze ‘shortcut’ te nemen.
Afijn, een klein uur later kwamen we flink door elkaar gehusseld bij ons hotel aan. We hadden niet echt idee dat we er korter over gedaan hadden dan wanneer we de normale route hadden genomen, maar we hadden wel een compleet nieuw gedeelte van Cluj-Napoca gezien. Ook wat waard.