Vanochtend stond de taxi netjes op tijd te wachten. We hadden om 10 uur afgesproken maar mijn collega had ik nog niet gezien bij het ontbijt. Ik legde mijn koffer achter in de auto en ging terug naar de receptie om te zien of hij misschien nog aan het uitchecken was. Bij mij duurde dat ook langer dan normaal omdat ze een nacht te veel in rekening wilden brengen. Het bleek achteraf een telfoutje te zijn.
In de receptie was hij echter in geen velden of wegen te bekennen. Nee, hij zat buiten aan de andere kant van de uitgang een sigaretje te roken. Daar had ik hem niet verwacht en hij had al die tijd geconcentreerd op z’n mobieltje emails zitten doornemen zonder acht te slaan op de omgeving.
Voor onze terugvlucht maakte het niet uit. Bij aankomst op het vliegveld zagen we al dat er een vertraging was voor de vlucht naar Istanbul. Meestal heeft dat dan een kettingreactie voor de andere vertrektijden tot gevolg. En inderdaad vertrokken wij ook later met een vertraging van een half uurtje.
Waar ik ditmaal wel aan gedacht had was om een foto te maken van een helikopter die in mijn beleving al sinds de eerste keer dat ik in Cluj arriveerde verloren en verlaten in het hoge gras is achtergelaten. Steevast verwonder ik me waarom dat vehikel er nog steeds staat wanneer ik weer in de transportbus naar de terminal rij. Het voelt alsof ik als journalist een oorlogsgebied bezoek. Slaat natuurlijk nergens op. Te veel films gekeken, vrees ik.
Toen we de grens overstaken naar Nederland nadat we zonder verdere vertraging in Dortmund waren geland en met de auto op weg naar huis gingen, zagen we hoe dreigende onweerswolken zich boven Arnhem samenpakten. Er stond een concert van Helene Fischer gepland deze avond in het Gelredome, maar of dat er iets mee te maken had is me niet duidelijk geworden.
