Op de tweede dag van de BOT automation workshop liep ik ’s ochtends te voet van het hotel naar kantoor. Het is een kwartiertje lopen. Als je tenminste de juiste route volgt. Alle voorgaande keren dat ik in Leicester was had ik altijd een kamer in het Hampton hotel. Vanuit daar wist ik ondertussen mijn weg feilloos te vinden tussen de gespiegelde verkeersstromen door.
Ditmaal had ik echter een kamer in het Marriott. Net als eerder dit jaar. Alleen reed ik toen elke keer met een collega mee in plaats van te lopen.
Het gevolg was dat ik deze ochtend dus halverwege hotel en kantoor begon te twijfelen welke kant ik op moest bij een rotonde. In eerste instantie koos ik vol vertrouwen om bij de verkeerslichten naar rechts over te steken. Een paar minuten later vroeg ik me af of ik daar wel goed aan had gedaan. Niets in de wijde omgeving kwam me bekend voor. Dan maar terug en bij de verkeerslichten nu naar links gegaan. Ook nu had ik het idee dat ik de verkeerde richting op ging. Net toen ik om wilde draaien zag ik een bordje dat het Hampton hotel een stukje verderop lag. Dan moest het kantoor ook een stukje verderop zijn was mijn voorzichtige aanname. Ik had gelijk.
Waarom het me nu pas opviel weet ik niet. Misschien scheen de zon in mijn ogen en keek ik daarom meer naar de grond dan recht vooruit. Hoe dan ook, het trottoir waarop ik liep was gemaakt van allemaal verschillende stroken asfalt. De vorige dag hadden we het niet geheel terzake ook gehad over een versnipperd systeem landschap binnen onze europese vestigingen. ‘Like patchwork’, had iemand geopperd. Wie weet was het die opmerking wel die me opmerkzaam had gemaakt op de lappendeken die zich voor mij uitstrekte. Het was alsof de weg naar kantoor plots in het teken van de workshop stond.
Twaalf uur later die dag zat ik op het vliegveld van Birmingham geduldig te wachten totdat het vliegtuig naar Amsterdam met vertraging zou vertrekken. Er waren ruim voldoende plaatsen voorhanden in de steeds leger wordende vertrekhal. Toch waren de speciaal gereserveerde stoelen voor de gehandicapte medemens het meest in trek. En dan met name bij de niet-gehandicapte medemens. Blijkbaar zitten die stoelen een stuk comfortabeler.