Vrijwillig naar kantoor

Deze och­tend eens een keer­tje geen bood­schap­pen doen op mijn to-do lijst­je. Ik mocht gewoon naar kan­toor als­of het een door­de­week­se werk­dag was. Dat was het ech­ter niet. Er was een open dag georganiseerd.

Omdat deze dag agen­da­tech­nisch niet goed uit­kwam voor mijn naas­te gezins­le­den had ik al aan­ge­ge­ven geen inte­res­se te heb­ben. Maar wat had het orga­ni­se­rend comi­té op slink­se wij­ze toe­ge­voegd aan de vraag­stel­ling op het for­mu­lier? Juist, of er mis­schien onder de afzeg­gers dan weer wel inte­res­se was om als vrij­wil­li­ger het eve­ne­ment te bezoe­ken. Daar kon ik geen nee op zeggen.

Nou ja, dat kon ik natuur­lijk wel, maar de soci­a­le druk van mijn buur­man op kan­toor die onge­luk­ki­ger­wij­ze ook onder­deel vorm­de van de orga­ni­sa­tie maak­te het bij­kans onmo­ge­lijk. Dus had ik ja inge­vuld en zat ik nu in de auto rich­ting Ede.

Daar was ieder­een al druk bezig met de laat­ste voor­be­rei­din­gen. In mijn geval bete­ken­de het een hes­je en por­to­foon opha­len, want dat was de basis­uit­rus­ting die klaar lag voor de ver­keers­re­ge­laars. Want dat was inder­daad mijn taak deze och­tend. Daar­na dronk ik een kop kof­fie met een col­le­ga die dezelf­de taak toe­ge­we­zen had gekre­gen en bespra­ken we onder­tus­sen de tac­tiek die we voor ogen had­den om het ver­keer in goe­de banen te lei­den. We gin­gen zelfs de situ­a­tie ter plek­ke bestu­de­ren (om de tijd te doden).

Toen was het tijd voor de groeps­fo­to alvo­rens ieder­een zijn of haar post opzocht in afwach­ting van wat komen zou.

En zo stond ik dus een aan­tal uren op een zater­dag­och­tend in het zon­ne­tje bij de ingang van de par­keer­ga­ra­ge ieder­een net­jes door te ver­wij­zen naar de par­keer­plaat­sen aan de voor­kant van ons gebouw. Ik had het voor geen geld wil­len missen.