We eten pepernoten op kantoor. Al sinds begin augustus. Zodra de eerste zakken verschenen in de supermarkt nam een collega ze mee. En als ze er eenmaal liggen eet je ze op. Zo werkt verslaving.
Ook een nieuwe collega uit Turkije die ergens in februari ons team is komen versterken eet volop mee. Vanaf dag 1 probeert hij alles uit wat in zijn ogen typisch Nederlands is. Zelf had hij op een dag de chocolade-variant meegenomen.
Tot nu toe ging het niet over Sinterklaas of Zwarte Piet. De lekkernijen waren gewoon wat ze waren, lekkernijen. Voor bij de koffie of (vooral) tussendoor.
Toen doken daar gister ineens de blokkeerfriezen op. Ze werden ongevraagd geïntroduceerd door een collega van een andere afdeling die zich brutaal de pepernoten (voortdurend) goed laat smaken.
Onze Turkse collega keek hem verbaasd aan. Vroeg waar hij die kon kopen en of ze lekker waren. Er werd een halfslachtige poging gedaan te beschrijven hoe deze wilde horde opstandelingen uit het hoge noorden de strijd aan was gegaan voor het behoud van Zwarte Piet.
Oh, Blackface! zei hij.
Uiteindelijk kozen we voor een simpele uitweg. Het waren poppetjes, zo legden wij uit. Erg taai. Hij zocht het woord op in zijn Nederlands woordenboek.
Vandaag eten we taai-taai poppetjes bij de koffie. Ze hebben een nare bijsmaak gekregen.