Ik was al vroeg wakker vanochtend. Met een dubbel gevoel. Eigenlijk zou ik rond een uur of tien aanwezig moeten zijn voor een trailrun in het centrum van Arnhem. In de zomer had ik me opgeven om net als vorig jaar aan de 4ParkenCityTrail mee te doen. Deze keer niet de 8 maar de 16 kilometer.
Alleen had ik sinds de Bridge to Bridge (9 september) niet meer noemenswaardig getraind. Een terugkerende loopdip waar ik wel vaker last van heb in combinatie met enkele tripjes voor het werk naar het buitenland hadden het strakke ritme doen verstoren. En om dan 16 km met flink wat hoogteverschil te gaan rennen… Nee, dat zag ik niet zitten. Dus besloot ik thuis te blijven en verder te werken aan het in orde brengen van mijn huidige website (deze dus, waarop je nu zit te lezen). Er waren nog een hoop blogposts die nadat ik ze overgezet had van petepel.nl plots last hadden van gebroken links en missende afbeeldingen. Iets had ik kennelijk niet helemaal goed gedaan en nu zat er niets anders op dan handmatig een en ander aan te passen. Een tijdrovend klusje.
Maar het bleef knagen. Hier zat ik dan in mijn studeerkamer terwijl het weer buiten steeds mooier werd. Had ik dan misschien toch gewoon moeten gaan? Zo erg zou mijn conditie toch niet achteruit gehold zijn? Bovendien was er in de nieuwsbrief aangegeven dat er dit jaar voor een andere opzet was gekozen. De tijdsregistratie zou achterwege blijven om eenieder de kans te geven onderweg te genieten van al het moois dat te zien is in de stadsparken. Zo kon men wat foto’s nemen en ook wat langer blijven rusten bij de bevoorradingspunten. Op je gemak en met stukjes in wandeltempo tussendoor moest het zelfs mij toch lukken om 16 kilometer uit te hobbelen?
Het was echter al te laat. De afmelding was al doorgegeven. Er zat niets anders op dan ‘gewoon’ te gaan hardlopen. En dan minimaal 8 kilometer zonder af te zakken naar een wandeltempo. Dat viel nog niet mee. De laatste twee kilometers gingen moeizaam. Het was de bevestiging die ik nodig had om mijzelf niet langer voor de gek te houden. Zonder training heb ik helemaal niets te zoeken op een run die verder gaat dan 10 kilometer. Zelfs als je af en toe rustig aan mag doen.
Later op de dag zat ik weer vrolijk verder te werken aan deze website. Normaal gesproken ben ik niet zo van de statistieken maar omdat het hier een nieuw domein betreft was ik wel benieuwd of ik gevonden zou worden. Daarom had ik besloten om toch maar eens tijdelijk een plugin te installeren die wat inzicht kon geven in het bezoek. Dat was vergeleken met petepel.nl erg aan de lage kant. Of beter, zo laag dat ik blij mocht zijn als er een keer een spammer langs kwam om een berichtje achter te laten. Vanaf begin oktober ging het echter wat beter. Waarschijnlijk omdat ik wat vaker een update wist te plaatsen.
Wat er echter vanaf afgelopen woensdag gaande is dat weet ik niet. Ineens schiet het aantal bezoeken als een raket omhoog. Relatief gezien tenminste. Het aantal bezoekers blijft echter nagenoeg hetzelfde. Geen idee wat hier aan de hand is. Misschien zijn het programma’s die mijn website indexeren of zo, want ik zie niet dat er een bepaalde blogpost bovenuit stijgt ten opzichte van de rest.
Ach, het geeft uiteindelijk vooral een beetje voldoening dat het ik niet allemaal voor niks zit te doen. Want ik ben nog lang niet klaar met het monnikenwerk.
