Tijdens de vlucht van Cluj naar Dortmund las ik verder in The Historian. Het was een feest der herkenning. Niet verwonderlijk natuurlijk want een van de redenen dat ik met dit boek was begonnen had juist met Roemenië te maken. Eén van de centrale figuren in deze roman is namelijk Vlad Tepes, oftewel Vlad de Spietser (omdat hij gewoon was zijn tegenstanders te spietsen met lange staken). Deze historische persoon leefde lang geleden in Transsylvanië waarvan ook Cluj deel uitmaakt. Er is op kantoor onder andere een ruimte naar hem vernoemd waar we ook deze week weer een vergadering hadden.
In The Historian wordt verder geborduurd op de mythe dat Vlad Tepes een vampier zou zijn geweest. Iets wat pas met de roman Dracula door Bram Stoker een eigen leven is gaan leiden. Bram Stoker. Doordat hij de bijnaam Dracula (zoon van Dracul) gebruikte werd Vlad geleidelijk aan synoniem aan de vampier uit het boek.
De historische Vlad Tepes leverde bij leven een felle strijd tegen de Turken die langzaam oprukten vanuit Constantinopel naar het westen. Zijn tegenstander uit die tijd was de Turkse sultan Mehmet II. Niet geheel toevallig kwam deze confrontatie enkele keren voorbij in de gesprekken tussen de Roemeense collega’s en onze Turkse collega die eerder dit jaar ons team was komen versterken. Gelukkig leverde dit geen nieuwe strijd op maar een amusante uitwisseling van woorden en culturele tradities waarvan niet altijd duidelijk was of ze nu Roemeense of Turkse roots hadden. Ook in The Historian komen dit voorbeelden aan bod.
Nog meer herkenning volgde toen het verhaal zich verplaatste naar Istanbul. Juist deze week hadden we in de avonduren na de workshops bij een goed glas whiskey verscheidene keren stilgestaan bij deze stad waar onze Turkse collega was geboren en getogen. Hij wist er veel over te vertellen en ook nu kwamen een aantal zaken die ik van hem gehoord had in het boek terug.
Maar de grappigste herkenning kwam toch wel toen ik op bladzijde 271 was aangekomen. De Amerikaanse historicus die op zoek is naar zijn mentor heeft hulp gekregen van een Roemeense antropologe en ze zijn inmiddels in Instabul gearriveerd waar ze ondanks veel nieuwe informatie het idee te hebben op een dood spoor te zitten. Of althans duidelijke aanwijzingen ontbreken wat hun volgende stap zou kunnen zijn.
She shook her head. ‘It is a wild duck chase’.
‘Goose,’ I said, but without enthusiasm.
‘Goose chase’, she amended.
Het was exact dezelfde conversatie die twee van mijn collega’s hadden naar aanleiding van onze eigen Goose chase als onderdeel van de teambuilding eerder deze week. Het blijft fascinerend, deze toevalligheden tussen realiteit en fictie.
~ ~ ~