Op de valreep van 2018 is het me toch nog gelukt twee boeken uit te lezen waar ik al een tijd mee bezig was:
What the dog saw door Malcolm Gladwell
Drunk Tank Pink door Adam Alter
De vrije dagen geven me eindelijk de gelegenheid om wat langer aan een stuk rustig door te kunnen lezen. De verhouding fictie versus non-fictie staat nu op 11 romans tegenover 7 populair-wetenschappelijk. Vreemd genoeg geen geschiedenisboeken. Wel een historische roman (The Historian), en ik ben nog steeds bezig in SPQR door Mary Beard over het Romeinse Rijk. Maar ik denk niet dat ik dit laatste boek nog voor de jaarwisseling uit krijg.
Met de kerst kreeg ik Mooi doodliggen cadeau, de laatste roman van A.F.Th. van der Heijden. Het verhaal is gebaseerd op de ramp met de MH17, het vliegtuig van Malaysia Airlines dat vertrokken vanuit Schiphol en met voornamelijk Nederlanders aan boord boven Oekraïne werd neergeschoten door een raket. Nog altijd is niet duidelijk wie voor deze aanslag verantwoordelijk is. In het gebied waar vandaan de raket met grote waarschijnlijk afgeschoten werd zaten op dat moment veel pro-Russische of zelfs Russische milities die in opstand waren tegen de regering van Oekraïne maar harde bewijzen ontbreken vooralsnog om een schuldige aan te wijzen.
Ik kon de verleiding niet weerstaan en ben vandaag in dit boek begonnen ondanks het plan mijn stapeltje half gelezen boeken weg te werken. Zo gaat dat wel vaker bij mij. Een vorm van recalcitrant gedrag in mijn privéleven als compensatie voor de strakke planning die op het werk de boventoon voert? Daar mag iemand anders zich over buigen. Waar ik me weer eens over boog is het pluisje in mijn navel, want dat onderwerp kwam vreemd genoeg ook aan bod. De hoofdpersoon ontdekt bij zijn vriendin een watje in haar navel en de volgende conversatie ontspint zich:
“[…] Het is geen watje. Het is belly button fluff.”
“Help me op weg.”
“Navelpluis. Kijk, hier rond de ingang van de navel groeien stugge haartjes, en die houden… hoe zeg je dat… als een soort raster een propje stof vast.”
[p.66]
Hoewel ik zelf het idee heb dat mijn navelpluisjes op ’t eind van de dag de kleur hebben van mijn het kledingstuk dat het dichtst op mijn huid gezeten heeft, wordt hier een andere theorie naar voren gebracht:
“Hoe komt het zo blauw?”
“Door het kledingvijlsel.” Dat woord was nieuw voor me. “De fluff bestaat uit huidschilfers, kledingvezels en gewoon stof.”
“Ik zie jou nooit met blauwe kleren. Het doet jou te veel aan de Maria van de orthodoxen denken, zei je op een keer.”
“Moerasjko, Moerasjko… jij weet ook echt van niks, hè? Ja, alles van geschut en schotschriften, maar verder? Alle kleding, beste jongen, bevat blauwe vezels. Leer ermee leven.”
[p.66]
Nou, deze beste jongen gaat even wat navelstaren om te zien of zijn navelpluis echt wel altijd blauw is en of ik daarmee kan leren leven in het geval het echt zo is.
29 mei 2018. Tijdens een tumultueuze vergadering van de VN Veiligheidsraad in New York, gewijd aan de MX17-ramp, wordt onder de aanwezige journalisten het bericht verspreid dat hun Russische collega Grigori Moerasjko in Kiev is doodgeschoten. Een vriend van hem, de Nederlandse oorlogsverslaggever Natan Haandrikman, besluit onmiddellijk van New York naar Kiev te vliegen om de weduwe bij te staan.
Moerasjko blijkt te hebben samengespannen met de Oekraïnse geheime dienst om de Russen te misleiden. Hij heeft zichzelf daarmee ongewild tot een verspreider van fake news gemaakt. Een doodzonde in de ogen van de onafhankelijke journalistiek: bevriende collega’s vallen hem massaal af, behalve Haandrikman. Het ergste is dat ook zijn geliefde Yulia zich door Grigori verraden voelt en hem verlaat.
Door iedereen verstoten keert hij naar Rusland terug om daar onverschrokken zijn onderzoek naar de toedracht van ‘MX17’ voort te zetten.
Mooi doodliggen
A.F.Th. van der Heijden
Uitgever Querido
ISBN 9789021416434