Ik houd niet zo van los­se eind­jes. Van­daar dat ik in de kerst­va­kan­tie begon­nen ben een aan­tal Net­flix-series waar ik ooit hal­ver­we­ge mee gestopt ben toch ver­der af te kij­ken. De reden dat ik afge­haakt ben is name­lijk niet alleen maar te her­lei­den tot het feit dat ik ze heel slecht vond. Veel vaker was het zo dat zich een mooiere/nieuwere serie aan­dien­de, of dat Inge iets was begon­nen wat ik zelf ver­der wil­de afkij­ken. Of ik had even geen zin meer in de serie na een heel sei­zoen geke­ken te heb­ben ter­wijl het vol­gen­de sei­zoen alweer klaar stond. Afijn, vol­doen­de aan­lei­ding om zo’n afge­bro­ken serie als­nog een vol­gen­de kans te geven.

Hoe ik trou­wens een beeld kreeg bij wat ik zoal de afge­lo­pen jaren op Net­flix beke­ken heb, kun je hier lezen. De infor­ma­tie heb ik gebruikt om een hand­zaam over­zicht te maken. Of het veel of wei­nig is mag ieder­een zelf over oor­de­len. Het eni­ge wat ik erover kan zeg­gen is dat ik naast Net­flix ver­der geen TV kijk met een inci­den­te­le uit­zon­de­ring voor een docu­men­tai­re of het avondjournaal.

Deze avond heb ik de laat­ste drie afle­ve­rin­gen uit het der­de sei­zoen van Black Mir­ror geke­ken. Een serie die ik ieder­een kan aan­ra­den wan­neer je je afvraagt wat bij­voor­beeld soci­al media of ’the inter­net of things’ voor ons in pet­to heeft in de nabije toe­komst. Veel­al niet echt iets om blij van te wor­den. Van sei­zoen drie vond ik de vol­gen­de afle­ve­rin­gen eruit springen:

In Shut Up and Dan­ce wordt een tie­ner gechan­teerd door­dat via een virus zijn web­cam is gehackt. Om te voor­ko­men dat er beel­den open­baar wor­den gemaakt van zijn kijk­ge­drag (ieder­een kan raden wat dat is, maar het blijkt op ’t eind toch net iets­jes anders te zijn) moet hij opdrach­ten uit­voe­ren die steeds extre­mer wor­den. En hij blijkt niet de eni­ge te zijn. Het mooie aan deze afle­ve­ring vond ik het tem­po dat steeds ver­der opge­voerd werd waar­door je als van­zelf mee­gaat in de wan­ho­pi­ge pogin­gen van de tie­ner om te red­den wat er te red­den valt, ter­wijl hij steeds ver­der de grip op de rea­li­teit ver­liest. En de afloop is ook nog eens veel desa­streu­zer dan je voor­af zou verwachten.

San Juni­pe­ro heeft ook een iet­wat nare twist aan het ein­de die je toch wat vraag­te­kens laat zet­ten bij de ver­der hoop­vol­le bood­schap waar­van je dacht dat die al die tijd ver­scho­len zat in het ver­haal. Ja, er is lief­de en de twee gelief­den vin­den elkaar, maar echt vro­lijk kun je (ik althans) er niet hele­maal van wor­den ondanks alle mooie eind goed, al goed beel­den. Een afle­ve­ring waar­over je nog een tijd­je blijft door­som­be­ren over het nu en het hiernamaals.