Maandag, 28 januari 2019

Soms heb ik een teken van boven nodig voor het laat­ste duw­tje in de goe­de rich­ting. Dat teken kan van alles zijn. Een opmer­king van een col­le­ga bij de kof­fie­au­to­maat, een affi­che aan de rand van de snel­weg of een com­mer­ci­al op de radio. Het maakt niet uit. Als het ver­band houdt met onder­werp waar ik over loop te tob­ben dan gebruik ik het om mijn twij­fe­len­de besluit­vor­ming wat meer kracht bij te zetten.

Natuur­lijk weet ik heus wel dat het geen god­de­lij­ke ingreep in mijn levens­loop is. Het is niet meer dan selec­tie­ve per­cep­tie. Alleen vind ik het con­cept van zo’n teken wat span­nen­der. Ik ben niet gelo­vig of bij­ge­lo­vig, maar het idee dat er in de scha­duw­we­reld om mij heen zich wezens bevin­den die vol­op bezig zijn mijn omge­ving te voor­zien van aller­lei hints die ik moet zien op te spo­ren maakt me erg gelukkig.

Gis­te­ren strui­kel­de ik weer eens over zo’n typi­sche aanwijzing.

Al lan­ge­re tijd loop ik na te den­ken of ik me niet eens moet gaan wagen aan de zoge­naam­de ‘mor­ning pages’. Wat ik er in eer­ste instan­tie van wist is dat het een schrijf­oe­fe­ning is die elke och­tend uit­ge­voerd moe­ten wor­den door drie blad­zij­des vol te schrij­ven met alles wat er in je opkomt. Een aller­eer­ste stroom van gedach­ten onmid­del­lijk (of kort) na het ontwaken.

Een eer­ste teken kreeg ik een week gele­den tij­dens de work­shop Design Thin­king by Doing door Cor Nol­tee die ver­tel­de hoe hij er in een opwel­ling mee begon­nen was en hoe het hem gehol­pen had om een vol­gen­de stap te zet­ten, name­lijk die van het dage­lijks blog­gen. Een twee­de teken zag ik gis­ter en had direct te maken met wat Cor Nol­tee vori­ge week zei over het vol­pen­nen van die drie blad­zij­des per dag. Om die stroom van gedach­ten niet te onder­bre­ken is het zaak snel te schrij­ven en dat bereik je door je pen niet van het papier op te til­len en gewoon te blij­ven door­schrij­ven. De woor­den en de zin­nen als een lan­ge ket­ting aan elkaar rijgen.

Deze toe­voe­ging sprak me erg aan en gis­ter las ik er in een totaal ande­re con­text opnieuw over, en wel in Don Qui­chot. De brief die San­cho naar Dul­ci­nea van El Tobo­so moet bren­gen wordt door Don Qui­chot in een aan­te­ken­boek­je opge­steld. Onder­weg dient San­cho iemand te zoe­ken die in staat is om het over te schrij­ven op brief­pa­pier. Don Qui­chot waar­schuwt San­cho wel om het niet door een nota­ris te laten doen, ‘want die gebrui­ken het pro­ces­sen­hand­schrift, waar zelfs de dui­vel geen weg mee weet’.

Ach­ter bij het noten­ap­pa­raat staat uit­ge­legd wat bedoeld wordt met dit processenhandschrift:

De let­ra pro­ce­sa­da (of let­ra pro­ce­sal) was de naam van een gecom­pli­ceer­de schrijf­wij­ze, zo moge­lijk nog erger dan de zgn. let­ra cor­te­sa­na, die hier­in bestond dat men alle woor­den aan elkaar schreef, zon­der de pen van het papier te lich­ten, waar­door het geschre­ve­ne voor de onin­ge­wij­de vol­ko­men onlees­baar werd. De metho­de vond veel toe­pas­sing onder nota­ris­sen en ande­re lie­den die van hun pen leven moesten.

En zo ben ik weer terug bij de manier om woor­den aan elkaar te schrij­ven, door Cor Nol­tee ver­meld als de ide­a­le manier om de mor­ning pages mee uit te voe­ren. Zal ik mor­gen­vroeg maar eens een eer­ste poging wagen?