Ik was het bij­na ver­ge­ten. Een aan­tal weken gele­den stuur­de Inge me mid­den op de werk­dag een foto door van een hou­ten bank. Of ik die mooi vond. Het bericht­je zag ik bin­nen­ko­men tij­dens een ver­ga­de­ring dus ik keek er pas later op de dag naar. Het was een mooi bank­je. Vond ik. En dat liet ik haar weten.

Nog dezelf­de avond ver­tel­de ze me, tus­sen de soep en aard­ap­pels, dat ze het bank­je gekocht had. Op Markt­plaats. We moesten het bank­je zelf opha­len. In Spij­ke­nis­se. Hon­der­der­tig kilo­me­ter heen en ook weer terug. Het eerst­ko­men­de week­end kwam het er niet van en het daar­op vol­gen­de week­end kwam er op het laat­ste moment iets tus­sen. Daar­om was ik het onder­tus­sen zo’n beet­je ver­ge­ten. Maar Inge niet.

Deze och­tend leeg­de ik eerst een vol­le aan­hang­wa­gen met mei­doorn­tak­ken bij de stort­plaats zodat we vol­doen­de ruim­te voor de bank had­den en ver­trok­ken we tegen 11 uur rich­ting het wes­ten. Dank­zij het navi­ga­tie­sys­teem arri­veer­den we zon­der pro­ble­men bij de uiterst vrien­de­lij­ke ver­ko­pers die ons met spijt met­een weer zagen ver­trek­ken aan­ge­zien ze ver­schil­len­de keren aan­dron­gen of we toch niet echt een bak­kie kof­fie wil­den drin­ken. We had­den ech­ter nog meer te doen vandaag.

~ ~ ~

Toen ik later de bood­schap­pen ging doen kwam de hagel als ste­nen zo hard naar bene­den. De Jum­bo was bin­nen hand­be­reik maar ik bleef toch nog even luis­te­ren naar de radio. Bij de Toren van Bem­mel heb ik op de terug­weg nog een mooi kado voor Inge gekocht die maan­dag jarig is. Een­maal thuis ging de hagel over in nat­te sneeuw.

~ ~ ~