Dit paasweekeinde ben ik eindelijk begonnen aan een megaklus aan de linkerzijde (van vooraf gezien) van ons perceel, het snoeien van de meidoorn. Onder dit gedeelte van ons perceel loopt een duiker van de achtergelegen velden naar de Linge die bij ons aan de overkant van de weg stroomt. Omdat de gemeente hier ten alle tijde bij moet kunnen indien er iets verstopt is geraakt voor wat betreft de afwatering mogen we hier niet op bouwen of anderszins er een nuttige bestemming voor verzinnen. De vorige bewoner heeft er nooit naar omgekeken en er wat bouwmateriaal gedumpt en bramen overheen laten groeien.
Het plan is om eerst wat overzicht te verkrijgen door de ergste troep te verwijderen en flink te gaan snoeien. Daarna zien we wel verder. Het wordt in ieder geval een stuk toegankelijker mochten de voetbal van de kleinkinderen er weer eens per ongeluk in terecht komen. Tot nu toe was dat dan een hels karwei om dat voorwerp terug te vinden, laat staan zonder kleerscheuren tevoorschijn te halen.
Inmiddels ben ik een heel stuk gevorderd met het opruimen.
Omdat ik ook aan de andere kant van de meidoornafscheiding moest zijn om daar takken te snoeien en te verwijderen kreeg ik eigenlijk voor de eerste keer dat we hier wonen een beter zicht op het perceel van de buren aan deze zijde. Normaal gesproken is dat aan alle kanten aan het zicht ontrokken. Door de dichte haag van de meidoorn heen had ik wel zo af en toe een glimp opgevangen van de paarden die ze achter in de wei lieten lopen, maar nu kon ik pas goed zien hoe groot het is. Ook het verblijf voor de tuinman (die daar niet permanent verblijft maar er zijn gereedschap heeft staan) ziet er van deze afstand erg aardig en ruim uit.
Maar het meest indrukwekkend vind ik toch wel dat ze gewoon een compleet bos op hun perceel hebben staan. En doordat wij de onderkant van de meidoorn flink hebben gesnoeid hebben wij daar nu ook profijt van. Een bos naast je huis, wie wil dat nu niet? Het is wachten tot we de eerste herten zien lopen.
