Hon­der­den­een:
Je loopt er hon­derd keer op een dag aan voor­bij, een stuk­je mos uit de dak­goot geval­len tij­dens de schoon­maak en daar­na ont­snapt aan blik en veger. Dan de hon­der­den­een­ste keer besluit je er toch een foto van te maken. Waar­om? Waar­schijn­lijk omdat iede­re keer wan­neer je een stuk­je natuur van dicht­bij bekijkt en de tijd neemt om er wat aan­dach­ti­ger naar te kij­ken je gefas­ci­neerd raakt door de schoon­heid in elk detail. Te mooi om aan voor­bij te gaan, te veel in over­vloed aan­we­zig om er tel­kens weer bij stil te blij­ven staan.

Niet veel later zag ik ook nog de Ita­li­aan­se vlag op de grond lig­gen. Opge­rold tot een gras­spriet­je. Je komt ogen tekort hier.