Ruim tien jaar gele­den kocht ik op de bou­le­vard in San Fran­cis­co een zoom­lens voor op mijn Pen­tax spie­gel­re­flex came­ra. Het was er een van een goed merk, erg goed­koop en dus zo nep als maar kon zijn. Een col­le­ga waar­schuw­de me ervoor dat ik een kat in de zak kocht. Zelf dacht ik daar anders over. De paar foto’s die ik op proef mocht maken zagen er goed genoeg uit, en als de lens een jaar­tje zou mee­gaan dan had ik m’n inves­te­ring er allang weer uit. Dus ik kocht de lens en heb er al die jaren nooit spijt van gehad. 

De laat­ste tijd zit ik te twij­fe­len of ik een nieu­we lens zou moe­ten aan­schaf­fen want de SF lens begint wat kuren en slij­ta­ge te ver­to­nen. Maar de twij­fel heeft ook betrek­king op de Pen­tax zelf. Het is niet de kwa­li­teit van de foto’s maar eer­der dat het zo’n groot appa­raat is. Vaak ben ik te laat (of te lui) om de came­ra voor de dag te halen bij een leuk foto­mo­ment. En niet altijd heeft de iPho­ne dan vol­doen­de zoom ter beschik­king om dat te com­pen­se­ren. Daar­om keek ik ook rond voor een meer com­pac­te came­ra die wel vol­doen­de zoom capa­ci­teit heeft.

Uit­ein­de­lijk heb ik gis­ter geko­zen voor een Canon Powers­hot SX740 HS came­ra met 40x opti­sche zoon. Door­slag­ge­vend was de goe­de lens, het hand­za­me for­maat, een kan­tel­baar dis­play, de moge­lijk­heid om video op te nemen in 4K kwa­li­teit en een schap­pe­lij­ke prijs (via tweakers.net). Van­daag bezorgd en met­een mee aan de slag gegaan. Uiter­aard na het down­lo­a­den en gedeel­te­lijk lezen van de zeer uit­ge­brei­de hand­lei­ding tij­dens het opla­den van de batterij. 

De clo­se up van de zwaan hier­bo­ven is de eer­ste foto die ik nam. Uit de los­se pols door het raam van mijn werk­ka­mer en op de auto­ma­ti­sche stand. Mor­gen ga ik me ver­der ver­die­pen in de vele instel­mo­ge­lijk­he­den maar voor­als­nog stelt het resul­taat me niet teleur.