Mijn ouders waren een dagje op bezoek. Er was een tijd dat ze daarvoor van het openbaar vervoer gebruik maakten en ik ze dan in Elst of Arnhem van het station ophaalde. Maar al bij al is dat best een lange trip heen en terug, daarom haal ik ze tegenwoordig op in Brabant.
Dus stond ik vanochtend geduldig te wachten in ons ouderlijk huis tot ze beiden gepakt en gezakt waren voor de autorit richting Bemmel. Het duurde even voor mijn vader klaar was achter het huis. Hij rommelde wat bij de schuur en ik besloot een kijkje te nemen of alles goed ging. Op het laatste moment had hij besloten een speciaal kooitje op te hangen aan de schutting omdat hij een vink of putter had gespot.
Het kooitje had een ingenieus mechanisme waarbij een vogel door eigen gewicht de toegang afsloot wanneer het eenmaal binnen was gelokt door wat lekker geurend voer.
Al jaren deed dat kooitje trouwe dienst. Zo lang ik me kan herinneren had hij het al in gebruik. En toen het eindelijk op de juiste plek hing en ingesteld was konden we vertrekken.
Tegen zeven uur in de avond waren we weer terug in het Brabantse. Als eerste ging mijn vader kijken of het lokkooitje z’n werk had gedaan. Helaas voor een mees bleek dat niet het geval. Of het beestje in paniek was geraakt en zich daardoor min of meer gewurgd had, of dat het mechanisme misschien door de tand des tijds niet zo ingenieus meer is maakt niet zo heel veel uit. Alle redding kwam te laat. Of het kooitje nog gebruikt gaat worden is mij niet duidelijk maar ik heb geadviseerd om er afscheid van te doen voor er nog meer slachtoffers vallen.
