Size matters

Bij de eer­ste kast kwam ik er pas ach­ter dat het onder­ste lat­je scheef gemon­teerd zat toen de kast al hele­maal in elkaar gezet was en op z’n plaats tegen de muur stond. Geluk­kig kon ik zon­der al te veel bescha­di­ging het onder­ste deel van de kast demon­te­ren en het lat­je als­nog in z’n juis­te posi­tie krijgen.

De twee­de kast ging zon­der problemen.

Over­moe­dig gewor­den pro­beer­de ik de der­de kast in elkaar te zet­ten zon­der gebruik te maken van de hand­lei­ding ter­wijl Inge was begon­nen met de lades. Eigen­lijk luk­te alles won­der­baar­lijk wel op een klei­ne ver­gis­sing na toen ik drie schroe­ven op de ver­keer­de plaats erin had gedraaid maar dat met­een merk­te en wist te corrigeren.

Dus schroef­de ik het tem­po een beet­je ver­der op en ont­dek­te tij­dens het in elkaar zet­ten van de vier­de kast net op tijd dat ik twee lat­jes was ver­ge­ten in te bou­wen. Ze ston­den tegen de muur te wach­ten waar ik ze eer­der had neergezet.

Kast num­mer vijf en zes wer­den rou­ti­neus gemon­teerd (met slechts een ter­loop­se blik op de hand­lei­ding) als­of het dage­lijks werk was.

Lunch.

Omdat de vol­gen­de vijf kas­ten tegen een ande­re wand kwa­men te staan moest ik een ande­re plek zoe­ken om ze in elkaar te zet­ten. Een slecht excuus om aan te geven waar­om ik bij de zes­de kast hal­ver­we­ge een aan­tal stap­pen terug moest. Ik had niet goed opge­let dat nu alles in spie­gel­beeld lag ten opzich­te van hoe ik eer­der van­daag begon­nen was.

Dat zou me geen twee­de keer over­ko­men en daar­om bleef ik goed gecon­cen­treerd bezig met de zeven­de kast.

Die­zelf­de con­cen­tra­tie was blijk­baar ver­dwe­nen bij het mon­te­ren van de acht­ste kast. Ook nu was ik alweer een heel eind gevor­derd voor­dat ik er ach­ter kwam dat ik opnieuw in spie­gel­beeld bezig was.

De negen­de kast ging in zover­re goed dat het in elkaar zet­ten geen pro­ble­men gaf maar ik wel met het ver­plaat­sen ervan een stuk­je uit het pla­fond stootte.

Aan­ge­ko­men bij de laat­ste kast was ik zoda­nig ver­moeid geraakt dat ik ver­schei­de­ne keren gereed­schap liet val­len, schroe­ven op de ver­keer­de plaats inbracht en bij­na voor een der­de keer in spie­gel­beeld begon. Het tem­po was ook niet meer echt om over naar huis te schrijven.

Het was trou­wens niet de laat­ste kast. Ik was de drie kas­ten ver­ge­ten die we al eer­der besteld had­den en die nog onder een zeil­tje op het ter­ras lagen. Laat ik vol­staan met te zeg­gen dat ik ze ver­ge­lijk­baar als de eer­de­re tien kas­ten in elkaar heb gezet. Met ups en downs.

Al die tijd had Inge stug door­ge­werkt aan de vele lades die een plek­je zou­den krij­gen in dit kas­ten­pa­ra­dijs. Ik had haar er niet op kun­nen betrap­pen dat ze iets fout had gedaan. Nee, zij niet.

Avond­eten. Avondprogramma.

Dat was alle­maal gisteren.

Ont­bijt.

Van­daag zou Inge de rails voor de lades aan­bren­gen zodat we dan ein­de­lijk een hoop spul­len uit het huis over kon­den bren­gen naar hun nieu­we onder­ko­men. Ook hier draai­de zij haar hand niet voor om. Nee, zij niet.

Alleen luk­te het haar ver­vol­gens niet om de lades in de kast te krij­gen. Ze waren te groot. Per onge­luk de ver­keer­de maat besteld. Nieu­we gro­te kas­ten zijn besteld en onder­weg plus lades die wel in de kas­ten pas­sen die gedul­dig staan te wachten.

Lunch.

Wordt ver­volgd.