Het is nog vroeg. Na de beestenboel van ontbijt te hebben voorzien neem ik zelf even de tijd om onder het genot van een kop koffie door het nieuws te scrollen. Natuurlijk is dat voornamelijk gekleurd door het coronavirus. Op de NOS site lees ik het volgende:
Kim Putters, directeur van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP), zei gisteravond in Nieuwsuur dat het belangrijk om nu al na te denken over hoe onze samenleving eruit komt te zien na corona. Het SCP doet onderzoek naar maatschappelijke ontwikkelingen en het welzijn van mensen.
Bron: NOS 25 maart 2020
Putters zegt dat de coronacrisis onze samenleving in de kern raakt. “Mensen willen elkaar nu helpen en er ontstaan allerlei nieuwe initiatieven. Bij veel mensen brengt dit een reflectie teweeg: we moeten dit samenwerken vasthouden. Maar: houden we dat vol als we straks weer in drukke banen zitten?”
Ik lees de laatste zin nog eens langzaam over. “Maar: houden we dat vol als we straks weer in drukke banen zitten?”
Drukke banen. Straks.
Dan sluit ik het liveblog en stap op mijn virtuele fiets. Richting kantoor. Waar het vandaag lekker rustig is voordat we het straks na de coronacrisis weer druk gaan krijgen…
Ik heb dan weliswaar geen baan die geclassificeerd wordt als een vitaal beroep, maar het wil in mijn geval niet zeggen dat ik het daarom rustig heb gekregen nu we noodgedwongen vanuit huis kunnen werken. En dat zal voor velen onder ons niet anders zijn. Het bovenstaande citaat geeft me daarom een wat nare nasmaak.
Het is die nadruk op dat we elkaar willen helpen. Ja, dat wil ik ook. Wie niet? En doe ik ook volgens mij. Maar dan door volop mee te blijven draaien in de activiteiten van het bedrijf waar ik werkzaam ben. Want de producten en de dienstverlening van ons bedrijf leveren een belangrijke bijdrage aan sectoren die verantwoordelijk zijn voor onder andere voedsel, energie en medicijnen. Dat ik meer zou willen doen naast mijn werk staat boven kijf. Voorlopig gaat echter al mijn energie naar mijn momenteel schijnbaar niet zo drukke baan.
Verder gaat zo’n generaliserende uitspraak ook voorbij aan het feit dat veel mensen nu thuis zitten met misschien minder werkgerelateerde activiteiten, maar dat wil nog steeds niet zeggen dat ze daarom ineens de handen vrij hebben om anderen te gaan helpen. Iedere individuele situatie is anders. Misschien had je geen baan voordat de semi-lockdown inging en ga je aldus ook niet terug naar een leven met baan nadat we meer naar buiten mogen.
En zo mijmerde ik verder tijdens het fietsen en voorat ik het wist was ik op de plaats van bestemming en stapte van mijn hometrainer om een dagje lekker te gaan ontspannen en elkaar te helpen nietwaar.
~ ~ ~
Reacties
Ik heb het tegenovergestelde: ik heb niets meer te doen. En hoop natuurlijk dat ik het in de tweede helft van het jaar extra druk krijg.
Ik twijfel of we dit gevoel van saamhorigheid vast gaan houden, minder gaan vliegen, etc. …
Wat me wel opvalt aan zo’n druk schema als het jouwe is dat het er van uitgaat dat jij en je collega’s gewoon kunnen werken. Ik kan inmiddels uit ervaring zeggen dat als je ook nog kinderen thuis hebt die thuis school hebben, werken een onmogelijkheid begint te worden.
We proberen hier thuis mijn man gewoon door te laten werken zodat ik me met de kids kan bemoeien. En we hebben de mazzel dat een van onze kinderen nog naar school mag, vanwege zijn omstandigheden. Verder is het ongelofelijk stressvol en intensief om ze aan het werk te houden.
Het is me wel duidelijk dat het voor heel veel mensen een stressvolle situatie is maat voor iedereen om andere redenen. Omdat ze geen werk meer hebben of juist nog wel, omdat ze bang zijn ziek te worden, omdat ze thuis moeten werken terwijl ze daar niet van houden, omdat ze opeens andere schema’s hebben, omdat ze hun kinderen opeens thuis hebben, omdat ze opeens bovenop hun echtgenoten of ouders zitten en daar gek van worden, omdat ze niet weten of hun eindexamens door gaan … omdat ze helemaal alleen zijn …
We zullen zien wat het met ons doet als maatschappij…
Bij Inge zie ik ook dat veel van haar trainingen en cursussen die ze verzorgd doorgeschoven worden naar later dit jaar. Alles natuurlijk met de verwachting dat rond die tijd weer veel bij het oude is. Maar dan moet je als zelfstandige ook de buffer hebben om het tot die tijd uit te zingen. Wat natuurlijk ook geldt voor de opdrachtgever(s). Als die failliet gaan dan verdwijnen daarmee tevens de potentiële opdrachten. Het blijft koffiedik kijken hoe de wereld eruitziet als we weer als samenleving massaal onze huizen verlaten en naar buiten gaan.
Voor wat betreft het thuiswerken noem je een heel valide punt. Het is helemaal niet vanzelfsprekend nu je gedwongen thuis bent je ongestoord vanuit huis kunt werken. Al die punten die je aanhaalt zijn valide en iedere situatie op zich is uniek. Een hoop meetings worden er op dezelfde manier ‘ingegooid’ als voorheen, met het grote verschil dat we nu regelmatig merken dat een aantal collega’s er niet of slechts gedeeltelijk bij kunnen zijn. Of halverwege de call afhaken omdat er in huis iets voorvalt waardoor ze call niet kunnen voortzetten. Daar moeten we met z’n allen nog aan wennen.
Het raakt wel aan mijn kritiek op die uitspraak van elkaar nu willen helpen en later weer een drukke baan hebben. Dat is veel te generaliserend. Lang niet iedereen kan helpen, hoe graag ze ook zouden willen. En lang niet iedereen kan straks (weer) terug naar een (drukke) baan. Hoe langer dit duurt hoe minder vanzelfsprekend dat laatste zal zijn.
Leven in tijden van corona
We waren zo leek het
nergens meer maar
wachtten samen in stilte
geduldig op een nieuwe tijd
zonder een overdaad
aan treurig toiletpapier
en haastig geoogste groente
We wassen onze handen
secondenlang in onschuld
voor en na het bezoek aan een geliefde,
zwaaiden op fysieke afstand
vol distantie om het virus
geen kleine kans te geven
op beloofde koorts en rauwe keelpijn
We begraven elkaar nu eenzamer
dan we eens leefden
en wanneer we gaan trouwen
trouwen we samen
om samen in een ziek bed te wachten
op de gezonde wereld van morgen
En niemand wil vandaag een ander vergeten
en niemand zal later nog weten
wat de werkelijke afstand is geweest
tussen jou en mij
Arjen Boswijk, 24 maart 2020