Microblogging op twitter:
[Twitter 10:30 AM] Een nestje zwerfkittens in de achtertuin onder de laurier…
De kleine zwerfkat die we bij gebrek aan beter maar Friemel hebben genoemd hadden we gisterochtend voor het laatst gezien. Normaal gesproken volgt ze hetzelfde patroon van de andere twee zwerfkatten (Oscar en Emmy, broer en zus) die ’s ochtens en ’s avonds langskomen voor een bakje brokjes. Inge dacht al aan het gemiauw te horen dat ze op het punt stond te bevallen. Deze ochtend kwam ze trouw op het afgesproken tijdstip langs. Zonder dikke buik. Maar waar ze kittens ter wereld had gebracht was ons een raadsel. Na het ontbijt bleef ze nog even wat staan kletsen met Oscar en Emmy voordat ze weer omzichtig naar achter in de tuin liep. Na enig zoeken hebben we later op de ochtend de kraamkamer (onder een grote laurierstruik) gevonden terwijl moeders weer even de benen aan het strekken was.
—
[Twitter 10:39 AM] “In forests, trees can communicate warnings to one another in a network often referred to as the ‘Wood-Wide Web’. This is done through the underground networks of ‘mycorrhizae’, which are connections between green plants and fungi.” => @mirias: Ik heb met veel plezier dit kalme, ietwat melancholische en toch hoopvolle essay van @shanefinanart geredigeerd. Nu te lezen bij @INCAmsterdam: => A Different Kind of Grief: Learning to Love Our Networks in a Time of Disconnection
Eerst maar even de inleiding van dit prachtige essay citeren:
Have you ever seen a place transformed beyond recognition? Maybe a local lake dried up, or a treasured tree blew down, leaving an empty space where there was once a landmark. Places change. Landscapes transform because of human intervention and events like extreme weather. Not every change needs to be a loss. But some changes are devastating. Why do we grieve for some losses, and not others? Why does it upset us when a stately local tree is cut down near, but not affect us when an area the size of Cyprus is deforested every year in the Amazon?
Het kan zijn dat ik momenteel bevattelijk ben voor het concept van ‘grieve’ en ‘loss’, tenslotte is het nog geen maand geleden dat mijn vader kwam te overlijden, en wellicht dat ik daarom op de link van @mirias klikte en begon te lezen terwijl ik dat anders niet had gedaan. Hoe dan ook, ik klikte en begon te lezen. En werd meegenomen door de bedachtzame manier hoe dit essay is geschreven en het betoog is opgebouwd. Het is een ‘longrread’ en je moet er even voor gaan zitten om het op je gemak uit te lezen. Wat ik heb gedaan en zeer zeker nog eens ga doen want het raakt me zonder dat ik precies weet waarom en wat ik er mee moet. Waarschijnlijk kom ik er nog op terug. Om af te sluiten nog een stukje uit de inleiding:
All things that are lost were once connections. If someone is disconnected from their environment, they will not mourn its loss. The same is true with people who will not mourn the loss of other people that they do not feel a connection to. Grief happens because of lost connections. Connections formed together are networks. So I propose a different kind of grief: grief for the network, grief for connection, grief for the links that bind one object to another, be they person, place, or thing. I will explore this different kind of grief here. To begin, I will introduce attachment to place.
—
[Twitter RT @_KarenHao] Amazon’s one-year moratorium on police use of Rekognition didn’t happen overnight. It’s the culmination of two years of fighting by researchers & civil rights activists—and the war is nowhere near over. => The two-year fight to stop Amazon from selling face recognition to the police — MIT
Ik heb de ontwikkeling van gezichtsherkenning niet op de voet gevolgd, maar wat ik ervan weet is dat de nauwkeurigheid vooral bij donkergekleurde personen (en dan specifiek voor vrouwen) niet echt denderend is, met alle (negatieve) gevolgen van dien omdat gezichtsherkenning gekoppeld is aan algoritmes die er nog een schepje (raciale) vooringenomenheid aan toevoegen. Kortom, een gevaarlijke goedje in de handen van de Amerikaanse politie indien ze er onvoorwaardelijk vanuit gaan dat het z’n werk doet. In alle opwinding na de dood van George Floyd en de aanhoudende protesten tegen racisme en discriminatie is het goed te zien dat de bedrijven die de software gezichtsherkenning leveren (zoals Amazon, Microsoft en IBM) besloten hebben om de banden met de politie en overheid wat terug te schroeven en te werken aan de tekortkomingen die deze software zo discutabel maakt.
—
[Twitter RT @kajleers] Peter Middendorp gaat het gewoon weer doen: over hedendaags fascisme schrijven, in plaats van zwijgen. Hulde. => O ja, dacht ik, zo klinkt fascistische taal — volkskrant
Als je in de media (en op social media) het beestje bij de fascistische naam noemt dan krijg je al gauw een heel kwaaigemeente over je heen die in het meest gunstige geval niet met je eens zijn en daar zo hun redenen voor hebben, maar veel vaker zijn het bedreigingen aan je adres die er toe moeten leiden dat je maar beter je mond houdt of althans het label ‘fascisme’ niet meer gebruikt voor hen waar het wel degelijk voor van toepassing is. Dit is het verhaal van Peter Middendorp die besloten heeft om weer gewoon te gaan benoemen wat fascistisch is.
—
[Twitter RT @BartFunnekotter] Genuanceerd stuk van @BasKromhout over wat die beelden voor de meeste mensen zijn: decoratie van de openbare ruimte #Beeldenstorm => Die helden op sokkels staan eigenlijk in het vergeetboek — nrc
Indien onderzoek uitwijst dat het grootste deel van de Nederlandse bevolking niet echt historisch onderlegd is en bijvoorbeeld geen idee heeft wie Jan Pieterszoon Coen is, in hoeverre kun je dan zeggen dat de standbeelden van deze personen bijdragen aan een racistisch mensbeeld? Zouden er niet andere manieren zijn te bedenken om deze standbeelden aan (of in) te passen in plaats van ze neer te halen? Moeilijke discussie maar belangrijk genoeg om te voeren.
—
[Twitter RT @jordyclemens] Misschien wel de minst bekende universiteitsstad van Nederland… Maar wel met één van de meest innovatieve universiteiten van ons land! => De verstopte parel van Heerlen? Dat is de Open Universiteit — de limburger
Wat reclame voor de Open Universiteit. Moet kunnen toch?
—
[Twitter RT @NRC_Boeken] ‘Het Westen leunt als een bejaarde man ‘achterover in een luie stoel, aan een infuus met iets lekkers, terwijl op de achtergrond een ideologische Greatest Hits tape draait uit zijn wilde jeugd.’ => De pure decadentie van het ‘bejaarde’ Amerika en Europa — nrc
Recensie door Sjoerd de Jong van The Decadent Society — How we became the victims of our own success door Ross Douthat. Slotconclusie: “Wat moet je met een boek dat nu al lijkt te zijn ingehaald, als een kind dat door de eigen Zeitgeist is opgegeten Eén observatie staat overeind: Douthats sombere peiling van een diepe Amerikaanse malaise, die nodig moet worden doorbroken. Vermoedelijk vreest hij dat het huidige oproer strandt in een nieuwe impasse of zelfs in anarchie. The Decadent Society is een prikkelende conservatieve overpeinzing over een maatschappij die aan de grenzen van zijn groei is gekomen; eentje die nu eens niet uitmondt in borealisme of standbewuste nostalgie naar een audiëntie bij Plato. Maar ook een die, zoals dat gaat met hapklare diagnoses, snel verteert.”
—
[Twitter RT @Sheilalaka] Zeldzaam als een veldleeuwerik is het kind dat nog leest. Column Tommy Wieringa => Slagerserotiek — nrc
De jeugd leest steeds minder. En zeker de jongens. De cijfers zijn alarmerend, maar de noodzaak tot actie schijnt niet aanwezig te zijn en dat is iets waar Tommy Wieringa zich terecht kwaad over maakt. En ik met hem.
—
[Twitter RT @mirias] Goed interview met Thijs Lijster, met daarin een interessant citaat van Walter Benjamin: ‘Elk document van cultuur is ook een document van barbarij.’ => Kunst voert ons naar de rand van het denken — trouw
Interview met cultuurfilosoof Thijs Lijster naar aanleiding van de Maand van de Filosofie met als thema ‘Het uur van de waarheid’. Lijster gaat in op de functie van kunst. “Kunst kan ons wereldbeeld doen kantelen, maar ons ook wijzen op de grens van het denken”. Hij gebruikt onder andere het beeld ‘The monument’ van Joep van Lieshout als voorbeeld. In plaats van het doorsnee beeld van een held op paard, zien we hier hoe ‘de held’ door geweld zijn tegenstanders neerslaat. Lijster: “Het werkt als een soort lens: het zet alle andere ruiterbeelden in een ander licht. […] Van Lieshout geeft een draai aan dat klassieke beeld en toont diezelfde held in al zijn barbarij. Achter elk ruiterbeeld gaat heel wat geweld schuil, laat hij hiermee zien.”
Kunst is een manier om je eigen waarheid vast te (laten) leggen? “Dat kan het zijn, maar dat is maar één van de manieren waarop kunst zich tot waarheid verhoudt. Kunst toont ook een waarheidsbeleving die voorbijgaat aan menselijke keuzes: ze kan ons laten voelen dat er meer is dan de realiteit die wij in woorden kunnen vatten. Op die manier kan het kunstwerk ons ook een andere waarheid tonen.”
—
[Twitter RT @HenkdeLigt] In het nieuwe #pensioenstelsel worden de uitkeringen meer afhankelijk van de beurskoersen. Krijgen we dan ook meer te zeggen over de beleggingen? Die moeten #duurzamer, zodat ons pensioen straks niet in fossiele rook opgaat. => Akkoord over nieuw pensioenstelsel, meeste pensioenen in 2021 niet omlaag — nos (Zie ook: Fossiele investeringen van pensioenfondsen verzwaren economische klap — duurzaam-beleggen)
We krijgen een nieuw pensioenstelsel. Moeten we daar blij mee zijn? De uitkering wordt afhankelijk van de resultaten die de beleggers voor ons weten te behalen. Toen ik dat hoorde op het nieuws werd ik daar niet meteen vrolijk van. Wat nu als ze er een zooitje van maken? Wie is daar dan verantwoordelijk voor? Maar er speelt nog iets anders. Wordt het niet tijd dat ze duurzaam gaan beleggen?
—
[Twitter RT @dewaremerijn] Ik vond dit wel mooi van Simon Schama.
De beeldenstorm opnieuw. Je ontkomt er niet aan. Ditmaal een citaat van de historicus Simon Schama waar ik me ook wel in kan vinden. Het feit dat een standbeeld er staat geeft er al een bepaalde gewichtigheid aan. Men heeft er ooit voor gekozen om deze persoon eruit te lichten als zijnde belangrijk. Dat is het beginpunt. De toon is dan al gezet.
—
[Twitter RT @MetropolisM] Het oppoetsen en het wegpoetsen van het verleden — het Westen is er goed in. Heleen Debeuckelaere over Brussel, een koloniale stad, getekend door Leopold II. Hoe het vooral de inwoners uit de Afrikaanse diaspora zijn die zijn erfenis met zich dragen. => Ruimtes herinneren, onze lichamen ook — metropolis m
Omdat we momenteel bij de Oriëntatiecursus Cultuurwetenschappen ook lezen over Leopold II in het boek De duizelingwekkende jaren door Philipp Blom. Leopold II had in 1885 een stuk Congo ter grootte van Europa weten te bemachtigen (als privébezit) en heeft vervolgens de lokale bevolking op een onvoorstelbaar wrede manier misbruikt om de handel van ivoor en rubber te realiseren. ‘Ongeveer tien miljoen oorspronkelijke inwoners van Congo kwamen om tijdens Leopolds bewind. Ze werden vermoord, verminkt, of ze verhongerden. Het was de grootste genocide die de wereld ooit had gekend. De inkomsten van deze moordzuchtige onderneming financieerden ook de eindeloze uitbreidingen en renovaties van het koninklijk paleis in Laken, een uitgestrekt park met architectonische follies, een promenade aan zee in Oostende, een tribune voor de favoriete renbaan van de koning, een golfbaan en zijn favoriete prestigeproject, een triomfboog van monumentale afmetingen waarop zijn prestaties werden herdacht.’ [p.135]
Heleen Debeuckelaere schrijft in Metropolis over de stad Brussel waar het koloniale verleden zo pregnant aanwezig is en wat dat betekent voor de inwoners die een band hebben met de voormalige kolonie.
Afrikanen hebben niet de luxe om kolonialisme te vergeten. We belichamen, meer dan ons lief is, het levende archief ervan. En we maken het, soms meer dan ons lief is, onszelf eigen. We dragen wax, een stof geïmporteerd door het westen uit de Indonesische kolonie, als harnas tegen assimilatie, om onze trots en verbinding met het continent te tonen. We spreken koloniale talen, maar maken er een nieuwe taal van. Pidgin, patois of ‘straattaal’. Alles zodat we elkaar kunnen begrijpen, zonder hoorbaar te zijn voor anderen.