Historische Brexit

[Twit­ter RT] @BartFunnekotter: Waar­in his­to­ri­cus en bio­graaf Andrew Roberts een flin­ke veeg uit de pan krijgt => Invo­king a fan­ta­sy Wins­ton Chur­chill won’t help as Brexit beco­mes grim rea­li­ty — theguardian

Het blijft altijd inte­res­sant te zien hoe his­to­ri­sche figu­ren kun­nen wor­den inge­zet voor eigen gewin. In dit geval is het Wins­ton Chur­chill die omge­vormd is tot de ware Brexit-voor­gan­ger en zijn gelo­vers laat zien dat het Brit­se Rijk altijd al een unie­ke en geï­so­leer­de posi­tie heeft inge­no­men, en ook van­daag de dag geen hulp van bond­ge­no­ten nodig heeft (of nodig heeft gehad). In een pro­ces van jaren is door o.a. Boris John­son zorg­vul­dig aan deze beeld­vor­ming gewerkt die ver af staat van wat his­to­risch gezien als cor­rect mag wor­den beschouwd:

Roberts and then John­son repla­ced the Chur­chill of his­to­ry with a popu­list who stuck two fin­gers up to the tre­a­cherous Con­ser­va­ti­ve esta­blish­ment, just as John­son was to turn on the “ene­mies of the peo­p­le” in today’s esta­blish­ment. […] John­son and Roberts made Chur­chill a litt­le Eng­lan­der who stood up to Euro­pe by stan­ding alone.

Op deze manier heeft de har­de kern van de Brexit-ide­o­lo­gie die zich de recht­ma­ti­ge erf­ge­na­men beschouwt van een glo­ri­eus Brits iso­la­ti­o­nis­me hele­maal los­ge­zon­gen van de wer­ke­lijk­heid waar­van het met een waar­schijn­lij­ke no-deal uit­komst bin­nen­kort de reke­ning gepre­sen­teerd krijgt. Benieuwd wel­ke his­to­ri­sche figuur dan de schuld in de schoe­nen gescho­ven krijgt.

~ ~ ~