There is a sun

Time does go on—
I tell it gay to tho­se who suf­fer now—
They shall sur­vi­ve—
The­re is a sun—
They don’t belie­ve it now— 

Emil­ly Dickinson

2020. Een jaar om snel te ver­ge­ten, zo lees ik hier en daar. Snel dit hoofd­stuk afslui­ten, die spuit erin en de draad oppak­ken als­of er nooit een corona­cri­sis is geweest. Mak­ke­lijk gezegd. En hoe onmo­ge­lijk in de prak­tijk. Het is geen nare droom die je weg kunt spoe­len door na het ont­wa­ken onder de dou­che te sprin­gen. Het jaar 2020 is er een­tje om nooit te ver­ge­ten. Of we wil­len of niet. Er is dom­weg veel te veel ingrij­pends voor­ge­val­len. Het nare over­heerst. (Rust zacht pa, rust zacht Puck.)

Met het leed en onge­mak van 2020 zo vers in het geheu­gen kan ik me er alles bij voor­stel­len dat het voor velen zwaar valt de toe­komst posi­tief in te zien. Daar­om hoop ik dat we het kun­nen opbren­gen begrip voor de ander te blij­ven heb­ben, elkaar te hel­pen waar nodig en om hulp te vra­gen als we het niet meer zien zit­ten. Geen intel­li­gen­te lock­down in onze eigen schulp, maar een empa­thi­sche ope­ning up naar elkaar. 

Ik wens ieder­een heel fij­ne feest­da­gen en een voor­spoe­dig 2021 in goe­de gezond­heid. Wees voor­zich­tig bij alles wat je doet en ieder­een die je ont­moet. Het is nog niet over, maar er gloort hoop aan de horizon. 

The­re is a sun…