In de korte pauze die ik had tussen twee conference calls in smeerde ik snel een boterham en zette het koffieautomaat aan. Vanuit de keuken keek ik de achtertuin in en zag een fazant parmantig over het gazon lopen richting de vijver. Het is inmiddels een vaste gast die dagelijks rondscharrelt rondom ons huis. Met mijn boterham en koffie liep ik terug naar mijn werkkamer waar ik mijn bureau in de hoogste stand bracht zodat ik staande kon eten en drinken tijdens de vergadering (met de camera uit). En naar buiten kon kijken waar ik opnieuw de fazant voorbij zag komen.
Plots bleef hij als bevroren staan met zijn blik gericht op een aantal lage struikjes in de border bij de voordeur. Liep daar nu een muis? Nee, toch niet. Het bleek een vogeltje te zijn dat onrustig op en neer hupte. Aan de kleur te zien kon het een gewone mus zijn, maar daarvoor was het net iets te klein. Ik pakte de fotocamera erbij en zoomde in. Een winterkoninkje! Al vaak gezien en gehoord, maar nu eindelijk voor de eerste keer (weliswaar niet haarscherp) op de gevoelige plaat. Weer eentje die we kunnen toevoegen aan de groeiende verzameling vogelwaarnemingen die we hier doen.
Tevreden ging ik verder met vergaderen.
—