20210326

Erfe­lijk­heid:
Mijn moe­der ver­geet de laat­ste tijd nog­al veel. Mis­schien dat het niet iets van recen­te datum is, maar valt het meer op sinds mijn vader vorig jaar over­le­den is. Die cor­ri­geer­de haar regel­ma­tig wan­neer ze weer eens een ver­haal zat te ver­tel­len waar vol­gens hem wei­nig van klop­te. Af en toe zei­den we er iets van als hij dat in onze ogen iets te reso­luut deed. Nu erva­ren we dat ze inder­daad veel zaken door elkaar haalt, din­gen niet meer weet te her­in­ne­ren die onlangs heb­ben plaats­ge­von­den of een gebeur­te­nis aan­haalt die ach­ter­af com­pleet ver­zon­nen blijkt te zijn. Hoe­wel, in haar wer­ke­lijk­heid heeft het waar­schijn­lijk wel dege­lijk voor­ge­val­len. Het is moei­lijk te achterhalen.

Haar moe­der had het­zelf­de. Toen ik klein was moest ik vaak lachen als ze alle namen van haar klein­kin­de­ren de revue liet pas­se­ren voor­dat ze bij de juis­te naam was van het klein­kind dat voor haar stond. Tegen­woor­dig, in com­bi­na­tie met de ver­geet­ach­tig­heid van mijn moe­der denk ik er anders over. Ligt het voor de hand dat mij iets der­ge­lijks gaat overkomen? 

Ook ik ver­geet meer dan me lief is zaken waar­van ik besef dat ik ze hoor te weten. Meer dan ‘vroe­ger’ heb ik bij­voor­beeld moei­te met vra­gen die gericht zijn op para­te ken­nis. In veel geval­len weet ik dat ik het weet. Ik her­ken het gezicht van een beken­de poli­ti­cus, maar kan niet op de naam komen. De beschrij­ving van een his­to­ri­sche gebeur­te­nis komt me hon­derd pro­cent bekend voor, maar het jaar­tal of de kor­te omschrij­ving blijft bui­ten bereik. Als ik van­daag mee zou doen aan een spel­le­tje tri­vi­ant ga ik af als een gie­ter. Ter­wijl ik de ant­woor­den op de mees­te vra­gen met me mee­draag. Ik kan er alleen niet bij. Geef me meer tijd en dan komt het uit­ein­de­lijk wel. Alleen zo werkt het vaak niet. Mijn beurt is alweer voorbij.

Wordt het erger of lijkt dat maar zo? Dat is onte­gen­zeg­ge­lijk een vraag waar ik het ant­woord echt niet op weet. En niet omdat ik het ver­ge­ten ben. Mis­schien stel ik me gewoon aan. Wie zal het zeg­gen. Maak ik me zor­gen? Nog niet. Hoog­uit ben ik me er meer bewust van gewor­den dat het me even­tu­eel zou kun­nen over­ko­men dat lang­za­mer­hand de mist van ver­geet­ach­tig­heid dich­ter gaat wor­den. Zon­der dat ik het in de gaten heb. Daar­om ga ik (er) wat vaker (over) blog­gen. Om af en toe terug te kun­nen bla­de­ren om te zien of ik iets her­ken wat ik ver­ge­ten was. Of mis­schien een patroon te ontdekken.