Uit­wer­king inge­zon­den:
Een klei­ne maand gele­den kreeg ik een object toe­ge­we­zen dat als onder­werp moest die­nen voor de eind­op­dracht bij de Inlei­ding kunst­ge­schie­de­nis 1: de kunst van het kij­ken, en deze namid­dag heb ik mijn uit­wer­king inge­zon­den. Twee dagen voor de dead­line, dus ruim op tijd. Het inzen­den is tevens de voor­waar­de om je te kun­nen inschrij­ven voor de ver­volg­cur­sus Inlei­ding kunst­ge­schie­de­nis 2: his­to­risch over­zicht. Dat ga ik dit week­eind waar­schijn­lijk doen nadat ik het stu­die­pro­gram­ma op mijn gemak nog eens beke­ken heb voor even­tu­e­le alter­na­tie­ve routes.

In ieder geval kan ik nu zon­der bezwaar hier delen welk object mij was toe­ge­we­zen: een land­schap­schil­de­rij door Rem­brandt van Rijn. Onder de afbeel­ding heb ik op een (hope­lijk) cor­rec­te wij­ze de beschrij­ving geplaatst zoals dat ook in de eind­op­dracht de bedoe­ling was. 

Mis­schien valt het niet met­een op, maar het is een rede­lijk klein schil­de­rij (29,5 x 42,5 cm). Wat ook niet goed te zien is zijn de ner­ven links­on­der die door de verf komen als gevolg van de wer­king van het hou­ten paneel waar­op het land­schap geschil­derd is. Zomaar wat zaken die veel beter tot hun recht komen indien je in staat bent om het schil­de­rij in een muse­um te bekij­ken. Dat kon helaas geen door­gang vinden. 

Bin­nen­kort, als ik de terug­kop­pe­ling heb ont­van­gen, zal ik hier wat meer over het schil­de­rij ver­tel­len. Want als je je er een­maal in gaat ver­die­pen blijf je nieu­we din­gen vin­den. Nu maar hopen dat ik het alle­maal op een juis­te manier heb geïn­ter­pre­teerd en opge­schre­ven bin­nen het maxi­maal aan­tal woor­den dat we ervoor moch­ten gebruiken.

Graaf­werk­zaam­he­den en kabel­breuk:
Het was trou­wens nog wel even schrik­ken van­daag. Ter­wijl ik in een con­fe­ren­ce call zat voor mijn werk viel plots de ver­bin­ding weg. Dat kan gebeu­ren. Vaak is het een kwes­tie van enke­le secon­den voor­dat alles weer bij het oude is. Dit­maal niet. Ver­der­op in huis hoor­de ik Inge kla­gen dat er iets met het inter­net aan de hand was. Bui­ten zag ik een paar man­nen bij een graaf­ma­chi­ne staan sta­ren naar een gat in de grond. Het zou toch niet… Maar het zou wel. Ze had­den dwars door de glas­ve­zel­ka­bel gegra­ven. Pre­cies op de plek waar­van wij had­den aan­ge­ge­ven dat ze daar dus heel voor­zich­tig moesten zijn. 

De kabel bleek op twee plek­ken bescha­digd. Iets wat ze in eer­ste instan­tie nog had­den ont­kend. Maar toen de kabel een­maal opge­gra­ven was viel er niet veel meer te ont­ken­nen. Ook wei­nig aan te doen. Een mon­teur kon niet meer gere­geld wor­den en zou pas op z’n vroegst maan­dag of na konings­dag langs­ko­men. Wat nu? Geluk­kig was de kpn zo behulp­zaam om een flin­ke hoe­veel­heid GB beschik­baar te stel­len zodat we onze iPho­nes als hot­s­pot kon­den gebrui­ken. En zo kon ik toch mijn eind­op­dracht opla­den naar de OU website.

Toen op 23 april:
2020 — Ik maak­te ik een OU ten­ta­men van­uit huis van­we­ge de coron­a­maat­re­ge­len.
2019 — Ik liep er hon­der­den­een keer aan voor­bij voor­dat ik het zag.
2017 — Ik las het boek Irre­sis­ti­ble en het was een ver­sla­ven­de erva­ring.
2015 — Ik las het boek De man die de taal van de slan­gen sprak en schreef erover als onder­deel van een blogtour.
2010 — Ik zag de film Kno­wing en ik raad je aan om mijn voor­beeld niet te volgen.