20211113

[foto uit eigen collectie]

In de krant las ik deze och­tend over de gif­ti­ge groe­ne knolamaniet:

[het] is de meest gevrees­de pad­den­stoel ter wereld door het hoge aan­tal in de medi­sche lite­ra­tuur beschre­ven ver­gif­ti­gin­gen. Voor Neder­land is het een van de gif­tig­ste pad­den­stoe­len. Death cap, hoed des doods, heet hij in het Engels, voor­al dode­lijk door­dat het men­se­lijk lichaam pas laat door heeft dat het, naast een aar­dig sma­kend hap­je, ook een gif­bom is.
[Trouw]

En natuur­lijk kwam ik enke­le groe­ne zwam­men tegen tij­dens mijn tuin­ac­ti­vi­tei­ten later van­daag. Of het de groe­ne kno­la­ma­niet is durf ik niet te zeg­gen. Getui­ge de foto in de krant is die uit­ge­rust met zo’n typisch pad­de­stoel­hoed­je ter­wijl het exem­plaar dat ik in de tuin tegen­kwam bol­vor­mig is en dan over­gaat in de steel. Maar ik was gewaar­schuwd. Hoe­wel, zolang je de pad­den­stoel (of zwam) niet opeet is er wei­nig reden tot paniek.

De groot­ste tuin­k­lus (het afgraaf­pro­ject) is bij­na gedaan. Mor­gen het laat­ste stuk­je. Plus wat ande­re zaken zoals het ver­wij­de­ren van herfst­bla­de­ren uit de dak­goot en de vijver(s) schoon­ma­ken. Dan zit de vakan­tie er weer op. Bij het inval­len van de duis­ter­nis zag ik een mooi laag­je mist opko­men in het wei­land van de buren. De pony was nog net zichtbaar.

[foto uit eigen collectie]

’s Avonds had ik het plan ver­der te gaan met stu­de­ren daar waar ik ’s och­tends gestopt was. Het bleef bij een plan dat ik niet ten uit­voer bracht. In plaats daar­van zocht en vond ik op you­tu­be een vol­le­di­ge film­ver­sie van Anna Kare­ni­na. De film stamt uit 1997 en is met Sop­hie Mar­ceau in de hoofd­rol. Je moet wel de Duit­se taal beheer­sen, want de film is in het Duits nage­syn­chro­ni­seerd, maar ook voor­zien van Duits­ta­li­ge ondertitels. 

[screenshot uit de film]

Ik heb de film niet geheel tot het eind uit­ge­ke­ken omdat ik in het boek nog zo’n twee­hon­derd (van de negen­hon­der­den­ze­ven­tig) pagina’s te gaan heb, maar tot dus­ver vind ik het een aan­ge­na­me ver­fil­ming. Het volgt de belang­rijk­ste gro­te lij­nen van het boek rede­lijk trouw zon­der dat het door de vele ver­wik­ke­lin­gen als te gefor­ceerd over­komt. Een hele ver­a­de­ming ver­ge­le­ken met de ver­fil­ming van The Gold­finch die ik eer­der deze week zag.