Boos­ter met bijbewerkingen

Opnieuw om zeven uur uit bed. Kof­fie, rap­por­ta­ge, stu­die. De och­tend vloog voor­bij en ik had niet door dat inmid­dels de oud­ij­zer­man al was geweest om alles op te halen wat we gis­te­ren bij elkaar ver­za­meld hadden. 

Toen omkle­den en op weg naar Nij­me­gen voor mijn boos­ter­prik. Bij de eer­ste de bes­te ingang die ik zag aan­ge­slo­ten in een kor­te rij om er ver­vol­gens ach­ter te komen dat het voor per­so­nen onder de 44 jaar was. Aan de ande­re kant van het gebouw kon­den de 44-plus­sers aan­slui­ten, alwaar een­maal bin­nen ieder­een elkaar gezel­lig trof in het mid­den van de hal. 

De prik­ker van dienst was een mili­tair uit een of ander fan­fa­re-onder­deel van de land­macht. Als ik het goed begre­pen had. Maar met mond­mas­ker­tjes praat en ver­staat het soms las­tig, zeker in een gro­te hal met slech­te akoes­tiek. De boos­ter was er niet min­der om. 

Om half twee weer thuis. Een tijd­je gewacht en geen bij­wer­kin­gen. Beet­je stij­ve arm en nek. Dus geen reden om niet te gaan hard­lo­pen. Rond­je van zes kilometer.

Na het uit­zwe­ten wil­de ik onder de dou­che sprin­gen toen de deur­bel ging. Ons jong­ste klein­kind (nog even­tjes dan) kwam met z’n pa zelf­ge­maak­te olie­bol­len bren­gen. Goeie timing want mor­gen ga ik mijn moe­der opha­len en voor­af wil­den we nog even ver­se olie­bol­len halen. Dat hoeft dus niet meer.

Aan het begin van de avond ver­der ook geen last gehad tij­dens het studeren/lezen, maar van­af negen uur begon ik koort­sig te wor­den. Om tien uur naar bed gegaan. Onge­kend vroeg voor mij.