Bij het ontwaken wist ik gedurende een kort moment niet waar ik was. In een totale donkerte waarop mijn ogen geen vat konden krijgen drong van ergens buitenaf luidruchtig motorgeronk naar binnen. Langzaam kwamen de beelden terug van gisteravond toen ik na de hike in Flatirons bij het hotel arriveerde en daar een grote verzameling motoren stond geparkeerd. Een spandoek kondigde aan dat er dit weekend een bijeenkomst stond gepland van de Christian Motorcyclists Association.
Toen ik de hotelrekening had voldaan en naar mijn huurauto liep zag ik dat veel motorrijders bezig waren met onderhoud aan hun motor en dat anderen meehielpen een grote kraam op te bouwen. Ik groette hen en vertrok naar het vliegveld in Denver. Daar was ik ruim op tijd maar stond ik toch de meeste tijd in de rij vanwege Labour Day op maandag, aanleiding voor veel Amerikanen een lang weekend vrijaf te nemen en met het vliegtuig erop uit te trekken.
Tegen de avond kwam ik aan in Boston waar ik moest overstappen met voldoende tijd voor een hapje eten. De vlucht zou lokale tijd 19 uur ’s avonds vertrekken. Helaas bleken er technische problemen met het vliegtuig dat ons naar Nederland zou brengen. Uiteindelijk vertrokken we pas na middernacht.
Op mijn vliegticket stond duidelijk aangegeven dat de vertrekhal voor reizigers naar Nederland (en waarschijnlijk andere Europese bestemmingen) onlangs was veranderd. Bij het uitstappen zag ik in de verte de skyline van Boston.
Toen ik via een overdekte brug over de snelweg naar de nieuwe vertrekhal liep zag ik dat dit deel van het vliegveld uitkeek over de kant van Boston die aan de kust is gelegen. De landing had voor mijn gevoel op een baan plaatsgevonden die zowat in het water lag. Ik had wat foto’s willen maken maar had geen stoeltje dicht bij het raam. Dat had ik wel met de volgende vlucht, dus ik nam me voor om bij het vertrek enkele foto’s te maken. De zes uur durende vertaging gooide roet in het eten. Het was pikdonker toen we vertrokken. Er werd een avondmaaltijd geserveerd, maar die sloeg bijna iedereen over, blij dat we waren dat we eindelijk in het vliegtuig zaten op weg naar Nederland. Tijd om te slapen (wat mij overigens nooit lukt).
Toen op 3 september