Maandag, 19 december 2022

Laat­ste werk­dag op kan­toor in 2022. Van­af mor­gen twee weken lang kerst­va­kan­tie. Dins­dag 3 janu­a­ri weer aan het werk. 

Het is min of meer ver­plicht (hoe­wel ik het voor­af zo gepland had) dat ik nu twee weken vrij neem, want het schijnt wet­te­lijk(?) vast­ge­legd te zijn dat je gedu­ren­de het jaar min­stens 1 keer zo’n aan­een­ge­slo­ten peri­o­de als vakan­tie opneemt. Dat wist ik niet, en het was er dit jaar ook nog niet van geko­men. Per­so­neels­za­ken liet het me een tijd­je gele­den vrien­de­lijk toch drin­gend weten dat ik hard op weg was de regels te over­tre­den indien ik dit jaar niet als­nog aan mijn vakan­tie­da­gen­sal­do zou wer­ken. Bij deze.

Eigen­lijk had ik ook van­daag al vrij wil­len zijn, maar ik had een uit­no­di­ging voor een lunch gekre­gen. Dit jaar was ik onder­deel van het sustai­na­bi­li­ty team en als belo­ning voor onze inzet was er een lunch op loca­tie gere­geld. Al enke­le keren was er een poging gedaan om deze lunch eer­der te orga­ni­se­ren, maar tel­kens kre­gen we de groep niet com­pleet. Nu was het de laat­ste optie voor­dat de mees­ten van ons lang­zaam vakan­tie gin­gen opne­men, dus besloot ik geen spel­bre­ker te zijn.

We gin­gen naar het Smaak­Park. Een voor­ma­lig gym­nas­tiek­lo­kaal op wat voor­heen een mili­tai­re kazer­ne was in Ede. Het gebouw is van bin­nen com­pleet omge­to­verd tot een plek waar je niet alleen kan eten, maar ook kook­cur­sus­sen en afde­lings­uit­jes kunt (laten) orga­ni­se­ren. En alles is ook nog eens duurzaam. 

We heb­ben er heer­lijk gege­ten en kre­gen boven­dien als pre­sen­tje een Bam­book poc­ket notitieboek. 

Terug op kan­toor heb ik nog wat mails weg­ge­werkt en niet lang daar­na mijn spul­len inge­pakt om naar huis te gaan. Het was goed geweest. 

Een­maal thuis sloeg de ver­moeid­heid onmid­del­lijk toe. Als­of mijn lijf wist dat het nu echt vakan­tie was. De rest van de avond heb ik niet veel meer gedaan dan door mijn mas­to­don-tijd­lijn gescrol­led en gele­zen in The seman­tics of mur­der van Aif­ric Camp­bell. Dat boek had ik ergens in 2010 voor de eer­ste keer gele­zen en twee weken gele­den mee­ge­no­men naar Cluj om in het vlieg­tuig nog eens te lezen. 

Toen op 19 december

2019

2014

2013