De verwarming deed het niet. Deze keer nu eens niet thuis, maar op het werk. Ik had het niet meteen door, want het eerste wat me opviel bij het betreden van ons kantoor was het snerpende piepgeluid vanuit de kast waarmee het alarm in- of uitgeschakeld kan worden. Er was een storing in een van de afdelingen.
Na een paar minuten lukte het me om het geluid uit te zetten. Een weldadige stilte daalde neer en even kon ik ervan genieten totdat een collega van IT bibberend langs kwam gelopen. “Heb jij het ook zo koud op je kamer?” vroeg ze. Ik gaf haar als antwoord dat ik daar nog niet was geweest. Maar even later kon ik bevestigend antwoorden dat het ook bij mij niet al te warm was. Misschien dat het met de storingsmelding te maken had.
Bij de afdeling die verantwoordelijk is voor onderhoud aan het gebouw gaf ik door dat de verwarming waarschijnlijk uit was en men liet weten ermee aan de slag te gaan. Niet dat het veel geholpen heeft. Het bleef koud. Pas toen ik na de lunchpauze terug kwam van een rondje wandelen voelde het behaaglijk binnen. Maar dat had meer te maken met het feit dat de buitentemperatuur vooralsnog iets lager lag.
’s Avonds thuis ben ik na het eten op zoek gegaan naar een goede warme winterjas en een grotere koffer. Komende zaterdag vertrek ik naar de VS en iedere keer wanneer ik de weerapp check lijkt het wel of de temperaturen aldaar verder dalen. In Boulder is de voorspelling dat het ‑18 Celsius kan worden en in Shakopee misschien wel ‑30 Celsius zoals ik tot mijn schrik zag.
Toen op 23 januari