Omdat ik zaterdagavond op het vliegveld van Denver veel tijd kwijt was bij de douane vervloog mijn laatste kans om met twee collega’s verder te rijden naar een skigebied in Colorado. Vanaf het moment dat ze het een tijd geleden voorstelden had ik wel al mijn twijfels. Ik wist dat ik laat op zaterdag zou arriveren in Boulder bij het hotel van waar ze op mij zouden wachten. En om dan na zo’n lange dag zonder slaap en dus flink vermoeid nog eens twee tot drie uur in een auto zitten leek me iets te veel van het goede. Want de zondag zou ik weer vroeg uit de veren moeten om naar de skipiste te gaan. Misschien was het ook niet al te veilig om op de lange latten te staan terwijl je half slaapt en het al jaren niet meer gedaan hebt. Dus toen ik in de lange wachtrij stond liet ik hen weten dat ze zonder mij mochten vertrekken.
Het betekende wel dat ik zo goed als zeker deze week de Rocky Mountains alleen van veraf kan bewonderen. Op zondag had ik nog heel even overwogen de bergen in te rijden, maar bij de hotelreceptie vertelden ze me dat het waarschijnlijk filerijden zou zijn omdat er slechts een weg vanuit Boulder toegang geeft tot het berggebied. En omdat er veel sneeuw gevallen was leidde dat al tot verkeershinder, plus dat veel mensen zich hierdoor niet lieten afschrikken om alsnog een weekendje/dagje te gaan skiën. Ik zag er dus vanaf en ging een stuk wandelen.
Gelukkig zijn de Rockies wel altijd te zien vanuit Boulder. Zo kun je ze op de eerste foto zien onder de verbindingsbrug tussen de twee vleugels van het nieuwe kantoorgebouw waar we deze week onze workshops hebben. En op de tweede foto zie je vanuit diezelfde verbindingsbrug. Het blijft bijzonder om dit gebergte continu om je heen te zien (en te voelen).
Verder was de dag identiek aan die van gister. We behandelden alleen andere onderwerpen en aten in een ander restaurant.