Bij het ont­wa­ken een eer­ste kort­ston­di­ge schok dat ik geen wek­ker had gezet. Op maan­dag. Ik had ech­ter een vakan­tie­dag schoot me bij­na tege­lij­ker­tijd te bin­nen. En omdat ik toch wak­ker was stond ik om half zes op en keek de zee­ën van tijd recht in de ogen. Wat ging ik er mee doen?

Na een eer­ste kop kof­fie en een klein uur­tje scrol­len door de tijd­lijn van mas­to­don en ver­vol­gens lin­kedin besloot ik de soci­al media accounts op te zeg­gen. Dat bracht rust in het hoofd. Maak­te de zee­ën weer zicht­baar van­uit de mist waar ze lang­zaam in ver­dwe­nen waren. 

Daar­na pak­te ik een dik boek van mijn te-lezen lijst. Sloeg het open waar ik gis­ter geble­ven was. Dreef lang­zaam weg over het weid­se water ter­wijl de zon hoog aan de hemel stond om uren (dagen, weken, jaren, levens?) later aan te spoe­len op een ver­la­ten strand waar een vol­gend boek op mij lag te wachten.