In 2009 schreef ik een kort, donker sprookje waarvan ik niet (meer) weet of het op dat moment lichtelijk geïnspireerd was door het verhaal van Apollo en Daphne zoals opgetekend door Ovidius in zijn Metamorphosen. In ieder geval was ik er zeker mee bekend want al tijdens mijn middelbare schoolperiode was ik een groot liefhebber van de Griekse mythen en sagen. Toch zijn veel van die vertellingen weggezakt of ondergesneeuwd door al het andere wat ik naderhand gelezen heb. En daarom besloot ik voor de zekerheid er de Metamorphosen bij te pakken om de passage over Apollo en Daphne nog eens aandachtig door te lezen toen ik vorig weekend in het boek The Latinist van Mark Prins was begonnen.
Zo renden ook de god — uit liefde — en de nimf — uit angst.
Metamorphosen, Boek I, vers 539–546, Ovidius
Toch is haar achtervolger met zijn vleugels van verliefdheid
sneller, hij kent geen rust, hij komt steeds dichter in de rug
van ’t vluchtend meisje, hijgend in de lokken langs haar schouders.
Haar krachten zijn ten eind, ze ziet doodsbleek, is uitgeput
van ’t snelle gaan, en omziend naar het water van Peneius
roept ze: ‘Ach, vader! Help me! Een riviergod heeft toch macht?
Bevrijd me van dit lichaam dat me veel te mooi deed zijn!’
Deze week las ik het boek van Mark Prins met horten en stoten in z’n geheel uit tijdens mijn ziekteverlof vanwege een voor mijn doen heftige griepaanval of iets dergelijks. Afgezien van het ietwat geforceerde einde en de soms niet helemaal overtuigende plotwendingen, vond ik het een aangename leeservaring. Hoofdpersonen zijn de Amerikaanse studente Tessa Templeton en Christopher Eccles, haar studiebegeleider aan de universiteit van Oxford. Het verhaal begint als Tessa steeds wanhopiger wordt dat zij, als succesvol studente met een goed proefschrift alleen maar afwijzingen of totaal geen reacties krijgt op haar aanmeldingen bij hoog aangeschreven universiteiten waar zij haar opleiding verder wil voortzetten. Totdat ze een anonieme mail krijgt die de verdenking legt bij haar mentor die weleens niet zo’n positieve referentie over haar verstuurd heeft.
Tessa kan het niet geloven. Dit moet een practical joke zijn. Toch komt ze er gaandeweg achter dat het wel degelijk Christopher is die haar pogingen saboteert. In het boek verspringen de vertelperspectieven van Tessa naar haar mentor en zodoende kunnen we uit zijn mond optekenen waarom hij zoveel moeite doet haar in Oxford te houden. Uit pure liefde. En laat dit nu net het hoofdthema zijn in het proefschrift van Tessa. Want zij heeft zich minutieus verdiept in het verhaal van Apollo en Daphne en vraagt zich af of het wel echte liefde is wat Apollo drijft. In bredere zin kunnen we dit ook afvragen voor de motieven van Christopher. Waar gaat liefde over in obsessie? Hoever kun je gaan in je liefde voor iemand die daar duidelijk niet van gediend is? En wat voor Tessa bovenal problematisch is, waarom is het Daphne die moet boeten door zich noodgedwongen in een laurierboom te veranderen om Apollo van haar mooie lijf te houden? Zouden die rollen niet omgedraaid horen te zijn?
Mark Prins heeft in The Latinist deze gelaagdheid van het Apollo en Daphne verhaal en de obsessieve liefde van Christopher en Tessa ingenieus en onderhoudend uitgewerkt. Zodra het voor Tessa duidelijk wordt dat Christopher haar dwarsboomt in haar ambities zet zij alles op alles om aan zijn grip te ontkomen. In het geniep vertrekt ze naar een archeologische opgraving in Italië waar ze een bijzondere ontdekking doet die haar reputatie in de classistische universiteitswereld in een klap kan vestigen mocht ze dit tijdig weten te publiceren. Christopher is echter op de hoogte van haar bevindingen en dit alles leidt tot een confrontatie tijdens een congres met uiteindelijk een publieke vernedering. Van wie? En hoe het afloopt? Lees het zelf!
Haar klacht weerklinkt nog, als een starre stijfheid haar bevangt:
metamorphosen, boek I, vers 547–552, ovidius
haar zachte borst wordt door een dunne laag van schors omsloten,
haar armen groeien uit tot takken en haar haar tot loof,
haar voeten, eerst zo snel, zijn nu verstokt tot trage wortels,
haar hoofd wordt kruin. Haar gratie is het enige wat rest.
A contemporary reimagining of the Daphne and Apollo myth, The Latinist is a page-turning exploration of power, ambition, and the intertwining of love and obsession.
Geef een reactie