Het gras maai­en. Onkruid wie­den. Van negen uur ’s och­tends tot vijf uur in de namid­dag. Dat was hoe ik deze zater­dag gro­ten­deels bezig ben geweest. Tus­sen­door infor­ma­tie ver­za­meld voor een drij­ven­de vij­verfon­tein. Nu we beslo­ten heb­ben om het net ter bescher­ming tegen rei­gers niet meer te gebrui­ken zijn er plots nieu­we moge­lijk­he­den om de vij­ver een mooi­er aan­zicht te geven. Inmid­dels heb­ben we al enke­le drij­ven­de plan­ten­bak­ken aan­ge­schaft. Die kun je ook mak­ke­lijk aan elkaar beves­ti­gen zodat ze een soort van eiland­je vor­men waar de vis­sen onder kun­nen schui­len indien ze daar de nood­zaak van zien.

De drij­ven­de vij­verfon­tei­nen blij­ker en in vele uit­voe­rin­gen te zijn. De voor­keur gaat uit naar een ver­sie die gebruikt maakt van zon­ne-ener­gie. Alleen wor­den die stee­vast niet zo goed beoor­deeld in de reviews. De voor­naams­te klacht: de fon­tein is slechts een zie­lig sput­te­rend straal­tje water dat zich ook nog eens de mees­te tijd van de dag niet of nau­we­lijks laat zien. Het kan natuur­lijk zijn dat het goed­ko­pe rom­mel is waar ik in eer­ste instan­tie naar zat te kij­ken. Dus wat ver­der gezocht naar duur­de­re exem­pla­ren en dan valt het wel mee met de klach­ten, maar zijn het ook niet altijd van die han­dig te instal­le­ren appa­ra­ten. Ze komen inclu­sief zon­ne­pa­ne­len, rand­ap­pa­ra­tuur en aller­lei acces­soi­res waar ik niet op zicht te wach­ten. Mis­schien dat de laat­ste uit­voe­ring die ik op het eind van mijn zoek­tocht voor­ge­scho­teld kreeg de voor­keur geniet. Het is een com­bi­na­tie van fon­tein en zoge­naam­de ‘skim­mer’, wat bete­kent dat blaad­jes en tak­jes opge­zo­gen wor­den. Het helpt om het opper­vlak­te­wa­ter schoon te hou­den. Mor­gen nog maar eens ver­der kij­ken voor­dat we een keu­ze maken.

Tij­dens de bezig­he­den in de tuin luis­ter­de ik afwis­se­lend naar de pod­cast van Johan op de Beeck over de Fran­se Revo­lu­tie en muziek van The Wave Pic­tu­res. Na het avond­eten heb ik een tijd­lang ver­der gele­zen in het eer­ste deel van de twee boe­ken die Johan op de Beeck geschre­ven heeft en waar zijn pod­cast op geba­seerd is. In de pod­cast is Op de Beeck bezig om de peri­o­de van de Ter­reur onder Robe­spier­re te beschrij­ven. In het boek ben ik zover nog niet. Hier las ik over de knul­li­ge vlucht­po­ging van Lode­wijk XVI eind juni 1791 die jam­mer­lijk mis­lukt, hoe­wel er kan­sen genoeg waren voor hem en zijn gezin om uit Frank­rijk te gera­ken. Op weg naar Mont­mé­dy nabij de grens met de Bel­gi­sche Neder­lan­den (onder­deel van het Oos­ten­rijk­se kei­zer­rijk) kon­den ze in Varen­nes niet de afge­spro­ken plek vin­den waar van paar­den gewis­seld zou worden. 

De ver­ken­ner Valo­ry, die drie kwar­tier gele­den al was gear­ri­veerd, had over­al wan­ho­pig gezocht, maar moest de koning mel­den dat er een pro­bleem was. Gespan­nen stap­te Louis XIV uit; hij over­leg­de met de lijf­wach­ten en ver­za­mel­de de moed om per­soon­lijk aan te klop­pen bij het eer­ste huis. Zon­der suc­ces. Pas later later zou bekend wor­den dat Bouil­lé zijn paar­den niet bij de ingang van de boven­stad had gepos­teerd, zoals afge­spro­ken, maar wat ver­der weg had ver­bor­gen, in de bij­ge­bou­wen van een her­berg in de bene­den­stad. Aan de ande­re kant van de rivier dus. Was de koets nog twee­hon­derd meter ver­der gere­den, dan was de laat­ste paar­den­wis­sel een feit geweest en kon nie­mand hen nog inhalen.

p.228, De Fran­se Revo­lu­tie 1 — van revol­te tot repu­bliek, Johan op de Beeck

Een over­ij­ve­ri­ge post­be­amb­te die hen gevolgd was omdat hij de koning meen­de te her­ken­nen bij een eer­de­re tus­sen­stop, alar­meer­de de plaat­se­lij­ke bur­ger­mees­ter en het duur­de niet lang voor­dat het dui­de­lijk was dat het gezel­schap daad­wer­ke­lijk de konink­lij­ke fami­lie was. Ze wer­den vast­ge­hou­den tot­dat de Nati­o­na­le Gar­de hen kwam opha­len voor de terug­reis naar Parijs.