Vandaag voelt als een tussendag. Alle formele zaken voor wat betreft de wake en de dienst zijn gedaan. De tekst die ik wil voorlezen heb ik aangeleverd. Misschien nog wat kleine wijzigingen hier en daar. Ook de muziek, het draaiboek en de foto’s zijn uitgezocht. Morgenavond rij ik weer naar Brabant voor de wake.

Omdat ik me een beetje verloren voel ga ik aan de slag in de tuin. Voornamelijk als afleiding. Even met niets anders bezig zijn dan onkruid trekken en een podcast over boeken luisteren. Het voelt als spijbelen. Ik weet ook niet waarom. Al vanaf vorige week donderdag heb ik mijn werkmail niet meer open gehad. Moet ik me schuldig voelen dat ik in plaats van even checken wat er op kantoor gaande is mezelf terugtrek in de tuin?

In gedachten verzonken zie ik plots een een groen beest tussen het onkruid. Een kleine speelgoedkrokodil. Nog nooit eerder gezien. Zou het van een van de kinderen van de vorige eigenaar zijn geweest? Ik stop het in mijn zak en ga verder.

In de podcast wordt het boek To Paradise van Hanya Yanagihara besproken. Staat ongelezen in mijn boekenkast. Is mijn moeder nu in een paradijs? Als het aan mij ligt wel. Ik geloof niet in het hiernamaals, maar voor mijn moeder maak ik graag een uitzondering.

Niet veel later heb ik weer een beestje in mijn hand. Ditmaal een libel. Ik kan niet zien of het nog leeft. De tere vleugels bewegen licht maar dat ook door de wind komen. Inge pakt een schoteltje water en de libel wordt voorzichtig half in het water en half op de rand gezet. Als ik een half uur later nog eens ga kijken is de libel wat verder weggezakt in het water. Tijdens het avondeten moet ik er weer ineens aan denken en vraag aan Inge wat er van de libel geworden is. Die heeft het niet gered.