Mijn verjaardag sloeg ik alweer een tijdje geleden over, maar dat weerhield mijn team in Cluj er niet van om vandaag met een bijzonder mooi cadeau op de proppen te komen waar ik heel blij mee ben. Komende zaterdag krijg ik als het goed is een nieuwe kans om wat meer van de omgeving te zien zoals die in dit boek zo prachtig is vastgelegd.
~ ~ ~
Dat het gisteravond niet zo laat werd op kantoor kwam doordat de laatste test wonderbaarlijk voorspoedig verliep. Het aantal incidenten dat gemeld werd was laag en de meeste waren niet kritisch of konden nog gedurende de testperiode verholpen worden. Toch hadden we tegen de tijd dat we naar het hotel gingen niet de officiële bevestiging gekregen dat we bij aanvang van onze werkdag het systeem mochten vrijgeven aan onze gebruikers. Die bevestiging werd pas gegeven in een conference call waarvoor ik eenmaal weer op mijn hotelkamer voor moest inbellen. Om 1 uur ‘s nachts was het dan eindelijk zover. De upgrade waar we meer dan een jaar wereldwijd aan hadden gewerkt was een feit. Tevreden logde ik uit en viel niet veel later als een blok in slaap.
Vandaag viel er dus iets te vieren. Natuurlijk is het project niet klaar nu de upgrade achter de rug is. Er kan nog een hoop misgaan en daarom is waakzaamheid geboden en zal veel van onze tijd gaan naar het oplossen van incidenten wanneer het systeem massaal gebruikt gaat worden. Maar toch. We hadden met z’n allen de afgelopen periode keihard gewerkt om de overgang zo probleemloos voor het bedrijf te laten verlopen en dat was tot nu toe gelukt.
En daarom tijd voor iets lekkers! Omdat ik mijn Roemeense pappenheimers inmiddels goed genoeg ken wist ik dat het makkelijk scoren is met het snoepgoed wat nu overal in onze supermarkten ligt.
~ ~ ~
Van een avondje uit eten met het gehele team om ‘s avond ook nog eens de bloemetjes buiten te zetten kwam niets terecht. Iedereen had al andere afspraken of gewoon zin om lekker thuis op de bank te hangen. Waar ik alle begrip voor had. Uiteindelijk bleef er een teamlid over dat wel zin had om met mij en een Amerikaanse collega een restaurantje op te zoeken waar we alledrie nooit eerder gegeten hadden. Het werd 1568 Bistro. Op de weg heen en terug heb ik wat foto’s genomen omdat mijn blog toch ook gevuld moet worden.
De eerste foto is trouwens van eerder op de avond toen ik onderweg was naar het hotel. Op de meeste drukke doorgangsweg door het centrum was iemand zo brutaal om met zijn auto dwars door de file heen over te steken. Daardoor liep het verkeer nog vaster vast dan vast. Er was geen doorkomen aan. Wij stonden voor een vol kwartier volledig stil voor het moderne gebouw waar onder andere Banca Transilvania is gehuisvest. Ik kon een mooi doorkijkje schieten.
Later op de avond liep ik naar het restaurant. Onderweg zag ik enkele mannen bij twee auto’s bezig zijn om een wiel te verwisselen. Een drietal agenten deed erg hun best om zich er niet mee te hoeven bemoeien of het verkeer in goede banen te leiden.
Een stukje verder was een soort van herdenking aan de gang. Slechts een enkeling hield stil om wat te lezen of een kruisje te slaan. Het werd mij niet duidelijk wat nu precies de aanleiding was.
Ook nu waren veel terrasjes tegen middernacht drukbezocht. Het zwoele oktoberweer brengt veel mensen op de been om ‘s avonds nog een glaasje in de buitenlucht te drinken voordat het bed wordt opgezocht.
~ ~ ~
Vanochtend bij het ontwaken allereerst een foto gemaakt van het uitzicht voor op instagram. Het is inmiddels een soort van traditie geworden iedere keer dat ik een hotelovernachting heb. Dit maal zat ik weer eens in het Capitolina aan de Victor Babes straat en had ik een kamer aan de achterzijde. Op de foto zie je hoe het verkeer vanuit het noorden de eenrichtingsweg naar beneden volgt richting het centrum. Het uithangbord van de apotheek geeft aan dat het 15 graden is. Eind oktober om acht uur ‘s ochtends.
Omdat we vandaag tot laat in de avond op kantoor zullen zijn voor een belangrijke upgrade van een bedrijfssysteem vertrok ik pas na negen uur naar het werk. Voor de verandering konden we lekker doorrijden terwijl we normaal gesproken altijd vaststaan in de ochtendspits en de rit minimaal 40 minuten duurt. Nu waren we een kwartiertje later al bij de campus waar ik voor de eerste keer een stel koeien zag rondscharrelen net voordat we de afslag namen. Of ze daar bewust waren neergezet was me een raadsel want van een weiland was niet echt sprake. Misschien waren het zwerfkoeien net zoals je overal zwerfhonden ziet.
~ ~ ~
Het werd inderdaad laat. Maar niet zo laat als de vorige testronde die als generale repetitie diende voor deze upgrade. Toen verlieten we het kantoor om drie uur in de ochtend, terwijl we nu rond middernacht weer hotelwaarts keerden. Ik werd vlakbij het hotel afgezet zodat ik nog een stukje moest lopen. Ondanks het late uur en een doordeweekse avond waren er een hoop mensen op de been. Waarschijnlijk was de aangename oktobertemperatuur daar debet aan. Bij het bereiken van mijn hotel gaf de weerapp aan dat de temperatuur bijna gelijk was aan wat ik ‘s ochtends op het display van de apotheker gezien had: 16 graden. Ook de komende dagen blijft het zomers in de herfst.
~ ~ ~
Het blijft wonderbaarlijk dat ik me voor zo’n tripje naar Cluj altijd meer druk maak over welk boek ik meeneem om tijdens de vlucht te lezen dan de rest van de spullen. Dat laatste is inmiddels routinewerk geworden. Ik tel het aantal overnachtingen plus de tijd die ik eventueel niet op kantoor doorbreng om zo te bepalen hoeveel en welke kleding ik in moet pakken. Maar dat boek. Daar blijf ik tot het laatste moment over twijfelen.
~ ~ ~
De keuze is gevallen op SPQR – A History of Ancient Rome, door Mary Beard. Een boek waarin ik tijdens mijn zomervakantie ben begonnen maar nog niet uit heb. Eerder dit jaar kocht ik het tijdens de Boekenweek. Als ik hierna het boek van Jeroen Brouwers lees dan heb ik voor de verandering eens een keer alle boeken nog hetzelfde jaar van aankoop gelezen. Een unicum.
~ ~ ~
Domper! Op het vliegveld in Dortmund waren de knakworsten uitverkocht. Dus moest ik overschakelen op de curryworst die als schijfjes in een badje van curry geserveerd wordt. Ook lekker, maar toch anders.
~ ~ ~
We zijn inmiddels twee jaar verder. Suzan woont nog steeds op zichzelf. Geen partner. Niemand is bij haar ingetrokken. Oh, ze heeft genoeg aanloop gehad, daar niet van. En menig man heeft zonder al te veel moeite tot haar slaapkamer weten door te dringen. Maar daar bleef het bij. Als ze al niet ‘s nachts uit eigen beweging schielijk vertrokken waren dan zorgde Suzan er zelf wel voor dat al snel duidelijk werd dat ze niet van plan was om het ontbijt met hen te delen. Het bed voor een nacht, daar bleef het bij. Voldoende mannen die daar niet moeilijk over deden.
Of ze gelukkig is? Ik zou het niet weten. Net zoals het voor mij een raadsel is of Laurens het geluk gevonden heeft. Wat hij in ieder geval niet voorzien had was dat de inkoopassistente een zoontje had toen hij Suzan voor haar inruilde. Hij had er niet naar gevraagd en zij was er niet over begonnen. Totdat haar ex op een dag onverwachts kwam binnenvallen met het verhaal dat hij een tijd naar het buitenland moest. Voor zaken. De afspraak dat hij voor langere tijd de zorg voor hun zoontje had genomen zodat zij aan haar ontwikkeling kon werken kwam hierbij te vervallen. Vond hij. Zonder al te veel plichtplegingen liet hij het kind en enkele koffers bij hen achter.
Het enige wat ik wel weet is dat Laurens niets moet hebben van kinderen. Lang is hij daarom niet bij haar gebleven. Ondanks dat zij flink haar best deed om het hem naar de zin te maken toen ze doorhad dat hij niet echt gecharmeerd was van de nieuwe situatie. Maar het lag er te dik bovenop voor hem. En het kind verdween er niet door. Met de dag zag hij er meer tegenop om na het werk terug te keren. Nee, dat ging ‘m niet worden. Net zoals hij niet zo lang geleden van de ene op de andere dag bij Suzan was vertrokken liet hij nu ook de inkoopassistente in de steek.
Terug naar Suzan zag hij niet zitten. Een beetje met hangende pootjes smeken of ze het nog een keertje konden proberen (wat hij diep in zijn hart toch niet wilde) en dat hij spijt had (had hij eigenlijk helemaal niet) was wel het laatste wat hij zou doen. Beter was het om maar eens een tijdje als vrijgezel door het leven te gaan. Even alle ruimte nemen en geen rekening te hoeven houden met een zoveelste vriendin die het uiteindelijk ook niet bleek te zijn leek hem een beter plan.
Het beviel hem prima. Zo goed dat hij ook nu nog altijd geen nieuwe relatie heeft. Natuurlijk was er regelmatig sprake van een one-night stand maar net als zijn spaarzame bezoekjes aan de Mc Donalds was de voorpret meestal beter dan de daadwerkelijke consumptie. Hij bleef in de meeste gevallen met een nare bijsmaak achter wanneer een vrouw zonder al te veel plichtplegingen vroeg in de ochtend vertrok. Hij had nooit een prostituee bezocht en hoewel dit er niet mee te vergelijken viel voelde het voor hem min of meer gelijk. Dat de drankjes waarop hij de avond ervoor getrakteerd had terug betaald moesten worden. De laatste tijd ging hij daarom steeds minder op stap. Aan Suzan had hij nog wel eens gedacht zonder ooit contact met haar op te nemen.
En nu, twee jaar later, staan ze samen in de rij voor een concert. Zonder dat ze het van elkaar weten. Het mag niet echt toeval heten want ze waren allebei ruim voordat ze elkaar kenden fan van de artiest die hier vanavond komt optreden. Maar toch. Laurens staat enkele meters achter Suzan en laat zijn blik over de rij glijden om heel even te blijven hangen bij de blonde haardos van Suzan voordat hij verder naar voren kijkt. Dat gaat nog wel even duren. Om de tijd te doden opent hij de facebook app op zijn mobieltje. Suzan, die even een lichte huivering voelde die haar nekhaartjes overeind deed gaan kijkt om zich heen naar de wachtenden. Ze heeft met niemand specifiek afgesproken maar is toch altijd benieuwd of ze bekenden tegenkomt op zo’n avond. Dan gaat ze verder met een update te schrijven voor op haar facebook profiel. Ze heeft er zin in! Even schudt ze met haar haren en maakt dan een selfie.
~ ~ ~
De meeste klokken hebben zich vannacht zelf verzet. Qua tijdsaanduiding. Slechts een klein aantal moet ik nog met de hand doen. Mijn horloge bijvoorbeeld. En de klok op de wandkast. Ook de digitale klokjes op de magnetron, oven en koffiemachine. Als laatste de wekker van Inge. Terwijl die van mij netjes rekening houdt met de wintertijd blijft die van haar stoïcijns doorlopen alsof de zomer nog steeds niet ten einde is. Dat is handig voor als we afgelopen nacht om half drie hadden willen opstaan. Want daar zou die van mij moeite mee hebben gehad. Of ik dan toch. Want die wekker kan het weinig schelen dat ik waarschijnlijk eerst een uur te vroeg het sein voor opstaan zou hebben gekregen. Maar gelukkig hoefden we er vannacht niet uit. Hoewel, ik moest wel plassen om vijf uur. Ook weer zo’n dingetje (het plassen dus) dat wat vaker optreedt alnaar gelang de jaren verstrijken.
Als dit de laatste keer is: doe het dan nog eenmaal goed.
Draai de klokken, stuur de uren. Vraag nog één keer
hoe het moet. Blijf lichtelijk verward. Het gaat niet
om de goede kant, maar om de stand
waarin je zelf blijft staan.
[fragment uit Het werd tijd, door Ester Naomi Perquin, Dichter des Vaderlands]
Een ding is zeker. Het is niet de laatste keer. Maandagavond mag ik de klok weer een uurtje vooruit zetten. Want dan zit ik in Roemenië. Laten ze daar eens iets aan gaan doen, aan die tijdzones. In plaats van zich druk te maken over het beëindigen van de winter- en zomertijd. Trouwens, de hele discussie over hoe ingrijpend en ontregelend een uurtje tijdsverschil is ontgaat me eerlijk gezegd. Mensen vliegen zonder problemen voor een weekendje shoppen naar Londen waar men toch de klok twee keer voor moet verzetten. Blijkbaar heeft men dat er graag voor over. Ik vind het vooral verwarrend en een hoop gedoe. Daarom haal ik hier nog maar eens een keer de zogenaamde ‘Earth Time’ aan:
When it’s noon in Greenwich, Britain, let it be 12 everywhere. No more resetting the clocks. No more wondering what time it is in Peoria or Petropavlovsk. Our biological clocks can stay with the sun, as they have from the dawn of history. Only the numerals will change, and they have always been arbitrary.
[Time to Dump Time Zones, The New York Times, James Gleick]
Zou dat niet iets zijn?
~ ~ ~
Ik ben er misschien al die keren dat ik in Leicester ben geweest een keertje voorbij gereden. Twee keer eigenlijk. Op de heen- en terugweg van hotel naar Leicester centrum voor etentje zagen we het voetbalstadion. Alle andere keren dat ik in Leicester was voor mijn werk gingen we ‘s avonds vaak uit eten maar altijd was dat dan in een of ander naburig dorp. Slechts eenmaal had een collega het idee gehad om naar de stad zelf te gaan. Het was in het jaar dat de plaatselijke club vanuit het niets plots kampioen van Engeland werd. Dat was ongekend. In één klap stond Leicester op de (voetbal)kaart. Volgens de taxichauffeur (en hardcore Leicesterfan) die me regelmatig van of naar het vliegveld vervoert was veel te danken aan de man die sinds 2010 eigenaar van de club is, de Thaise miljardair Vichai Srivaddhanaprabha. Waarschijnlijk is juist deze man gisteravond samen met zijn dochter na afloop van de wedstrijd in een helikoptercrash om het leven gekomen. Het zal een grote schok voor de supporters zijn.
~ ~ ~
Nu ik het meeste overzetwerk van petepel.nl naar peterpellenaars.nl achter de rug heb kan ik eindelijk ook weer eens wat aandacht besteden aan het opruimen van de stapels tijdschriften die half of vaker ongelezen mijn studeerkamer bevolken. Dat moet minder want Inge is bezig om tijdelijk meer dozen (met haar rommel) in mijn kamer te stallen.
Maar ik kan niet snel opruimen. In gedachten zie ik mezelf vliegensvlug door oude exemplaren van een tijdschrift bladeren om te zien wat ik nog wat langer wil bewaren voor ik het later weggooi. In de praktijk valt dat vliegensvlugge bladeren bar tegen omdat ik maar moeilijk kan beslissen of ik het nu wel of niet interessant genoeg vind om te bewaren. Daarvoor moet ik het toch een beetje meer in detail doorlezen. Tja, dat schiet niet op. Voordeel is wel dat je nu al leuke dingen tegenkomt die je anders pas over een paar jaar kunt delen. Zoals deze overpeinzing door Marja Pruis in De Groene Amsterdam van slechts een jaar geleden:
Er zijn van die weken dat je al dagen van tevoren opziet tegen de column van Youp van ‘t Hek.
Al zie ik daar eerlijk gezegd áltijd tegen op.
Herkenbaar, hoor je dan zachtjes te mompelen. Bij deze.
~ ~ ~
Het mooie is dat ik naast de alledaagse gebeurtenissen in deze dagelijke blogpost nog steeds andere blogposts kan schrijven die ik apart publiceer. Zo ga ik in december (november lijkt me vooralsnog te druk) weer verder met mijn blogserie over Don Quichot en Zen, en heb ik vandaag een nieuw deeltje toegevoegd aan de reeks We zijn allemaal alleen. En wie weet sluit ik me volgend jaar weer aan bij de bloggers leesclub Een perfecte dag voor literatuur.
~ ~ ~
Nu het er steeds meer op lijkt dat de opgepakte verdachte daadwerkelijk de #MAGAbomber is duiken er overal verhalen over hem op in de media. Niets nieuws onder de zon. Zo is daar ook een vrouwelijk politiek analist die regelmatig op televisie komt. Zij roept nu Twitter ter verantwoording waarom er niet is ingegrepen toen de persoon die is opgepakt een bedreiging aan haar adres op twitter plaatste met als afsluiting ‘Hug your loved ones real close every time you leave you home’. Voor Twitter was het geen reden om het account te sluiten of z’n minst de tweet te verwijderen:
Ik blijf dat vreemd vinden. Ja, vrijheid van meningsuiting staat voor mij ook voorop maar waarom kan een platform als Twitter niet gewoon striktere regels hanteren als het om bedreigingen gaat? Dat staat toch los van een meningsuiting? Er is wat mij betreft een verschil tussen ‘ik ben het godverdomme niet met je eens’ en ‘ik zal je godverdomme eens op komen zoeken en laten voelen wie hier de waarheid in pacht heeft’. Laat als een experiment eerst eens dat tweede voorbeeld verwijderd worden en dan kan later bekeken worden of het nodig is om zo’n eerste voorbeeld ook te verwijderen. Het kan goed zijn dat ondertussen een hoop tweeps afscheid hebben genomen van Twitter omdat ze daar niet meer ongeremd uit hun dak kunnen gaan. Een positief collateral damage effect, zeg maar.
~ ~ ~
Bij het boodschappen doen nam ik meteen enkele grote zakken pepernoten mee voor mijn collega’s in Cluj die er helemaal weg van zijn. Zeker die met een chocoladelaagje. Op de verpakking Sinterklaas en pieten. Gekleurde pieten welteverstaan. Geen zwarte pieten. En zo hoort het ondertussen. Daar hoeven we allemaal niet zo verkrampt over te doen. Er gaat geen traditie verloren. We passen ons als moderne burgers aan aan moderne tijden. Hoe moeilijk kan dat zijn?
Omdat ik zelden of nooit bij de Albert Heijn kom heb ik de VOC pepernoten niet gezien. Die zou ik hebben laten staan. Wat een domme actie. En dan vervolgens krantenkoppen en doorgeslagen PVV’ers die gillen dat na Zwarte Piet nu de pepernoten aan de beurt zijn. Nee, de pepernoten zijn niet aan de beurt. Die mogen gewoon blijven. Het is die belachelijke VOC toevoeging die kant noch wal raakt. De pepernotenfabrikant in kwestie ziet zelf geen probleem:
“Of ze mogelijkerwijs dingen hebben gedaan die niet door de beugel kunnen, dat weet ik niet.”
~ ~ ~
Bij de kapper vanochtend zat een man naast me die in druk gesprek was met zijn knipster van de dag. Zij vroeg hem of zijn vrouw nog steeds tevreden was met het nieuwe kapsel dat haar was aangemeten eerder deze week. En of hij het ook mooi vond. Had zijn vrouw dan een nieuw kapsel gekregen? was zijn wedervraag. Dat was dus echt zo werd door ook een andere knipster verzekerd. Nou, het was hem niet opgevallen. Hij had eigenlijk nooit door wanneer zij naar de kapper was geweest. Waarom zou hij daar rekening mee moeten houden? Het gesprek ging al snel over op het weer en het verzetten van de klok dit weekend.
~ ~ ~
Dit is geen zonsopgang. De zon komt op in het oosten en de foto geeft een beeld van het uitzicht op het westen. Vanochtend vertrok ik naar het werk en zag deze oranje gloed toen ik de weg voor ons huis op draaide. Waarschijnlijk is het licht afkomstig van de kassen die verderop staan. Niet altijd is het zo duidelijk aanwezig als nu maar blijft het beperkt tot een wazige schemer. Zelfs op de snelweg bij Bemmel was het goed te zien. Alsof er een flinke brand woedde.
~ ~ ~
De #MAGAbomber is opgepakt. Of in ieder geval iemand die men op basis van vergelijkend DNA onderzoek als potentieel dader ziet. Volledige naam en profielfoto’s worden al veelvuldig gedeeld via social media. Maar wat mij vooral bezighield was een filmpje met daarop leden van de FBI (denk ik) die druk doende waren het bestelbusje van de verdachte te bedekken. Daarmee vergeleken is mijn onhandig geklungel om een bed op te maken een toonbeeld van efficiëntie. Wat een amateurs. En ik was niet de enige die het dacht:
Me trying to get a fitted sheet on the bed: pic.twitter.com/EzjYFSAx9P
— Julio Rosas (@Julio_Rosas11) 26 oktober 2018
~ ~ ~
Het houdt nog niet over maar het lijkt er op dat meer bezoekers de weg naar mijn nieuwe site weten te vinden. Aangezien ik alleen maar op instagram en twitter zit, en dan ook nog eens met weinig tot geen volgers, kan ik ook niet echt reclame maken om meer publiek te trekken. Nu is dat nooit echt het allerbelangrijkste geweest voor mijn bloggen maar een beetje aanloop is toch wel fijn. Daarom ben ik volop bezig om via het opschonen van mijn trefwoorden bij de (oude) blogposts en andere SEO-tips mijn vindbaarheid in de zoekmachines te vergroten. Wellicht dat dat positieve resultaten laat zien.
~ ~ ~
De auto moest vandaag naar de garage voor APK, winterbanden en een terugroepactie. Normaal gesproken kan ik ‘m altijd op dezelfde dag weer ophalen en zijn er altijd wat extra kosten gemaakt om de auto door de keuring te krijgen. Of dat ook echt noodzakelijk is daar heb ik soms mijn vraagtekens bij maar zonder technische achtergrond ga ik deze discussie niet aan. Het hoort er bij. Deze avond was het anders. Slechts 19,95 voor de APK. De winterbanden gaan via een betaalroute en de terugroepactie was gratis. Helaas wel een bon van 95,- euro voor fout parkeren. We hadden de auto net uit het zicht van de garagehouder gezet zodat die ‘m pas later liet ophalen. Blijkbaar op een plek waar sinds kort niet meer geparkeerd mocht worden. De bon zat toen al achter de ruitenwisser. Volgens de garagehouder lag er een gemeenteambtenaar steevast op de loer voor dit soort situaties en vormde het, in zijn woorden, een mooie inkomstenbron voor de eindejaarsbonus.
~ ~ ~
Recht boven het bureau op mijn werkkamer heb ik vier spotjes laten installeren. Die zouden meer dan voldoende licht moeten geven om goed te kunnen lezen. Zouden, want dan horen ze het wel te doen. Het rare is dat ze niet permanent kapot zijn maar dat ze na een tijdje één voor één uitgaan. Behalve de laatste. Die blijft vrolijk branden en geeft net voldoende licht om me blijvend te laten ergeren dat de andere het niet meer doen. Dus dan doe ik het licht uit en weer aan zodat ze alle vier weer branden. Totdat…, afijn.
~ ~ ~
Vorig jaar voor de eerste keer het eindejaarsfeestje in Cluj mogen meemaken. En wat een geweldig feest dat is (geweest) kun je hier teruglezen. Het zal niemand verbazen dat ik benieuwd was of er dit jaar ook weer zo’n feest georganiseerd zou worden. Als het even kan probeer ik er dan weer bij te zijn. Dat zou betekenen dat ik er dan dit jaar nog zeker drie keer naar toe moet want ik ga komende maandag voor anderhalve week en ook midden november staat er een weekje gepland. Nu kreeg ik vandaag goed en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat er in de eerste week van december een workshop in Cluj georganiseerd gaat worden waar ik voor uitgenodigd ben. En het feest was vorig jaar ook in de eerste week van december. Dusss… vette pech, want het slechte nieuws is dat het feest dit jaar in de tweede week van december gaat plaatsvinden.
~ ~ ~
