VRIJETIJDSBLOGGER

Ik heb moeite met het wegdoen van boeken en tijdschriften. Inge heeft iets vergelijkbaars met stenen en dakpannen. Ieder z’n ding. Vorig jaar heb ik echter besloten om in ieder geval mijn verzameling boeken niet verder uit te breiden. Allereerst ga ik meer werk steken in het lezen van de ongelezen boeken in mijn bezit in plaats van nieuwe exemplaren aan te schaffen. En kan ik me niet beheersen en alsnog nieuwe boeken naar binnen haal, dan moet hetzelfde aantal naar buiten. De wet van communicerende vaten, of zoiets.

Dit jaar is Inge aan de beurt om keuzes te maken. Welke stenen en dakpannen mogen blijven en welke moeten er weg. Want met de aanstaande verbouwing van de schuur ligt er een hoop in de weg, en ondertussen weten we ook al beter wat we daarna nog nodig hebben voor de kleinere knutsel- en hobbyprojecten. Dus zijn we gister en vandaag begonnen met een eerste partij puin weg te gooien die sowieso al op de nominatie stond om afgevoerd te worden.

Het waren spannende dagen voor mij, want ik voel me redelijk onzeker over wat ik wel en niet kan doen na mijn liesbreukoperatie. In theorie zou ik in de derde week van de herstelperiode op basis van klachten (geen klachten, geen probleem) allerlei activiteiten die ik voorheen deed gewoon weer op mogen pakken. Maar om nu al een hele dag continu te bukken om stenen op te pakken, die op een kruiwagen te leggen en vervolgens die kruiwagen tegen een schuine plank op in de container te rijden om deze daar om te kieperen en te legen leek me toch wat te veel van het goede.

Ik heb er daarom voor gekozen een rustig tempo aan te houden met veel rustpauzes tussendoor. Tenslotte is het wel vakantie. Desondanks heb ik redelijk wat stenen kunnen wegwerken en heb ik niet het gevoel dat ik de boel geforceerd heb. Behalve de te verwachten spierpijn die al komt opzetten (wat wil je na maanden bijna niets gedaan te hebben) lijkt het allemaal goed te gaan. Morgen weer vrolijk verder.

~ ~ ~

Vanuit de kleine schuur aan de achterkant van ons ‘schurencomplex’ werd ik geroepen door Inge. Eerst dacht ik om te helpen bij het uit elkaar halen van een kast maar ze gaf aan dat ik mijn mobiel of een fotocamera mee moest nemen.

Ze had iets gevonden voor mijn euh, mijn … Dodenlijst? vulde ik op goed geluk aan.

Dat bleek een goede gok te zijn geweest. Tussen de twee kasten, waarvan ze er eentje ontmanteld had, was een spitsmuis klem komen te zitten. Aan het half gemummificeerde lichaampje te zien alweer een hele tijd geleden zonder kans op ontsnapping.

Voordat ze het beestje in de kliko zou gooien kreeg ik nog even de gelegenheid om er een foto van te maken voor mijn macabere verzameling dierenlijkjes, die nu algemeen bekend staat als dodenlijst.

~ ~ ~