Ik herhaal het nog maar eens. Ritme is belangrijk voor me. En daarom klapte ik vanochtend mijn werklaptop om half acht open en ging vrolijk aan den arbeid. Rond een uur of tien kreeg ik van Inge een kopje koffie en van mezelf argwaan. Wat klopte er niet? Pas tegen lunchtijd begon het me te dagen. Ik zou met de fiets naar kantoor gaan (lees: ‘s ochtends beginnen op de hometrainer). Helemaal vergeten. En omdat ik nu eenmaal geen fiets op kantoor had kon ik natuurlijk ook niet op de fiets terug. (Deze smoes had ik nodig omdat mijn laatste conference call pas om zeven uur ‘s avonds was afgelopen en toen had ik wel honger maar geen zin meer om op de hometrainer te klimmen.)

Nu moet ik dus iets zien te verzinnen wat mij morgenvroeg niet doet vergeten de hometrainer te bestijgen alvorens met mijn werk te beginnen. Ik kan ‘m natuurlijk pontificaal voor het bureau zetten. Of gewoon een geeltje op m’n beeldscherm plakken. Maar grote kans dat ik het dan de volgende dag weer opnieuw vergeet. Beter is om het te koppelen aan iets dat ik toch al iedere morgen doe. Normaal gesproken (ook nu ik thuis werk) ga ik als eerste na het opstaan uit bed de poezen eten geven. Daarna check ik het nieuws en dan ga ik naar de badkamer en kleed me vervolgens aan.

Als ik echt op de fiets naar het werk zou gaan dan is het vanzelfsprekend dat ik dat doe nadat ik me heb aangekleed en een lunchpakket heb klaargemaakt. Het lijkt me nu handiger dat ik op de hometrainer spring alvorens ik de badkamer opzoek. Niet dat ik mezelf ‘s ochtends helemaal in het zweet ga fietsen, daarvoor is het me niet te doen. Wel om even wat lichaamsbeweging te hebben. Laat ik voorlopig dit maar aanhouden als de volgorde: opstaan > poezen eten geven > nieuws checken > hometrainer > badkamer > aankleden > werken. Morgenvroeg nieuwe fietsronde, nieuw kansen.

Wat opviel deze ochtend in de eerste call die ik had met mijn Roemeense collega’s in Cluj dat het eerste gespreksonderwerp verrassenderwijs niet over Corona ging maar over sneeuw! Na een soortgelijk begin van het weekend met zon en aangename temperatuur sloeg het weer op zondag om en kwam er sneeuw voor in de plaats. Dat was redelijk onverwacht. En zorgde voor een aantal collega’s met kleine kinderen voor nieuwe problemen, want die wilden naar buiten om te gaan spelen met hun vriendjes en vriendinnetjes. Leg dat maar eens uit.

Ik merk deze avond dat ik wat moeite heb met studeren. Het is niet echt een leerdip want ik heb echt wel zin om verder te gaan met het de tekst over de Nederlandse kunst in 1916. Nee, wat er voor zorgt dat ik mijn gedachten er niet bij kan houden zijn de aangescherpte en verlengde maatregelen die bekend zijn gemaakt door de regering. Langer en zwaarder. En dat al na slechts één weekje waarin het aantal besmettingen en doden rap opliep zonder dat dit voor een wake up call zorgde bij een substantieel deel van de Nederlandse bevolking. Waarom thuisblijven als het buiten de zon schijnt?, zo dacht men schijnbaar. We weten het antwoord inmiddels. Omdat je anders niet tot 6 april zoveel mogelijk binnen moet blijven maar tot 1 juni!

~ ~ ~

Een weekje hoesten zit erop en een loopneus is er voor in de plaats gekomen. Eens kijken hoe lang dat gaat duren. En als het hier bij blijft dan vind ik het prima. Qua social distancing heb ik me de afgelopen week trouw aan de richtlijnen gehouden. Netjes vanuit huis gewerkt, en voor het broodnodig bijtanken in de buitenlucht heb ik me beperkt tot de grenzen van ons perceel waar ik voldoende ruimte (en dat maakt het een stuk makkelijker, dat besef ik terdege) heb om wat te klussen en te bewegen zonder in contact met iemand te komen. Het tripje gister naar de stort was in alle vroegte. Niemand te bekennen en het afrekenen ging via het halletje waar je normaal gesproken al met niet meer dan twee personen in kan, maar waar nu een bordje hing dat er maximaal een persoon naar binnen mocht. En dan contactloos betalen waarbij de medewerker afgeschermd is achter een schot wat er altijd al was.

Het is alleen Inge geweest die me deze week in haar nabijheid heeft moeten gedogen. Zo te zien heeft ze er tot nu toe geen nadelige gevolgen aan ondervonden.

Gisteravond was ik van plan wat te gaan studeren of anders verder te lezen in De stad der blinden. Maar van beiden kwam niet veel. Nu ik een twitter account heb aangemaakt bleef ik toch weer automatisch wat langer doorklikken naar de vele links die gedeeld werden over niet alleen covid-19 maar ook andere lezenswaardige artikelen en nuttige informatie over van alles en nog wat. En dat laatste is de valkuil. Ik ben van nature nogal geïnteresseerd in van alles en nog wat. Dus valt er dan oneindig veel te lezen. Terwijl mijn tijd (en niet alleen die van mij) helemaal niet oneindig is. Het is belangrijk dat ik vanaf het begin in de gaten blijf houden hoeveel tijd ik hier in kan/wil steken gezien het vele dat ik er naast kan/wil blijven doen.

Oh ja, deze dagelijkse(?) blogposts die zich een beetje richten op wat het met me doet te leven in tijden van Corona ben ik de afgelopen dagen langzaam aan anders gaan schrijven. Omdat ik nu toch de hele dag thuis ben begin ik er al aan in de ochtend, publiceer ‘m al vroeg op de dag en blijf er aan toevoegen in de loop van de dag. Als een soort van liveblog, zeg maar. Het is maar dat je het weet. Heb je deze blogpost tot hier gelezen, en is de dag nog niet voorbij, dan kan het dus dat als je later terugkomt er hieronder weer nieuwe tekst bijgekomen is. Of niet.

Ik ga trouwens weer beginnen met het lezen in en bloggen over Don Quichot. Daar was helemaal de klad ingekomen door vanallerlei redenen. De aanleiding is de diverse oproepen die ik voorbij zie komen voor wat betreft je zou kunnen lezen in tijden van corona. Er ontwikkelen zich twee soorten lijstjes:

• boeken die qua thematiek overeenkomen met de huidige situatie waarin we leven onder het regime van een wereldwijde pandemie
• boeken waarvoor je nu misschien eindelijk de tijd hebt vanwege het noodgedwongen thuis meer tijd doorbrengen

Dat ik met De stad der blinden ben begonnen is omdat ik het vaak genoemd zag worden in de titels op het eerste lijstje. Het tweede lijstje wordt vooral gevormd door (dikke en/of moeilijke) boeken uit de wereldliteratuur. Denk aan Ulysses van James Joyce en De goddelijke komedie van Dante, maar ook Don Quichot zag ik plots opduiken. En ik dacht, waarom niet? Ook nu ik bezig ben met de Oriëntatiecursus Cultuurwetenschap waarbij we ons horen te verdiepen in de grondbeginselen van de letterkunde is het interessant of ik daardoor anders tegen het boek ga aankijken. Of er anders over ga bloggen dan voorheen. Dus misschien dat het me later vandaag lukt om de draad weer op te pakken. Anders vanaf volgende week zondag.

~ ~ ~

Na ‘de oproep van Elja‘ om in deze onzekere tijden weer meer te gaan bloggen (of te starten) heb ik mezelf voorgehouden dat nu zeker weer te blijven proberen. Ik was al begonnen met een kleine aanzet, maar het lijkt me interessant (en misschien heb ik het ook wel nodig) te volgen wat het met me doet te leven in tijden van Corona. De afgelopen week (tevens de eerste volledige week dat ik vanuit huis heb gewerkt) heb ik een dagelijke blogpost geschreven met wat losse gedachten over van alles en nog wat met als gemeenschappelijk thema dat ze zijdelings met het corona virus te maken hebben. Blogposts die er helemaal los van staan zal ik ook als zodanig blijven posten.

Verwacht van mij verder geen hoogdravende artikelen met tips en lijstjes en dergelijke hoe de tijd door te komen nu je min of meer gedwongen thuiszit (voor diegene waarvoor dat van toepassing is). Of misschien wel, mocht daar toevallig aanleiding voor zijn. Ik blog gewoon wat voor de vuist weg. Zonder structuur, zonder doel anders dan te delen wat het voor mij betekent thuis te moeten zijn en aan social distancing te moeten doen. Wat dat laatste betreft. Ik had al zo’n beetje al mijn social media accounts verwijderd aangezien ik daar steeds minder behoefte aan had. Dat is nu veranderd. Om te voorkomen dat ik volledig in een sociaal isolement geraak (beetje overdreven hoor 😉, no worries) heb ik toch maar besloten om in ieder geval opnieuw een twitter account aan te maken. Zie details in de zijbalk. Voor wat het waard is.

Wat ik ook ga doen is wat meer bij medebloggers langssurfen die op hun site updates geven over hoe zij tegen al deze veranderingen aankijken. Een aantal van hen volgde ik al, maar ik ga zeker ook op zoek naar nieuwe bloggers die ik zal toevoegen in mijn blogroll (ook te vinden in de zijbalk) indien ze me aanspreken om vaker bij hen langs te gaan en ze regelmatig updates plaatsen. Aarzel niet om te reageren als je zelf regelmatig blogt of tips hebt voor bloggers die de moeite waard zijn om te volgen. Bij voorbaat dank.

[update 22/3] Inmiddels heb ik een link naar de Webloggerlijst toegevoegd in mijn Blogroll overzicht. Deze lijst (waarvoor je jezelf ook kunt aanmelden als blogger) laat de meest actuele blogposts zien van alle aangesloten bloggers. Hoef ik dat zelf ook niet meer bij te houden en kan ik de tijd besteden om bij hen te gaan lezen.

Wat me tijdens het grasmaaien zojuist te binnen schoot: ik vind mijn huidige baan in Ede hartstikke leuk en ga er met plezier iedere dag opnieuw weer naar toe. Alleen op sommige dagen (meer dan me lief is eerlijk gezegd) vervloek ik de files wanneer ik eens wat later in de ochtend of vroeger in de avond de snelweg op draai. Normaal een half uur duurt het dan al snel (hoewel, eerder langzaam) minimaal drie kwartier tot een uur voordat ik op de plaats van bestemming ben. Dan ben ik jaloers op diegenen die met de fiets naar het werk kunnen.

Nu werk ik thuis, maar waarom zou ik niet ‘alsof’ doen? Tenslotte heb ik onlangs een hometrainer aangeschaft. Ik zit er aan te denken om vanaf maandag ‘s ochtends op de binnenfiets te springen voordat ik met mijn werk begin. En ‘s avonds hetzelfde. Ook om op deze manier die gewenste scheiding tussen werk en privé te bereiken wat men zo belangrijk acht bij het thuiswerken.

Tijdens het grasmaaien keek ik ook regelmatig om me heen. Af en toe kwam er een auto voorbij. Aan de overkant van de Linge iets vaker fietsers, skeelers en hardlopers. Geen enkel risico dat iemand mijn 1,5 meter veiligheidszone in gevaar bracht. Daarvoor zou ik de voorbijgangers juist moeten vragen dichterbij te komen. Toen ik vanochtend tuinafval naar de stort ging brengen was het er ook zo goed als uitgestorven. Dat was wel anders bij de plaatselijke doe-het-zelf waar ik langs reed. Daar stond de hele parkeerplaats al vol en zag ik grote groepen mensen in en uit lopen met van allerlei doe-het-zelf spullen. Ik vraag me af hoe het binnenkort met tweede paasdag zal gaan als de situatie nog hetzelfde is. Gaan mensen dan massaal in overtreding door alsnog de woonboulevard te bezoeken en eisen ze dat de winkels voor één dag opengaan? Want wat moeten ze anders? Traditie is traditie.

~ ~ ~

Zei ik gister nog dat we tot dusver niet gehoord hadden van iemand die we kenden die getroffen was door het Corona virus, vandaag is dat helaas wel het geval. De vader van een collega schijnt eerder deze week overleden te zijn nadat hij besmet was geraakt met het virus. Het precieze verhaal ken ik niet, wel de collega. En die heeft al het nodige meegemaakt de afgelopen jaren. Een trieste gebeurtenis zeker nu het bovendien erg onduidelijk is wat de huidige regelgeving is voor wat betreft de begrafenis en de aanwezigheid van familie en vrienden.

De conference calls vandaag (waarvan ik er weer meer dan voldoende had) begonnen standaard met updates aan elkaar over hoe de situatie ter plaatse is bij de verschillende deelnemers. Ik werk voor een groot internationaal bedrijf en zit geregeld met mensen in de call afkomstig uit alle windstreken. Zo vertelde een collega uit Manilla dat plots de stad compleet was afgesloten en er een uitgaangsverbod was uitgevaard met hoge gevangenisstraffen bij overtreding. Terwijl in dezelfde call collega’s uit bijvoorbeeld de VS aangaven dat bij hen (afhankelijk van de staat) er nog weinig beperkingen waren hoewel het aantal besmettingen daar hoger was dan in Manilla.

Een andere collega uit Roemenië gaf aan dat ze gisteravond naar haar ouders waren gereisd om een lang weekend samen door te brengen. Zondagavond zouden ze weer naar huis gaan. Tijdens de call kreeg ze een bericht doorgestuurd waarin het in eerste instantie leek dat er een reisverbod werd afgekondigd waardoor ze niet meer terug naar huis konden. Later bleek dat wat voorbarig maar ze zijn van overheidswege wel mee bezig om te zien of deze reisbeperking er binnen kort moet gaan komen.

Zo heeft iedereen zijn of haar eigen verhaal en lijkt het enerzijds alsof we langzaam gewend raken aan deze compleet nieuwe maar onwerkelijke situatie, terwijl anderzijds we iedere dag of zelfs ieder uur nieuwe informatie en regelgeving krijgen die de status doen veranderen.

Flexibiliteit en volgzaamheid, zei een andere collega, is wat van ons gevraagd wordt en waarmee we (volgens haar) kunnen overleven. Of het waar is weet ik niet, maar ik denk wel dat het goed is wanneer je voor jezelf een strategie hebt waar je je aan vast kunt houden. Anders wordt het heel moeilijk.

Door al die reisbeperkingen zien we hier wel steeds minder vliegtuigen. Niet dat het er erg veel waren, maar we zagen we er toch enkele per dag hoog in de lucht richting oost of west overvliegen als we in de tuin aan het werk waren. Nu valt het juist op als er weer eens eentje te zien is. Ze moeten welhaast helemaal leeg zijn lijkt me zo als ik het nieuws lees. Ik heb geprobeerd in te zoomen om door de raamtjes te kijken maar dat bleek toch te hoog gegrepen.

~ ~ ~

Een vast ritme is toch wel belangrijk voor me, zo merk ik. Nu ik thuis werk sta ik weliswaar iets later op omdat ik geen reistijd heb, maar probeer ik wel ongeveer hetzelfde tijdstip te hanteren om thuis de laptop open te klappen als wanneer ik dat op kantoor zou doen. Ook zorg ik dan geschoren en wel aan mijn bureau te zitten. Tenslotte deden we al veel met video conference calls en dat wordt nu allen maar meer. Ook wanneer iemand je onverwachts belt is het wel zo netjes om er een beetje fatsoenlijk bij te zitten.

Dus zo doorliep ik vandaag weer een volle werkdag met veel calls en taken die ik tussendoor moest afhandelen terwijl om me heen de maatregelen om het corona virus een halt toe te roepen steeds strikter worden en er in de Tweede Kamer volop gedebatteerd wordt of Nederland niet teveel achterblijft bij de rest van Europa waar steeds meer lander er voor kiezen om alles op slot te gooien. Ik krijg er het fijne niet van mee in de paar minuutjes die ik zo nu en dan heb om snel even bij te lezen, maar voorlopig denk ik dat de regering meer dan voldoende doet met de kennis die ze hebben van deze ongekende situatie om het land bestuurbaar te houden en zodoende de veiligheid en gezondheid zoveel als mogelijk is te garanderen.

Er is niemand die op dit moment kan zeggen wat het enig juiste is. Iedereen die beweert het wel te weten vertrouw ik bij voorbaat niet. Dit is nooit eerder op deze schaal vertoont en er is geen draaiboek voor. Improviseren en tijdig reageren op basis van nieuwe inzichten is het belangrijkste.

Na m’n werkdag stond er een virtuele klas op de agenda georganiseerd door het begeleidigsteam van de Oriëntatiecursus Cultuurwetenschappen van de OU. De bijeenkomsten in de studiecentra zijn inmiddels komen te vervallen dus vandaar op deze manier. En dat beviel goed. Na een aanvankelijk aarzelend begin met de gebruikelijke technische hickups van geen geluid en dergelijke en onwennigheid bij sommige deelnemers die waarschijnlijk geen ervaring hadden met deze manier van digitaal samenwerken ging het allengs steeds soepeler. Zeker de functionaliteit om in kleinere groepjes aan opdrachten te werken werkte uitstekend. Dat zorgde ervoor dat al snel de vraag kwam om dit veel vaker te organiseren, waar ik zelf helemaal achter sta. We gaan het zien, want het vergt natuurlijk wat voorbereiding maar tegelijkertijd is het in deze tijden een prima manier om je medestudenten en docenten regelmatig te zien en te spreken.

Een algemene bezorgdheid was wel of het eerste tentamen dat voor 23 april gepland staat doorgang kan vinden. Want het is er eentje van open vragen op een centrale locatie. In mijn geval in Nijmegen. Mocht het worden uitgesteld dan krijgen we automatisch verlenging van de inschrijftermijn maar eerlijk gezegd zou ik liever zien dat ze iets regelen zodat we het tentamen online kunnen doen. Want zoals gezegd, ik hou van ritme en dat geldt ook voor mijn studieritme waar ik nu lekker in zit.

Enkele maanden na de uitbraak van SARS-CoV-2, ook wel het Wuhan-virus genoemd, gingen passages uit het boek viraal op sociale media waarin rond 2020 de komst van een Chinees, biologisch wapen wordt voorspeld dat de naam Wuhan-400 draagt. Ondanks enkele overeenkomsten wijkt het virus in Koontz’ boek echter af van de pandemie uit 2020.^[1] Ook kreeg het virus in zijn boek pas in 1989 de naam Wuhan-400 en heette het tot het eind van de Koude Oorlog Gorki-400.

bron: Wikipedia

Ik ga vanavond nog wat verder lezen in het uiterst deprimerende maar evenzogoed erg onderhoudende boek De stad der blinden van José Saramago over een uit het niets ontstane besmettelijke vorm van blindheid die zich razendsnel verspreidt en hoe de overheid rigoreuze maatregelen neemt om dit een halt toe te roepen.

Van een collega kreeg ik de tip om het boek The eyes of darkness van Dean Koontz te lezen. Het staat momenteel blijkbaar hoog op de bestsellerlijst vanwege de voorspelling die er gedaan worden met betrekking tot het uitbreken van het corona virus in Wuhan. Geschreven in 1981 komt Koontz met een Chinees biologisch wapen met de naam Wuhan-400. Daar kan men echter z’n vraagtekens bij zetten gezien wat er op Wikipedia over geschreven wordt (zie citaat hierboven).

~ ~ ~

Bij de post deze ochtend een brief aan alle Nederlanders dat het water komt:

Maar bij diezelfde post ook meteen een terugtrekkende beweging van datzelfde water gericht aan de bewoners van onze straat:

Eb en vloed gedrag ver weg van de kust waar je het niet verwacht.

~ ~ ~

Een tweede dag werkend van huis. Geen noemenswaardig verschil met het werken op kantoor. Op acht uur zat ik al in een conference call met de collega’s uit China die een demo verzorgden over het gebruik van een virtual reality bril voor klant inspecties op afstand. Daarna had ik een half uurtje beschikbaar om aan wat taken te werken voordat de volgende call zou beginnen. En zo ging het de gehele dag door. Zoals gezegd, geen verschil met een normale ‘day at the office’.

Rond zes uur ‘s avonds was ik klaar en dan is er natuurlijk het grote voordeel van thuiswerken, je hoeft je geen zorgen te maken over het verkeer op de weg. Ten eerste is er vandaag de dag weinig verkeer op de weg, maar ten tweede hoef je natuurlijk helemaal niet de weg op als je kantoor aan huis is. Dat scheelt een hoop tijd (ook ‘s ochtends) die ik nu kan gebruiken om iets eerder na het eten aan het dagelijks studeren te besteden.

Qua gezondheid ben ik nog steeds een beetje aan het hoesten (en af en toe wat niezen) maar daar blijft het vooralsnog bij. Geen koorts, keelpijn of kortademigheid). Inge stond vanochtend op met ook wat vage klachten maar het lijkt of die in de loop van de dag weer verdwenen.

Omdat we wat afgelegen wonen is het normaal gesproken al niet erg druk in de buurt en ook nu zie je niet veel mensen voorbij komen. Een incidentele auto of bedrijfsbusje en aan de overkant van de Linge wat fietsers en soms een hardloper of skeeler. Dat is het wel. Wat opvalt is dat de weinige wandelaars die we zien vaak in kleine groepjes zijn maar niet echt afstand van elkaar houden. Ze zullen wel weten wat ze doen.

Ik heb de oproep gezien om vanavond om acht uur zo’n drie minuten aan een stuk te klappen voor de mensen die in de zorg werkzaam zijn. Een sympathiek gebaar waar wij hier ook aan mee zullen doen zonder het verder vast te leggen op foto of video en het vervolgens te delen op social media. Dat vind ik dan weer wat overdreven.

Dat het leven piepend en krakend tot stilstand komt is hier nog niet echt merkbaar. Zoals gezegd is het hier normaal gesproken al erg rustig dus we krijgen er niet zo heel veel van mee. Alleen als we in het dorp moeten zijn voor boodschappen zien we dat een hoop winkels gesloten zijn en dat de straten grotendeels verlaten zijn. Op het industrieterrein hier nabij zal het ook wel een kwestie van dagen zijn voordat de meeste bedrijven alleen nog maar de noodzakelijke activiteiten uitvoeren zolang er tenminste voldoende arbeidskrachten beschikbaar zijn. Heel onwerkelijk allemaal.

In de pauzes die ik mezelf gun ga ik naar buiten met een kop koffie of thee en iets te eten. Daarna loop ik enkele rondjes door de tuin voor de broodnodige lichaamsbeweging. Vandaag kreeg ik eindelijk de kans om een fatsoenlijke reeks foto’s te schieten van de tjiftjaf die al een tijdje te horen was maar zich al die tijd voor ons verborgen hield. Weer eentje om aan de verzameling toe te voegen.

~ ~ ~

Gisterochtend boodschappen gedaan omdat het moest. We doen dit gewoonlijk elk zaterdag en door de weeks halen we hooguit iets wat we gemist hebben. Het hamsteren was iets wat niet bij me opgekomen was en ik dacht dat het ook wel zou meevallen. Maar ik had me vergist. Een aantal zaken op het boodschappenlijstje waren ‘s ochtends vroeg al niet meer (of nog steeds niet) voorradig, zoals rijst, vaatwasblokjes, tostibrood en boter. Ik weet niet of dit de meest voor de hand liggende hamsterwaren zijn maar ze vielen op door hun afwezigheid. En nog veel meer schappen bleken leeg te zijn. Verbazingwekkend genoeg was er wel wc-papier. Maar dat stond bij mij niet op het lijstje dus reed ik eraan voorbij.

Wat ik vreemd vond was dat er zoveel nadruk gelegd wordt op het vermijden van fysiek contact met de medemens in de vorm van bijvoorbeeld handenschudden. Terwijl iedereen zonder probleem de winkelwagentjes van elkaar overnam zonder dat die tussendoor schoongemaakt werden. Zou dat geen kwaad kunnen? Ik zag toen ik er op ging letten minimaal één geval waar iemand niesde en zonder zakdoek te gebruiken z’n neus afveegde en daarna weer het winkelwagentje vastpakte om dat verder te duwen. En natuurlijk zat ook iedereen zoals gewoonlijk het fruit en groente te betasten of het wel stevig en vers genoeg was om mee te nemen. Afijn, we moeten er misschien met z’n allen nog een beetje aan wennen dat er wat verandering in gedrag nodig is in deze verwarrende tijden waarover je normaal gesproken alleen leest of het in horrorfilms voorbij ziet komen.

Omdat ik ook bij de bloemenzaak moest zijn kwam ik niet veel later langs de Coop waar ik de ingeving kreeg om te zien of de ontbrekende items van mijn lijstje bij hen wel voorradig waren. En dat bleek zo te zijn. Hier geen lege schappen. Althans niet zo nadrukkelijk aanwezig als bij de AH. Blijkbaar beginnen ze daar last te krijgen van de almaar gepropageerde oproep tot ‘Hamsteren!’ in hun advertentieprogramma. Ik heb dat altijd al ietwat asociaal gevonden om de consument te verleiden meer in te kopen dan wat ze daadwerkelijk nodig hebben. Nu is het vreemd te zien hoe ze hun gebrainwashte clientèle weer op andere gedachten moeten zien te krijgen.

~ ~ ~