Vandaag rende ik hetzelfde rondje als eerder deze week op woensdag. Het ging 2 minuten sneller. Ik had daarna daartegenover ook wel zo’n 2 minuten langer nodig om op adem te komen.
Tijdens het half uurtje (inclusief warming up en cooling down) speelde de nieuwsbrief van Elja door mijn hoofd1. Het ging over het verschil tussen ‘voornemens’ en ‘plannen’. Plannen zouden minder verplichtend zijn, ook leuker. Voornemens of doelen zijn dat niet. Ze voelen meer aan als ‘moeten’.
Ik kan me daar wel bij aansluiten. Een doel zie ik zelf als een stip aan de horizon. Het plan is de weg naar dat gestelde doel. Vaak is iemand geneigd om nogal snel voor zichzelf een doel te stellen zonder een duidelijk beeld te hebben of het wel realistisch is. Of, nog belangrijker, wat er voor nodig is om dat doel te realiseren. ‘Ik ga stoppen met roken!’ ‘2019 wordt het jaar dat ik eindelijk 10 kilo ga afvallen!’ ‘Marathon van Rotterdam, Here I Come!’ Wie herkent het niet?
Maar dan?
Een plan is vervolgens nodig om ervoor te zorgen dat je je doel ook daadwerkelijk weet te halen. Zonder plan is het niet meer dan als een kip zonder kop beginnen en maar zien waar het zal eindigen. Lukt het uiteindelijk niet, dan kun je altijd nog zeggen dat je het in ieder geval geprobeerd hebt. En je gaat over tot de orde van de dag.
Hoe anders is dit wanneer je met een planning aan de slag gaat. Je wordt dan gedwongen naar het totaalplaatje te kijken waarbinnen je de ruimte moet creëeren om je doel te verwezenlijken. Een marathon lopen? Dat betekent veel kilometers maken. Hoe ga je dat combineren met werk en thuissituatie? Afvallen? Dan zul je toch echt inzicht moeten krijgen in wat je zoal vandaag de dag eet en via welke methode je denkt te gaan afvallen. Via beweging, dieet, andere manier van koken? Of een combinatie? En wat als je eenmaal je streefgewicht hebt gehaald? Hoe blijf je dan op dat gewicht?
Is plannen leuk? Dat durf ik niet te zeggen. Wel dat het je met de neus op de feiten drukt voor wat betreft een soms ondoordachte uitspraak dat je het komende jaar wel eens even dit of dat wilt gaan veranderen. Als je dan de moeite neemt om dat traject van planning serieus aan te pakken zul je merken dat het in ieder geval een stuk makkelijker is om ermee bezig te blijven. Want je hebt de consequenties beter doordacht, en misschien zelfs wel je doel voorlopig wat aangepast aan de omstandigheden. Dat motivieert.
Zelf heb ik als voornemen om dit jaar op sportief gebied minimaal één lange run op de weg (15 tot 21 km) of onverhard pad (trailrun) of met hindernissen (obstacle run, maar geen survivalrun) te lopen. Het plan is om de eerste drie maanden via de drie dagen regel mijn conditie en duurvermogen geleidelijk op te bouwen. Gaat dat goed dan ga ik vanaf april proberen de frequentie (indien nodig) te verhogen. Mocht ik op deze manier blessurevrij door de eerste helft van het jaar komen, dan pas ga ik op zoek naar een geschikte run in het najaar waar ik dan specifiek voor kan gaan trainen.
En toen zat mijn rondje rennen er alweer op. Dank voor de inspiratie Elja!
~ ~ ~
Bij toeval kwam ik vandaag bij mijn Ouderlijk huis terecht, een blogpost die ik drie jaar geleden heb geschreven. Het ging over een bezoek aan mijn ouders die toen alweer enkele jaren in hun nieuwe huisje woonden. Elke keer dat ik er op bezoek ben voel ik iets van heimwee naar het vorige huis waar ik mijn jeugd heb doorgebracht maar waar ik niet meer terecht kan. Afgesneden van mijn jeugd, zo voelt het. Onder de blogpost bij de reactie schreef ik dat op twitter iemand het volgende citaat had gedeeld naar aanleiding van deze blogpost:
‘Het treurigste gevoel dat ik ken, is de weg weten in een huis dat niet meer bestaat.’ — Rudy Kousbroek
Zojuist las ik in Mooi doodliggen van A.F.Th. van der Heijden de volgende opmerking:
‘Een Nederlandse schrijver zei ooit: ‘niets treuriger dan de weg te weten in het huis van je jeugd… als het al lang afgebroken is. Het zou een argument voor Unesco moeten zijn tegen de sloop van doorleefde woonhuizen.’
‘Jawel, maar de plattegrond zit stevig in je kop verankerd. Je hoort de stemmen van de bewoners en bezoekers nog, compleet met veranderende akoestiek van kamer tot kamer… de echo van een leren bal stuiterend door de hoge gang. Het gemis maakt contouren en geluiden scherper, omdat ze niet langer afhankelijk zijn van baksteen, hout, stuckwerk.’
[p.268]
Het verschil met mijn ouderlijk huis is dat het nog wel degelijk bestaat. Alleen kan ik er niet meer bij. Het is niet meer van ons. Dus het gevoel is grotendeels gelijk. Je moet het doen met de herinneringen die je hebt die wat mij betreft nooit kunnen tippen aan hoe het echt was. Alleen besef je dat op dat moment nooit. Altijd pas achteraf.
~ ~ ~
