Peter Pellenaars

Het is moei­lijk te zien op de foto maar geloof me dat er een duif op de lan­taarn­paal zit waar Sep ver­lek­kerd naar zit te kij­ken. Mocht het raam niet dicht zijn geweest dan was het nu ein­de oefe­ning voor de duif. Althans in de bele­vings­we­reld van de poes. De duif zelf was zich van geen gevaar bewust en bleef nog een hele tijd op haar gemak zit­ten, dit tot gro­te frus­tra­tie van Sep.

Cul­tuur­we­ten­schap­pen (Inlei­ding kunst­ge­schie­de­nis):
‘Kunst en con­text’ is de titel van het hoofd­stuk waar ik deze week mee aan de slag ga. De nadruk zal dit­maal lig­gen op tijd- en plaats­ge­bon­den aspec­ten van de te bestu­de­ren kunst­ob­jec­ten. Hier­voor gaan we terug in de tijd naar de Ita­li­aan­se stad­staat Flo­ren­ce tij­dens de regeer­pe­ri­o­de van Cosi­mo I de’ Medi­ci (1519–1574) die van deze oude stad­staat en repu­bliek een vor­sten­dom wist te sme­den. Tij­dens zijn bewind liet hij in het Palaz­zo Vec­chio in Flo­ren­ce twee gro­te opdrach­ten uit­voe­ren door Gior­gio Vasa­ri (1511–1574). De aan­dacht gaat in dit hoofd­stuk uit naar de vraag wat nu pre­cies de bedoe­lin­gen waren van Cosi­mo I. 

Hard­lo­pen (9 km / 140,4 km): 
In een rus­tig tem­po met wat wan­del­stuk­jes ertus­sen toch weer 9 kilo­me­ter afge­legd. Zon­der plan en ande­re ver­plich­tin­gen gaan wan­neer het uit­komt en een afstand lopen die op dat moment lek­ker voelt, lijkt momen­teel de bes­te aanpak. 

Op twit­ter zag ik een oproep om een crowd­fun­ding te steu­nen voor The Euro­pean Review of Books. Door­ge­klikt naar Kick­star­ter zag ik dat de actie bij­na afge­lo­pen was maar nog niet het beoog­de bedrag had ver­za­meld om daad­wer­ke­lijk het tijd­schrift later dit jaar te kun­nen lan­ce­ren. Ik hoef­de niet lang na te den­ken om ook een finan­ci­ë­le bij­dra­ge te leve­ren. Hope­lijk gaat het de ini­ti­a­tief­ne­mers luk­ken het streef­be­drag bin­nen de gestel­de ter­mijn bin­nen te halen.

The Euro­pean Review of Books will be a new magazine—a modern répu­bli­que des let­tres—in English and in a writer’s own ton­gue, for wri­ting that ele­va­tes and wri­ting that revels & romps. In print three times a year, onli­ne eve­ry week.

Wat wij zagen, Han­na Ber­voets (blz. 1–41):
Ik heb de lang­lo­pen­de lees­er­va­ring van Anna Kare­ni­na en Wolf Hall tij­de­lijk onder­bro­ken om de boe­ken­week­boe­ken te lezen. Eer­der deze week las ik De geno­ci­de­fax en nu is het de beurt aan Wat wij zagen. Hoofd­per­soon Kayleigh wordt bena­derd door advo­caat Sti­tic die bezig is met een recht­zaak namens een groep oud-collega’s tegen hun voor­ma­li­ge werk­ge­ver. Kayleigh gaat hier ondanks her­haal­de pogin­gen van Sti­tic niet op in, tot­dat ze besluit haar ver­haal op papier te zetten:

Ik schrijf u dan ook met een voor­stel. Zie het als een deal, een schik­king. Ik ver­tel u over mijn maan­den bij Hexa, over mijn werk­zaam­he­den, de regels, de berucht erbar­me­lij­ke werk­om­stan­dig­he­den; din­gen, kort­om, die u onge­twij­feld inte­res­se­ren.
Daar­na zal ik u uit­leg­gen waar­om ik bij Hexa ben weg­ge­gaan. Ik heb dat nooit aan iemand ver­teld maar ik zal eer­lijk zijn, gewoon eer­lijk, hele­maal. U zult dan van­zelf begrij­pen waar­om ik geen cli­ënt van u wordt, meneer Sti­tic, ster­ker nog, u zult mij waar­schijn­lijk niet eens meer wil­len bijstaan.

blz.9

Gis­ter­avond zag ik aan de over­kant in de plas ach­ter de Lin­ge een gro­te wit­te vogel door het water waden. De laat­ste tijd zien we wat vaker ooi­e­vaars, maar dit leek een ande­re vogel. Een wit­te rei­ger mis­schien? Ik kon het niet goed zien van­we­ge het hoge riet dat het zicht ont­nam. Van­daag tij­dens een rond­je hard­lo­pen zag ik een gro­te groep zwa­nen op onge­veer dezelf­de plek in het water dob­be­ren. Wat schets­te ech­ter mijn ver­ba­zing toen er zich twee lepe­laars tus­sen bevon­den. Die had ik gis­ter dus gezien. Snel liep ik door om thuis mijn came­ra op te halen. Toen ik terug­kwam waren ze nog onver­stoor­baar bezig een maal­tijd bij elkaar te schar­re­len en had ik vol­doen­de tijd om ze te kun­nen fotograferen. 

Hard­lo­pen (10 km / 131,4 km):
Het was druk­kend warm van­daag. Toch besloot ik op het eind van de dag een rond­je te gaan hard­lo­pen. Echt hard ging het niet en ik wis­sel­de het ren­nen af met stuk­jes in wan­del­tem­po om op deze manier toch weer eens 10 km wil­de afleggen. 

De geno­ci­de­fax, Roxa­ne van Ipe­ren:
Gis­te­ren bracht ik een bezoek­je aan de boek­han­del en kwam thuis met een nieuw boek plus het boe­ken­week­ge­schenk plus het boe­ken­week­es­say. Van­daag las ik het essay geschre­ven door Roxa­ne van Ipe­ren, De geno­ci­de­fax met als onder­ti­tel ‘Wat doe jij als het erop aan­komt?’. Een gedeel­te uit de flaptekst:

Het vergt een haast boven­men­se­lij­ke moed om je in eigen kring uit te spre­ken tegen onrecht. Bij­na nie­mand doet het, omdat loy­a­li­teit en de drang naar ver­bon­den­heid vaak ster­ker blij­ken. In De geno­ci­de­fax ver­telt Roxa­ne van Ipe­ren op adem­be­ne­men­de wij­ze het relaas van een man die mach­te­loos moet toe­zien hoe een van de wreed­ste con­flic­ten van de twin­tig­ste eeuw zich voor zijn ogen ont­vouwt. Daar­bij houdt ze niet alleen zich­zelf een spie­gel voor, maar ook de lezer. 

Ik had nog nooit eer­der over deze epi­so­de in de strijd tus­sen de Hutu’s en Tutsi’s in Rwan­da gele­zen en was voor­al ont­daan over hoe­veel onmen­se­lijk leed voor­ko­men had kun­nen wor­den. Dit onge­kend wre­de bloed­bad was niet een spon­ta­ne erup­tie van geweld maar was een voor­spel­ba­re uit­komst van gerich­te acties om een com­ple­te bevol­kings­groep uit te roei­en. Er was ech­ter nie­mand die ingreep ter­wijl er vol­doen­de moge­lijk­he­den waren om deze op han­den zijn­de geno­ci­de in de kiem te smo­ren. Ver­bijs­te­rend en ont­luis­te­rend om te lezen. 

Het is Boe­ken­week en de loka­le boek­han­del is ook weer open, dus ging ik fysiek mijn inko­pen doen. Ik kwam thuis met Vrij­heid. Een woe­li­ge geschie­de­nis van Anne­lien Dijn, het boe­ken­week­es­say De geno­ci­de fax van Roxa­ne van Ipe­ren en het boe­ken­week­ge­schenk Wat wij zagen van Han­na Ber­voets. Laat ik vol­staan met te zeg­gen dat ik 3 nieu­we luxe­pro­ble­men erbij heb.

Een arti­kel in NRC met als titel ‘Samen met de VS kan Euro­pa het inter­net ‘open’ hou­den’. Het is geschre­ven door Nick Clegg (Vice-Pre­si­dent Glo­bal Affairs and Com­mu­ni­ca­ti­on van Facebook). Is het lob­by­is­me, een ver­kap­te adver­ten­tie voor facebook, of een objec­tie­ve ver­han­de­ling? In de reac­ties onder het arti­kel zijn de menin­gen ver­deeld. Eer­der ver­scheen er een arti­kel op The New Repu­blic waar er iets dui­de­lijk stel­ling geno­men werd tegen hoe we de goed­be­doel­de(?) aan­be­ve­lin­gen van Nick Clegg en het bedrijf waar­voor hij werkt moe­ten inter­pre­te­ren => Facebook Now Says It’s the Solu­ti­on to the Cri­ses It Cre­a­ted. Through ads and op-eds, Facebook is lea­ning into the demand for more regulation—but only on its pre­fer­red terms. Don’t trust it.