VRIJETIJDSBLOGGER

“Met een nati­o­na­le feest­dag wordt ieder jaar op 24 janu­a­ri in Roe­me­nië tij­dens de ‘Dag van de Roe­meen­se Ver­e­ni­ging’ gevierd dat het Vor­sten­dom Mol­da­vië en Wala­chije op 24 janu­a­ri 1862 for­meel wer­den ver­e­nigd tot Roe­me­nië met als hoofd­stad Boe­ka­rest.” Bron: Wereld Fees­ten Alma­nak.

Ik had er geen reke­ning mee gehou­den, met deze nati­o­na­le feest­dag in Roe­me­nië, toen ik vorig jaar novem­ber mijn trip­je naar Cluj-Napo­ca door­schoof naar janu­a­ri. Ook mijn Roe­meen­se collega’s ver­ga­ten mij te waar­schu­wen dat ik een dag min­der met hen zou kun­nen wer­ken omdat de cam­pus dicht zou blij­ven. Pas op ’t laatst kreeg ik af en toe com­men­taar waar­om ik een ver­ga­de­ring had gepland op een vrije dag. Tja, ik besloot niet opnieuw de trip te ver­schui­ven aan­ge­zien het er dan op neer zou komen dat pas ergens in maart een vol­gend geschikt moment zou zijn. Dan maar een dag­je van­uit het hotel wer­ken. Ten­slot­te had de rest van Euro­pa geen vrij.

Het liep zoals gewoon­lijk toch weer iets­jes anders. Van wer­ken is van­daag wei­nig terecht geko­men. Een uur­tje van half tien tot half elf in de och­tend. Daar­na werd ik opge­pikt bij het hotel voor een kraam­vi­si­te bij een col­le­ga thuis. Daar werd ik ver­wend met veel kof­fie, aller­lei soor­ten koek­jes en niet veel later scha­kel­den we over naar piz­za en (ondanks het vroe­ge uur) wijn. Alles zelf­ge­maakt! Om half drie, toen ik bij een ande­re col­le­ga ver­wacht werd voor een late lunch zat ik bom­vol. Het werd ech­ter niet gezien als een excuus om dan maar wat min­der te eten. Ook nu volg­de het ene gerecht het ande­re op, afge­wis­seld met ver­schil­len­de soor­ten (ster­ke) drank. Tegen half zes stom­mel­de ik naar bui­ten, besloot geen taxi te bel­len maar een lan­ge wan­de­ling terug naar het hotel te maken om zo het vele eten wat te laten zak­ken. Het deed me goed.

Hier­bij wat foto’s die ik onder­weg maak­te.

De tocht begon bij de ‘Iuli­us mall’ een groot over­dekt win­kel­cen­trum waar net als in Neder­land op een vrije dag ieder­een naar toe gaat, want ‘wat moet je anders?’. Aan het win­kel­cen­trum is een gro­te vij­ver gele­gen die er jaren gele­den ver­waar­loosd bij lag, maar sinds een gron­di­ge opknap­beurt meer aan­trek­kings­kracht heeft op de plaat­se­lij­ke bevol­king. Voor­al in de zomer is het er erg gezel­lig. Nu waren er wei­nig wan­de­laars te zien van­we­ge het niet al te bes­te weer en had de omge­ving opnieuw de ver­trouw­de deso­la­te sfeer van ouds­her.

Nadat ik een rond­je vij­ver had gedaan stak ik de gro­te weg over en liep paral­lel met de hoofd­weg die dwars door Cluj gaat en waar mijn hotel aan gele­gen was door een wijk die voor­na­me­lijk bestond uit oude half ver­val­len woon­blok­ken die nog uit de tijd van het Roe­men­een­se staats­hoofd Nico­lae Ceaușes­cu stam­den.

Een paar stra­ten ver­der doken er woon­blok­ken op uit een iets recen­te­re peri­o­de maar nog steeds van een depri­me­rend stem­men­de een­to­nig­heid. Tege­lij­ker­tijd weet ik door enke­le bezoek­jes aan collega’s waar­van er som­mi­gen in zo’n woon­blok wonen dat het er van bin­nen altijd weer even knus en gezel­lig is als waar dan ook. Ook hier geldt: ‘don’t jud­ge a book by it’s cover’.

~ ~ ~

Terug in het hotel plof­te ik met een boek op bed voor­dat ik tegen ach­ten een dou­che nam. In de bad­ka­mer schrok ik enorm van enke­le gigan­ti­sche knal­len. Als­of er ergens explo­sies waren. Met een hand­doek omge­sla­gen ren­de ik naar het raam en schoof de gor­dij­nen opzij om tot mijn ont­zet­ting te zien dat er een gro­te brand was in het cen­trum.

Nog voor­dat ik iets kon doen (wat dan, in hemels­naam?) zag ik een vuur­pijl de lucht in schie­ten en niet veel later klonk opnieuw een lui­de knal. Vuur­werk. Het was gewoon ordi­nair sier­vuur­werk. Snel pak­te ik mijn tele­foon om wat foto’s te maken. Tien minu­ten na ach­ten was het weer voor­bij. Ik ging me aan­kle­den voor een laat­ste afspraak op deze bij­zon­de­re dag.

~ ~ ~

Ter­wijl ik deze avond terug in het hotel lees dat er in Neder­land een com­ple­te ver­keers­cha­os is ont­staan door de sneeuw kan ik mel­den dat ook Cluj te maken heeft gehad met win­ter­se tafe­re­len. Toen ik deze och­tend de gor­dij­nen open­de zag ik de eer­ste sneeuw op de daken lig­gen. Na het ont­bijt stond ik bui­ten op de taxi te wach­ten was men begon­nen met het trot­toir aan de straat­zij­de schoon te vegen. Dat was nog niet het geval bij de uit­gang van het hotel. Bij­na ging een hotel­gast net voor mij onder­uit bij het ver­la­ten van de lob­by. Dat was voor mij het teken om voor­zich­tig te zijn.

Aan de straat­zij­de was men zoals gezegd dus al vol­op bezig om het trot­toir sneeuw­vrij te maken. De ‘men’ was in dit geval een groep­je jon­ge­man­nen die ver­woed bezig waren met bezems de mees­te sneeuw weg te vegen. Een sneeuw­rui­mer had­den ze niet. Ook strooi­den ze geen zout of iets der­ge­lijks over het gedeel­te waar ze hun werk al had­den gedaan. Omdat het rus­tig door­sneeuw­de leek het me dat het een kwes­tie van tijd voor­dat hun noes­te arbeid weer teniet was gedaan.

Maar voor­als­nog gin­gen onver­dro­ten voort. Vreemd genoeg alleen links van mij. Aan de rech­ter­kant gin­gen ze mis­schien later begin­nen, of het kon zijn dat daar een ande­re groep­je voor kwam opdra­ven. Ik heb het niet kun­nen con­tro­le­ren want mijn taxi was inmid­dels gear­ri­veerd.

Op de cam­pus waar ik de dag zou door­bren­gen had men de trot­toirs ook al schoon­ge­maakt. Hier werd wel drif­tig met zout gestrooid zodat de paden ook ’s mid­dags nog sneeuw­vrij waren toen we rich­ting het res­tau­rant wan­del­den.

Toen ik ’s avonds met de taxi weer terug naar het hotel ging viel er nog steeds sneeuw. Niet zoveel meer, maar toch. Er was ech­ter van files geen spra­ke. Met niet meer dan enke­le minu­ten ver­tra­ging was ik tegen half zeven weer terug op mijn hotel­ka­mer.

~ ~ ~

Gis­ter­avond moest ik opzoe­ken hoe laat ik ook alweer de taxi geboekt had om me op te pik­ken van het hotel. Was het acht uur of later? Half acht dus. Met een uur­tje tijd­ver­schil voelt het opstaan om half zeven dan wel met­een aan als half zes. Best vroeg. De afge­lo­pen ander­half jaar ben ik mini­maal tien keer naar Cluj gevlo­gen en heb dus zeker twin­tig keer de klok moe­ten ver­zet­ten. Tel daar­bij de diver­se trip­jes naar Lei­ces­ter (ook een uur tijd­ver­schil) en de ‘nor­ma­le’ zomer- en win­ter­tijd­over­gang bij op dan gaat het ruim over de twin­tig keer dat ik met dit feno­meen te maken heb gehad. Geluk­kig heb ik er geen last van.

Wat wel jam­mer is is dat het deze och­tend nog erg don­ker was. De tra­di­ti­o­ne­le foto met hashtag room­wit­ha­view die ik nor­maal altijd plaats op inst­agram liet ik daar­om nog even ach­ter­we­ge. Het plaat­je is wel gelukt maar mis­schien is leu­ker om er een­tje bij dag­licht te schie­ten. Want over het uit­zicht ben ik deze keer eens wat meer tevre­den. Geen blin­de muur, par­keer­plaats of ach­ter­af­steeg­je maar een uit­zicht van­uit de zes­de ver­die­ping rich­ting het cen­trum van de stad waar de torens van de diver­se reli­gi­eu­ze gebou­wen par­man­tig boven alles en ieder­een uit­ste­ken. Alleen zie je dat niet zo goed. Even wach­ten op een beter moment van de dag.

~ ~ ~