Tussen de gele kwikstaartjes die onze voortuinen deze avond opnieuw met kun komst verblijden zag ik tot mijn verrassing plots een putter rondhupsen. Die had ik, in tegenstelling tot Inge nog niet eerder gezien. Of misschien wel, maar dan zonder het te weten. Zo’n geweldige vogelspotter ben ik nu ook weer niet. Met al die verschillende soorten vogels die we hier de laatste tijd over het gazon krijgen zal dat misschien wel gaan verbeteren. Zeker nu we tevens die geweldige vogelatlas bij de hand hebben om alles op te zoeken en te controleren. Het is inderdaad een putter die ik met veel moeite op de foto heb gekregen.
Huisarts
Voor mijn vermoedelijke liesbreuk moest ik langs bij de huisarts. Alleen hadden we ons hier in Bemmel nog niet laten overschrijven naar de plaatselijke dokter van dienst. In plaats daarvan bracht ik een bezoekje aan onze voormalige woonwijk. De deur van de huisartsenpost stond wagenwijd open en er liep een hoop volk in en uit. Allemaal bouwvakkers, zo bleek al snel. Bezig aan een zo te zien extreme makeover. Ik werd doorwezen naar de wijk Elderveld gelijk zoals ik niet veel later doorverwezen werd naar het ziekenhuis in Arnhem om een echo te laten maken. Aan de hand daarvan kan een inschatting gemaakt worden hoe en wanneer de ingreep uitgevoerd moet worden. Tot die tijd: rustig aan doen.
Gele kwikstaartjes
Het lijkt wel of de vogels onze tuin dit jaar echt hebben gevonden. Niet alleen zien we steeds meer vogels verschijnen maar er duiken ook allerlei nieuwe soorten op die we hier nog niet eerder hebben gezien. Deze avond waren daar opeens enkele gele kwikstaarten die voor in de tuin op zoek waren naar iets eetbaars. Hoewel ze niet verschrikt wegvlogen toen wij ze vanuit het raam in de gaten hielden bleven ze wel op gepaste afstand. Omdat ze ook nog eens superbeweeglijk zijn viel het me moeilijk om ze goed te kunnen fotograferen. Ik heb dan wel een zoomlens op mijn camera maar zonder statief is het dan haast ondoenlijk om een scherpe foto te maken. Dus heb ik voor de zekerheid een hele hoop foto’s gemaakt in de hoop dat er wat bruikbaars tussen zit.
Als een boer met liespijn
Vanochtend waren we al vroeg aan het werk in de tuin. De kleinkinderen zouden later op de dag komen en we wilden dan in ieder geval wat klusjes buiten afgerond hebben zodat we eventueel met hen ’s middags ergens een koningsdaguitstapje konden gaan maken. Een kruiwagen vol stenen die ik klaar moest zetten voor de stratenmaker die er ook al was gooide echter roet in het eten. Bij het neerzetten ervan schoot er plots een pijnscheut in mijn lies die niet wilde weggaan. Verkrampt van de pijn zocht ik eerst een stoel op en toen een tijdje rustig zitten niet leek te helpen besloot ik dan maar op bed te gaan liggen. Dat gaf enige verlichting.
Love Tini
Ik ben bezig achter de schuur wat orde in de chaos te scheppen. Sinds we hier zijn komen wonen hebben de ruimte gebruikt om er alle overtollig bouwmateriaal wat vrij kwam of overbleef tijdens de verbouwing op te slaan omdat het eventueel later van pas kan komen. Weggooien kan altijd nog. Nu ligt er een gevarieerde verzameling hout, stenen en dakpannen.
Honderdeneen
Je loopt er honderd keer op een dag aan voorbij, een stukje mos uit de dakgoot gevallen tijdens de schoonmaak en daarna ontsnapt aan blik en veger. Dan de honderdeneenste keer besluit je er toch een foto van te maken. Waarom? Waarschijnlijk omdat iedere keer wanneer je een stukje natuur van dichtbij bekijkt en de tijd neemt om er wat aandachtiger naar te kijken je gefascineerd raakt door de schoonheid in elk detail. Te mooi om aan voorbij te gaan, te veel in overvloed aanwezig om er telkens weer bij stil te blijven staan.