Het verleden

Het ver­le­den, daar zink je in weg, je begint erin weg te zin­ken en dan lijk je erdoor te wor­den opge­slokt, zon­der dat iets nog een grens aan dat opslok­ken kan stel­len. [p.167]

Een ver­ont­rus­tend beeld. Ik weet niet pre­cies wat de schrij­ver er mee wil zeg­gen, en ik weet zelfs niet eens waar­om ik het zo ver­ont­rus­tend vind. Zie ik het als een meta­foor voor slui­pen­de demen­tie? Of eer­der als een vorm van jezelf ver­lie­zen in een geï­de­a­li­seer­de ver­sie van een ver­le­den dat er nooit in die hoe­da­nig­heid is geweest? Ter­wijl je tege­lij­ker­tijd de grip ver­liest op de rea­li­teit van alle­dag.

Ver­zwol­gen in een moe­ras van wel­eer.

Mis­schien vat ik het te let­ter­lijk op en spreekt het mijn angst­ge­voe­lens aan van een lang­za­me ver­drin­kings­dood in een dik­ke smur­rie mod­der die bij elke ver­geef­se hap naar zuur­stof je lucht­we­gen onher­roe­pe­lijk ver­der dicht­met­selt.

~ ~ ~

Van­daag las ik blad­zij­de 123 tot en met 192 in Sero­to­ni­ne, een roman geschre­ven door Michel Hou­el­le­becq. Na een heel lan­ge aan­loop­pe­ri­o­de begin ik ein­de­lijk wat meer in het boek te gera­ken en kan het me zelfs op som­mi­ge moment beko­ren. Iets wat ik na de eer­ste 100 blad­zij­des niet meer had ver­wacht.

~ ~ ~

Rondje onstuimig

De weers­voor­spel­ling was bar slecht en ik had al gele­zen dat over­al in het land veel eve­ne­men­ten waren afge­last van­we­ge het onstui­mi­ge weer. Veel regen en har­de wind tot storm­kracht aan de kust zou­den de spel­bre­kers zijn. Maar toen ik van­och­tend naar bui­ten keek viel het alles­zins mee. Ja, het had gere­gend en er viel nog steeds wat naar bene­den wat door de wind­vla­gen meer leek dan het was, maar om nu te zeg­gen dat ik daar­om bin­nen moest blij­ven was wat over­dre­ven.

Na het ont­bijt trok ik vol goe­de moed mijn sport­kle­ren aan en sloeg de deur ach­ter mij dicht om aan het weke­lijk­se hard­loop­rond­je op de zon­dag te begin­nen. Een­maal bui­ten bleek het toch har­der te rege­nen en te waai­en dan ik inge­schat had, maar een­maal bui­ten blijft nu een­maal bui­ten en dus drib­bel­de ik naar het brug­ge­tje over de Lin­ge ter­wijl het hemel­wa­ter in mijn gezicht striem­de.

Indach­tig het nieu­we stra­mien voor de 10 km door mij vori­ge week ver­zon­nen pro­beer­de ik het de eer­ste kilo­me­ter wat rus­tig aan te doen. Toch liep ik die snel­ler dan nor­maal het geval is. Ook de vol­gen­de drie kilo­me­ters gin­gen boven ver­wach­ting en gege­ven het onstui­mi­ge weer erg voor­spoe­dig. Nadat ik een kor­te pau­ze had geno­men liep ik ver­der om opnieuw drie kilo­me­ters rede­lijk te lopen. Inmid­dels had ik de storm­ach­ti­ge wind al een paar keer vol op de kop gehad, maar de mees­te tijd geluk­kig van de zij­kant. Ondanks dat dit soms onge­mak­ke­lijk loopt lukt het in ieder geval om een aar­dig tem­po aan te hou­den.

Zo kreeg ik het voor elkaar om acht kilo­me­ters (met in totaal slechts twee kor­te pau­zes snel­ler dan 6 min/km te lopen. De laat­ste twee kilo­me­ter had ik veel meer last van tegen­wind en besloot ik het wat rus­ti­ger aan te doen. Ook omdat de regen weer wat was toe­ge­no­men. Bij­na thuis zag ik dat het toch nog bij een heel aar­dig tem­po was geble­ven en niet totaal inge­zakt wat ik eigen­lijk wel had ver­wacht. Het lijkt er dus op dat ik voor­zich­tig kan zeg­gen dat mijn loop­con­di­tie lang­zaam maar zeker de goe­de kant op gaat. Erg pret­tig want over drie weken sta ik inge­schre­ven voor de 4ParkenCityTrail in Arn­hem.

~ ~ ~

Instagram hack

Nu onlangs de wilg rigoreus kaal geknipt is, zien we de klei­ne bon­te specht van­zelf­spre­kend veel dui­de­lij­ker als hij weer eens langs­komt voor het bete­re hak­werk. Nor­maal diep ver­scho­len onder de dich­te begroei­ng hoor­den we alleen dat hij vol­op bezig was een zoveel­ste gat aan te bren­gen, maar waar pre­cies bleef dan een raad­sel. Nu is hij gedwon­gen open en bloot zijn kun­sten te ver­to­nen wat mij de gele­gen­heid geeft om daar op z’n tijd een mooie foto van te maken.

Afge­lo­pen vrij­dag zat hij hoog in de boom toen ik thuis­kwam van mijn werk. Ik pak­te snel mijn foto­ca­me­ra omdat het met de iPho­ne ondoen­lijk is om vol­doen­de in te zoo­men. Geluk­kig bleef hij rus­tig zit­ten tot ik een foto had geno­men en ver­trok met­een daar­na zon­der zich ver­der in de boom­stam te ver­die­pen. Mis­schien was hij daar net mee klaar en had ik hem aan­ge­trof­fen ter­wijl hij zat uit te puf­fen na geda­ne arbeid.

Nadat ik de foto’s draad­loos over­ge­seind had naar mijn iMac zag ik dat ze wel­is­waar niet al te scherp waren (het inzoo­men vergt toch een sta­tief om de came­ra vol­doen­de sta­biel te hou­den) maar goed genoeg voor inst­agram. Alleen dat gaat dan weer niet van­uit de web­brow­ser. Inst­agram ope­nen gaat nog wel, helaas niet het uplo­a­den van een foto. Daar­voor moet je de app op je tele­foon gebrui­ken, en ik had geen zin meer om de foto’s via blue­tooth over te zet­ten want dat gaat een stuk tra­ger. Vet­te pech voor mijn inst­agram­vol­gers.

Van­daag besloot ik toch eens wat te zoe­ken naar moge­lijk­he­den om als­nog foto’s van­af je com­pu­ter op inst­agram te zet­ten en ik kwam bij het arti­kel How to Post Inst­agram Pho­tos From A Desktop Web Brow­ser op For­bes terecht wat me de juis­te infor­ma­tie gaf. Het idee is om de mobie­le ver­sie van inst­agram in je brow­ser te bena­de­ren zodat je de func­ties krijgt die ook op de tele­foon app beschik­baar zijn. Alleen is het pro­bleem dat wan­neer je m.instagram.com intikt op je brow­ser, deze als­nog hard­nek­kig de desktop ver­sie opent.

If you want to upload from a desktop brow­ser, you’ll have to manu­al­ly select the mobi­le ver­si­on of Instagram.com, but becau­se there’s no ‘m.instagram.com’ URL avai­la­ble, that means jum­ping through at least one hoop to get the­re.

Wat je moet doen om dit pro­bleem te omzei­len is het vol­gen­de:

  • Aller­eerst dien je in je web­brow­ser het Ont­wik­kel-menu te acti­ve­ren. Voor Safa­ri doe je dat door naar Voor­keu­ren te gaan en bij Advan­ced onder­aan de optie Ont­wik­kel-menu aan te vin­ken.
  • Je kunt nu via dit Ont­wik­kel-menu bij Gebrui­kers­agent kie­zen om de lay­out van Safa­ri te gebrui­ken die bestemd is voor de iPho­ne.
  • Heb je dit een­maal gedaan dan zul je zien dat wan­neer je naar de inst­agram site gaat, je de mobie­le app ver­sie voor­ge­scho­teld krijgt. Onder in beeld heb je nu het wel­be­ken­de plus-teken erbij gekre­gen om foto’s te uplo­a­den. Het kan zijn dat je tij­dens het plaat­sen van een nieu­we foto de fil­ters niet kunt vin­den, maar dat kun je ver­hel­pen door wat met de groot­te van het scherm te spe­len. Het bes­te is om het scherm gelijk te maken aan de vorm van een iPho­ne. Een kwes­tie van wat pro­be­ren tot­dat je alles dui­de­lijk in beeld hebt.
  • Niet ver­ge­ten als je klaar bent weer de instel­ling terug te zet­ten naar de stan­daard lay­out via dat­zelf­de Ont­wik­kel-menu en Gebrui­kers­agent.

In het For­bes-arti­kel staat ook ver­meld hoe je het­zelf­de kunt berei­ken met Win­dows of ande­re web­brow­sers. Er zijn ook enke­le links opge­no­men naar apps en exten­sies om fil­ters toe te kun­nen pas­sen op foto’s voor­dat je ze upload naar inst­agram, maar daar heb ik ver­der niet naar geke­ken. Ik was allang blij dat ik nu iets gevon­den heb om met een klei­ne omweg foto’s recht­streeks van mijn com­pu­ter op inst­agram te krij­gen. Hope­lijk heb­ben jul­lie er ook iets aan. En mocht je een bete­re en/of snel­le­re manier weten, dan hou ik me graag aan­be­vo­len. Ten­slot­te is de infor­ma­tie op For­bes alweer twee jaar oud, dus wie weet loop ik hier weer eens flink ach­ter de fei­ten aan.

~ ~ ~

Verjaardag met oliebollen

Een col­le­ga van mij viert zijn ver­jaar­dag op 31 decem­ber. Dat lijkt me vre­se­lijk. Als je ten­min­ste iets om ver­jaar­dag­feest­jes geeft. Wie zou er komen komen op de laat­ste dag van het jaar wan­neer je geacht wordt gezel­lig met fami­lie het oude jaar uit te lui­den? En zou iemand nog ruim­te heb­ben tus­sen de olie­bol­len om een stuk­je gebak naar bin­nen te schui­ven?

Van­daag ben ik jarig. Het is 27 sep­tem­ber en ik had gebak op kan­toor kun­nen trak­te­ren. Maar ik had een voor­ge­voel, en ja hoor, zo rond 11 uur kwa­men ze voor­bij met olie­bol­len. Omdat we op de laat­ste dag van het finan­ci­ë­le jaar zit­ten. Dat jaar ein­digt bij ons in sep­tem­ber, niet decem­ber. Eigen­lijk is komen­de maan­dag offi­ci­eel de laat­ste dag, maar zoals ik dus goed had voor­voeld, had het mana­ge­ment de vrij­dag geko­zen om op olie­bol­len te trak­te­ren. Iets wat al jaren tra­di­tie is bij ons op kan­toor. Net zoals op iede­re laat­ste vrij­dag van de finan­ci­ë­le maand bij elke kof­fie­hoek een fruit­schaal wordt neer­ge­zet.

En aldus kreeg ik toch een beet­je in real-life mee hoe het is om op de laat­ste dag van het jaar jarig te zijn. Hoe­wel, thuis kreeg ik het ver­wijt waar­om ik niet een stuk­je gebak had gere­geld. Ik moest bij­na kok­hal­zen toen ik er aan dacht. Want we had­den niet alleen heel wat olie­bol­len op kan­toor weg­ge­werkt, ook de nodi­ge appel­beig­nets vroe­gen erom ver­or­berd te wor­den. Zon­de om weg te gooi­en (of mee naar huis te nemen…).

~ ~ ~

Rondje Oude tijden, nieuwe tijden

Een rond­je net voor­dat de regen met bak­ken uit de hemel kwam. Qua snel­heid viel er niet veel nieuws te mel­den. Als van­ouds. Er moet nog veel werk ver­richt wor­den wil ik weer in de buurt komen van mijn pre-LBO tij­den. Niet dat het zo lang­zaam ging als de 6:13 min/km die aan­ge­ge­ven staat. De eer­ste vijf­hon­derd meter heb ik heel rus­tig gelo­pen en gecom­bi­neerd met war­ming up oefe­nin­gen. Pas daar­na ben ik het tem­po wat gaan opvoe­ren. Ook de laat­ste kilo­me­ter heb ik het tem­po bewust weer terug­ge­bracht naar ergens tus­sen de 6:30 en 7:00 minu­ten. Ik wil­de voor­al mijn nieu­we spor­t­hor­lo­ge uit­pro­be­ren.

Als een ver­vroegd ver­jaar­dags­ca­deau heb ik mezelf name­lijk getrak­teerd op een Gar­min Forerun­ner 45 hor­lo­ge omdat mijn oude ver­trouw­de Tom Tom Car­dio onher­stel­baar kaduuk was geraakt. Met de Gar­min komt ook een nieu­we app die ik momen­teel uit­pro­beer in plaats van Run­kee­per. Van­daar dat mijn hard­loop­tij­den in een nieuw jas­je gepre­sen­teerd wor­den. Het oog wil ook wat. Zeker als de pres­ta­ties ach­ter­blij­ven.

~ ~ ~

Rondje Nieuw 10 km stramien

Wie mij een beet­je volgt weet dat ik regels en struk­tuur nodig heb. Niet bij alles, maar onder (veel) ande­re wel bij het lezen van boe­ken en spor­ten. Zon­der die struk­tuur is het te vrij­blij­vend en doe ik min­der dan wan­neer ik die regels pro­beer te vol­gen. Mis­schien ver­ve­lend, maar als je er een­maal aan gewend bent dan weet je niet beter. Alleen laat ik de boel regel­ma­tig ver­slof­fen zon­der dat ik het goed in de gaten heb. Zo gaat het hard­lo­pen na mijn LBO niet zoals ik voor ogen had. Daar­om werd het tijd voor iets nieuws.

Op de zon­dag was ik gewend om mini­maal tien kilo­me­ter te gaan ren­nen. Dat is er tot nu toe nog niet van geko­men. Van­daag heb ik daar ver­an­de­ring in gebracht door het intro­du­ce­ren van enke­le nieu­we regels:

  • Ik begin in een rus­tig tem­po en loop naar mijn vas­te ver­trek­punt bij het brug­ge­tje over de Lin­ge. Dat is een afstand van 300 meter.
  • Bij het brug­ge­tje neem ik de tijd voor een goe­de war­ming up met vol­doen­de rek- en strek­oe­fe­nin­gen. Hier­voor zet ik wel de tijd­waar­ne­ming uit.
  • Dan is het tijd voor het ‘ech­te’ werk. De tijd­waar­ne­ming gaat weer aan en ik ver­trek voor de tien kilo­me­ter in een tem­po dat mini­maal 6 minu­ten per kilo­me­ter bedraagt. (Waar­bij ik de eer­ste paar keer de lat iets lager leg en 6.15 min/km ook nog goed genoeg is).
  • Dit pro­beer ik zo lang moge­lijk vol te hou­den. Pas wan­neer mijn tem­po boven de 6 min/km komt is het over en moet ik stop­pen om wat te rus­ten en oefe­nin­gen te doen. Het maakt dus niet uit of dat al na één kilo­me­ter of pas na zeven kilo­me­ter gebeurt. Hoe dan ook is lang­za­mer lopen dan 6 min/km het sein om even halt te hou­den.
  • Het idee van dit eer­ste stuk is om snel­heid in mijn duur­loop van tien kilo­me­ter te krij­gen. Het uit­lo­pen van tien kilo­me­ter is één ding, maar ik wil het uit­ein­de­lijk wel in een fat­soen­lij­ke tijd doen. Mijn stre­ven is om onder de 55 minu­ten uit te komen.
  • Na de rust die ik heb geno­men nadat ik een eer­ste ‘snel­le’ stuk ach­ter de rug heb mag ik de rest van de tien kilo­me­ter uit­lo­pen zoals ik zelf wil. Heb ik vol­doen­de puf na de rust dan houdt nie­mand me tegen om weer lek­ker op vol­le kracht ver­der te gaan, maar het is geen pro­bleem om in een jog­gend tem­po de run te her­vat­ten. Er is slechts één regel van­af dit punt: de tien kilo­me­ter moet uit­ge­lo­pen wor­den, en had ik er al meer dan 8 of zelfs 10 kilo­me­ter opzit­ten op het moment dat ik de eer­ste keer stil­val, dan nog moet ik mini­maal twee kilo­me­ter uit­lo­pen als een soort van coo­ling down.
  • Op deze manier hoop ik lang­zaam maar zeker de snel­heid op te voe­ren en dat ook lan­ger vol te hou­den, en tege­lij­ker­tijd elke zon­dag mini­maal een afstand van tien kilo­me­ter of meer te lopen.

Het mooie is dat het me deze och­tend met­een gelukt is om de tien kilo­me­ter uit te lopen en onge­merkt heb ik ook nog eens de ‘brug naar brug’ rou­te vol­bracht die vori­ge week zon­dag nog een brug te ver bleek te zijn. Zo zie je maar hoe enke­le sim­pe­le regels voor mij tot hulp kun­nen zijn. Ik heb er ook alweer wat ver­zon­nen om mijn stil­ge­val­len lees­tem­po op te krik­ken.

~ ~ ~