[9:57 PM] “The campaign, which is called “Stop Hate for Profit,” is just the latest effort to hold Facebook accountable for how its platform enables and even benefits from racism and misinformation.” => Civil rights organizations want advertisers to dump Facebook — vox
Burgerrechtenorganisaties in de VS veranderen van taktiek. In plaats van nog langer proberen door middel van dialoog Mark Zuckerberg te overtuigen van het feit dat zijn social media platform consequent racistische en rechts-extreme uitlatingen toelaat, zijn ze een campagne gestart om grote bedrijven over te halen te stoppen met adverteren op facebook. Of het succes gaat hebben valt te bezien, maar dat het hard nodig is daarvan ben ik nog steeds overtuigd getuige ook de uitspraak van Rashad Robinson (Color of Change): “We have been continually disappointed and stunned by Mark Zuckerberg’s commitment to protecting white supremacy, voter suppression and outright lies on Facebook.”
~ ~ ~
Gelukkig hebben we de tweets nog…
De (re)tweets die ik plaats op Twitter zet ik, aangevuld met wat context, ook hier neer omdat ooit Twitter zal verdwijnen maar waarschijnlijk nog veel eerder ik zelf voor de zoveelste keer mijn account verwijder.
Een boeiend artikel over hoe de levensloop en uitzonderlijke daden van de leiders van Noord-Korea welhaast bovenmenselijke proporties krijgt in de officiële geschiedschrijving die geen ruimte overlaat voor enige nuance of kritiek. Hoe zou het zijn te leven in een land waar je van jongs af aan bestookt wordt met deze eenzijdige informatie? Aangestipt wordt dat de inwoners van Noord-Korea niet veel anders kunnen dan meegaan in de algehele adoratie voor de Kim-dynastie zelfs als ze doorhebben dat lang niet alles klopt.
—
[RT] @carolecadwalla: ‘You create a bigger story to prevent people from talking about the real issues in the country, so you have a completely irrelevant fake debate about symbolically important things’ This about Orban. It’s a warning re Trump. It describes Boris Johnson => The Path to Autocracy — the atlantic
Deprimerende analyse hoe Viktor Orbán in Hongarij systematisch de democratie heeft weten te ontmantelen en er een autocratie voor in de plaats heeft gebracht. En de parallelen met Trump zijn onrustbarend. Het schijnt dat Steve Bannon ooit Orbán gekarakteriseerd heeft als “Trump before Trump”. Gaat het in de VS daadwerkelijk dezelfde kant op als in Hongarije en weet Trump een tweede termijn als president af te dwingen, met alle negatieve gevolgen vandien? Zo ja, dan weten we in ieder geval waar we moeten kijken om de vervolgacties van Trump te kunnen voorspellen.
—
[8:04 AM] Censuur door informatieoverdaad… “De stortvloed aan informatie sturen ze [bewindslieden] naar de Kamer met als averechts effect dat Kamerleden het overzicht verliezen.” => ‘Afrekencultuur verlamt politiek’ — nrc
Toen ik dit bericht voorbij zag komen moest ik meteen weer denken aan wat ik gister al geciteerd had uit het boek Dit is geen propaganda van Peter Pomerantsev over de informatieoverdaad die ingezet wordt om de ander de mond te snoeren. Wat uiteindelijk schrijnend is in de analyse door De Raad van State is de geconstateerde “combinatie van angst bij ministeries en scoringsdrift bij de Kamer” die “leidt tot een „afrekencultuur”: een giftige dynamiek die verlammend en contraproductief werkt”. Weinig hoopgevend.
—
[RT] @GraafmansP: Wel een interessant rijtje, zeker voor de mensen die vinden dat onze eiken maar omgezaagd moeten worden ivm de processierups, haal je dus gelijk het huis weg van nog 422 andere insecten, diertjes die het toch al moeilijk hebben en die we o zo hard nodig hebben!!!
Wij hebben ook enkele eiken in onze achtertuin staan en zo heel af en toe speelt ook de gedachte door mijn hoofd om ze laten verwijderen als ik weer zo’n nest eikenprocessierupsen zie. Maar nu weet ik beter. Alleen niet hoe ik me moet wapenen tegen die ontzettend irritante rotrupsen. De mezen zijn vooralsnog in ondertal om al die rupsen op te vreten.
—
[12:03 PM] “The word ‘nostalgia’, coined in the 1600s by the Swiss physician Johannes Hofer, is a portmanteau of the Greek words nostos (‘return’) and algos (‘pain’), implying that reflections on the past are shot through with suffering.” => The bittersweet madeleine — aeon
Ik heb deze longread nog lang niet in z’n geheel gelezen, maar werd getriggerd door de link naar het werk van Marcel Proust en de smaak van Petite Madeleines bij de thee waar ik een kleine week geleden over schreef naar aanleiding van de studiebijeenkomst Cultuurwetenschappen. Wat ik er vooralsnog van begrijp is dat het artikel dieper ingaat op de ontstaansgeschiedenis van nostalgie en waar dit verlangen naar het verleden vandaan komt, wat het met ons doet en wat voor connotatie het heeft (gehad). En dat alles omdat de auteur zich schaamt voor een online pinboard waar ze allerlei dingen op vastpint die haar doen herinneren aan vroeger.
~ ~ ~
Gelukkig hebben we de tweets nog…
De (re)tweets die ik plaats op Twitter zet ik, aangevuld met wat context, ook hier neer omdat ooit Twitter zal verdwijnen maar waarschijnlijk nog veel eerder ik zelf voor de zoveelste keer mijn account verwijder.
[RT] @natashya_g: Maria Ressa’s voice cracks as she addresses the media: To the Filipinos watching, this is not just about Rappler or about us. This is about you. Because freedom of the press is the foundation of every single right you have as a Filipino citizen. #DefendPressFreedom@mariaressa
Ik lees Dit is geen propaganda van Peter Pomerantsev. Deel 1 is getiteld ‘Trollensteden’ en gaat dieper in op de vrijheid van meningsuiting versus censuur waarbij de volgende vraagstelling wordt onderzocht: “Maar stel dat de machtigen van deze wereld ‘informatieoverdaad’ gebruiken om nieuwe manieren te bedenken om je te ringeloren, de idealen van vrijheid van meningsuiting omdraaien om afwijkende meningen te onderdrukken, terwijl ze altijd anoniem genoeg blijven om het te kunnen ontkennen. Wat dan?”
In dit eerste deel maken we kennis met de Philipijnse journalist Maria Ressa, de baas van de nieuwswebsite Rappler. Ik had niet eerder van haar of de website gehoord. Ze wordt opgevoerd als een voorbeeld van hoe gecoördineerde haatcampagnes (waar de connecties tussen staten en meutes onduidelijk blijven) afwijkende stemmen op sociale media continu blijven intimideren, of hun reputatie ondermijnen, net zolang totdat ze zwijgen of niet meer serieus genomen worden.
Op de laatste bladzijde van dit eerste deel lezen we hoe Pomerantseve bij toeval Maria Ressa ontmoet in een hotellobby naar haar enkele maanden niet te hebben gezien. Ze vertelt dat de dreigement nog steeds blijven binnenkomen en dat ze was aangeklaagd voor belastingontduiking. Weer enkele maanden later las hij dat ze gearresteerd werd voor cybersmaad wegens een stuk uit 2012.
Hiervoor is ze nu schuldig bevonden en vandaar de RT van een tweet die me anders nooit zou zijn opgevallen. Op de site van Amnesty International kun je meer lezen over deze zaak en hoe je protest kunt aantekenen tegen deze gang van zaken. Want: “De wet op basis waarvan de aanklachten zijn ingediend stamt ook uit 2012, maar trad pas drie maanden na de publicatie van het artikel in werking. De wet mag nooit met terugwerkende kracht worden toegepast.” => Trek veroordeling Filipijnse journalisten in
[RT] @DelpherNL: Vanaf vandaag kun je #Delpher ook tegenkomen op televisie! Op @NPO1 en @NPO2 zal de komende weken deze commercial worden uitgezonden. Hierbij alvast een voorproefje:
Reclame voor de site Delpher.nl waar je onbeperkt kunt grasduinen in “de originele teksten uit meer dan ruim 1,7 miljoen kranten, 7 miljoen tijdschriftpagina’s en meer dan 900.000 boeken van de 15de tot de 21ste eeuw. In het totaal vindt u in Delpher meer dan 100 miljoen pagina’s en dit aanbod zal de komende jaren alleen maar groeien.”
—
[RT] @suzezij: In 2016 waarschuwden we al dat een foutieve fact-check van @nrc over slavernij zou ingezet worden om de trans-Atlantische slavernij te bagatelliseren. In 2017 erkende NRC in naschrift dat de check niet klopte. Vandaag misbruikt Baudet de chek alweer. => Hoe nepgeschiedenis het slavernijverleden trivialiseert — overdemuur
@suzezij: Te veel mensen lezen alleen het aantoonbaar foutieve citaat dat Baudet in zijn tweet citeert, zonder het naschrift te lezen waarin de check als onjuist wordt bestempeld. Dus volgens mij is het hoog tijd, @nrc, om het artikel geheel offline te halen.
NRC doet een factcheck in 2016 en komt tot de conclusie dat de bewering (in dit geval: ‘Meer Europese slaven in Noord-Afrika dan zwarte slaven in de VS’) waar is. Na publicatie volgt een ingezonden brief die een en ander weerlegt maar de factcheck blijft staan met dezelfde conclusie. Pas in december 2017 komt er een naschrift dat de conclusie van de factcheck bijgesteld moet worden. De bewering wordt nu geduid als onjuist.
Het probleem is alleen dat er weliswaar in een extra kader uitgelegd wordt dat de factcheck aangeeft dat de bewering onjuist is (en dat dit ook tussen haakjes aan de titel wordt toegevoegd), maar dat het artikel als zodanig zonder correctie blijft staan. En dan kan dit handig gebruikt worden door diegenen waarvoor de de oorspronkelijke conclusie koren op de molen is om weer wat desinformatie te verspreiden. Dan is die ‘fake media’ toch wel weer nuttig als nieuwsbron. En zo blijven we bezig.
~ ~ ~
Gelukkig hebben we de tweets nog…
De (re)tweets die ik plaats op Twitter zet ik, aangevuld met wat context, ook hier neer omdat ooit Twitter zal verdwijnen maar waarschijnlijk nog veel eerder ik zelf voor de zoveelste keer mijn account verwijder.
Wieteke van Zeil haalt het werk van Marlene Dumas erbij om ons te wijzen op twee psychologische automatismen:
Als we veel mensen bij elkaar zien die een paar eigenschappen gemeen hebben, zien we vooral de groep.
Elke interpretatie van een gezichtsuitdrukking zegt evenveel over jezelf als over die uitdrukking.
Het werk stamt uit 1991, maar waar het ons mee confronteert is nog steeds actueel.
—
[RT @BartFunnekotter] Ik zie dat #slavernij trending is. Van harte wil ik dit interview aanbevelen, over de vijfduizendjarige geschiedenis van dit verfoeilijke fenomeen. Dit gesprek was voor mij echt een eyeopener. => Slavernij was er altijd – en overal — nrc
Een interview door Bart Funnekotter met historicus Dick Harrison, schrijver van een uit 1.800 pagina’s omvattende trilogie over slavernij door de eeuwen heen waarvan nu een compacte versie is verschenen van slechts 704 pagina’s (De geschiedenis van de slavernij. Van Mesopotamië tot moderne mensenhandel).
Geschiedenis is het vertellen van verhalen, benadrukt hij, en met die verhalen construeren we een dominant beeld van het verleden, een beeld waarbij we ons comfortabel voelen. „Heel lang vertelden we elkaar hier in het westen het verhaal dat wij de besten waren omdat we de wereld hadden veroverd. Later waren we opnieuw de besten, maar toen omdat we tijdens het negentiende-eeuwse imperialisme de slavernij in Afrika afschaften. En nu zijn we de besten omdat we zo goed zijn in het aanbieden van onze excuses. In alle gevallen zijn wij de machtigen.”
En wat minstens zo belangrijk is: de slavernij is niet voorbij. “Volgens de International Labour Organisation (ILO) leven er nu twaalf tot vijftien miljoen mensen in slavernij, voornamelijk kinderen en jonge vrouwen. En dat zijn de mensen van wie we het weten.” Meer pessimistische schatting geven aan dat het hier wel eens rond de honderd miljoen mensen betreft.
—
[RT @hansschnitzler] “We zijn Zoombies voor elkaar geworden. Het weegt op ons hart. De digitale schermen die ooit onze reikwijdte vergrootten, laten ons nu mensen zien die we kwijt zijn.” Videobellen maakt ons weemoedig, aldus Gianpiero Petriglieri => ‘Bij digitale gesprekken mis je de subtiele signalen’ — nrc
De universitair docent Gianpiero Petriglieri was altijd al gewend aan videobellen voordat dit het enige communicatiemiddel zou zijn wat we tot onze beschikking hebben tijdens de coronacrisis. Maar toch is hij nu aan het eind van een dag videobellen meer moe dan voorheen. Hoe komt dat?
Zijn conclusie: “anderen zien via videobelprogramma’s als Zoom doet ons extra beseffen dat we niet bij elkaar kunnen zijn. Het doet ons verlangen naar hoe het leven was. Naar écht contact. Dat geldt zeker voor videobellen met familie en vrienden, maar ook met collega’s. Er is een woord voor de psychisch belastende ervaring van getart verlangen: rouw.”
Alastair Campbell was tussen 1994 en 2003 woordvoerder van toenmalig premier Tony Blair. Bij de uitbraak in de UK van het coronavirus deelde hij desgevraagd een lijstje met de huidige regering Johnson waarin punten stonden vermeld die in zijn ogen belangrijk waren voor een duidelijke communicatie richting de bevolking. Achteraf is het voor hem teleurstellend te moeten concluderen dat het “niet overdreven [is] om te zeggen dat Johnson nul op tien scoort. Ik denk dat Nederlanders die dit lijstje langslopen en hun eigen regering analyseren, heel wat royaler zouden zijn.”
Ik ben dol op landkaarten. En deze animatie visualiseert heel mooi hoe de daadwerkelijke afmetingen zijn van de landen op onze wereldbol. Iets waaraan de Mercator projectie geen recht doet en een heel misleidend beeld geeft wat lang niet bij iedereen bekend is. Ik ben benieuwd of Trump deze ‘Make America Small Again’ weet te waarderen. “Fake map!”, zal waarschijnlijk zijn voorspelbare reactie zijn.
~ ~ ~
Gelukkig hebben we de tweets nog…
De (re)tweets die ik plaats op Twitter zet ik, aangevuld met wat context, ook hier neer omdat ooit Twitter zal verdwijnen maar waarschijnlijk nog veel eerder ik zelf voor de zoveelste keer mijn account verwijder.
[10:30 AM] Een nestje zwerfkittens in de achtertuin onder de laurier…
De kleine zwerfkat die we bij gebrek aan beter maar Friemel hebben genoemd hadden we gisterochtend voor het laatst gezien. Normaal gesproken volgt ze hetzelfde patroon van de andere twee zwerfkatten (Oscar en Emmy, broer en zus) die ’s ochtens en ’s avonds langskomen voor een bakje brokjes. Inge dacht al aan het gemiauw te horen dat ze op het punt stond te bevallen. Deze ochtend kwam ze trouw op het afgesproken tijdstip langs. Zonder dikke buik. Maar waar ze kittens ter wereld had gebracht was ons een raadsel. Na het ontbijt bleef ze nog even wat staan kletsen met Oscar en Emmy voordat ze weer omzichtig naar achter in de tuin liep. Na enig zoeken hebben we later op de ochtend de kraamkamer (onder een grote laurierstruik) gevonden terwijl moeders weer even de benen aan het strekken was.
—
[10:39 AM] “In forests, trees can communicate warnings to one another in a network often referred to as the ‘Wood-Wide Web’. This is done through the underground networks of ‘mycorrhizae’, which are connections between green plants and fungi.” => @mirias: Ik heb met veel plezier dit kalme, ietwat melancholische en toch hoopvolle essay van @shanefinanart geredigeerd. Nu te lezen bij @INCAmsterdam: => A Different Kind of Grief: Learning to Love Our Networks in a Time of Disconnection
Eerst maar even de inleiding van dit prachtige essay citeren:
Have you ever seen a place transformed beyond recognition? Maybe a local lake dried up, or a treasured tree blew down, leaving an empty space where there was once a landmark. Places change. Landscapes transform because of human intervention and events like extreme weather. Not every change needs to be a loss. But some changes are devastating. Why do we grieve for some losses, and not others? Why does it upset us when a stately local tree is cut down near, but not affect us when an area the size of Cyprus is deforested every year in the Amazon?
Het kan zijn dat ik momenteel bevattelijk ben voor het concept van ‘grieve’ en ‘loss’, tenslotte is het nog geen maand geleden dat mijn vader kwam te overlijden, en wellicht dat ik daarom op de link van @mirias klikte en begon te lezen terwijl ik dat anders niet had gedaan. Hoe dan ook, ik klikte en begon te lezen. En werd meegenomen door de bedachtzame manier hoe dit essay is geschreven en het betoog is opgebouwd. Het is een ‘longrread’ en je moet er even voor gaan zitten om het op je gemak uit te lezen. Wat ik heb gedaan en zeer zeker nog eens ga doen want het raakt me zonder dat ik precies weet waarom en wat ik er mee moet. Waarschijnlijk kom ik er nog op terug. Om af te sluiten nog een stukje uit de inleiding:
All things that are lost were once connections. If someone is disconnected from their environment, they will not mourn its loss. The same is true with people who will not mourn the loss of other people that they do not feel a connection to. Grief happens because of lost connections. Connections formed together are networks.
So I propose a different kind of grief: grief for the network, grief for connection, grief for the links that bind one object to another, be they person, place, or thing. I will explore this different kind of grief here. To begin, I will introduce attachment to place.
Ik heb de ontwikkeling van gezichtsherkenning niet op de voet gevolgd, maar wat ik ervan weet is dat de nauwkeurigheid vooral bij donkergekleurde personen (en dan specifiek voor vrouwen) niet echt denderend is, met alle (negatieve) gevolgen van dien omdat gezichtsherkenning gekoppeld is aan algoritmes die er nog een schepje (raciale) vooringenomenheid aan toevoegen. Kortom, een gevaarlijke goedje in de handen van de Amerikaanse politie indien ze er onvoorwaardelijk vanuit gaan dat het z’n werk doet. In alle opwinding na de dood van George Floyd en de aanhoudende protesten tegen racisme en discriminatie is het goed te zien dat de bedrijven die de software gezichtsherkenning leveren (zoals Amazon, Microsoft en IBM) besloten hebben om de banden met de politie en overheid wat terug te schroeven en te werken aan de tekortkomingen die deze software zo discutabel maakt.
Als je in de media (en op social media) het beestje bij de fascistische naam noemt dan krijg je al gauw een heel kwaaigemeente over je heen die in het meest gunstige geval niet met je eens zijn en daar zo hun redenen voor hebben, maar veel vaker zijn het bedreigingen aan je adres die er toe moeten leiden dat je maar beter je mond houdt of althans het label ‘fascisme’ niet meer gebruikt voor hen waar het wel degelijk voor van toepassing is. Dit is het verhaal van Peter Middendorp die besloten heeft om weer gewoon te gaan benoemen wat fascistisch is.
Indien onderzoek uitwijst dat het grootste deel van de Nederlandse bevolking niet echt historisch onderlegd is en bijvoorbeeld geen idee heeft wie Jan Pieterszoon Coen is, in hoeverre kun je dan zeggen dat de standbeelden van deze personen bijdragen aan een racistisch mensbeeld? Zouden er niet andere manieren zijn te bedenken om deze standbeelden aan (of in) te passen in plaats van ze neer te halen? Moeilijke discussie maar belangrijk genoeg om te voeren.
Wat reclame voor de Open Universiteit. Moet kunnen toch?
—
[RT @NRC_Boeken] ‘Het Westen leunt als een bejaarde man ‘achterover in een luie stoel, aan een infuus met iets lekkers, terwijl op de achtergrond een ideologische Greatest Hits tape draait uit zijn wilde jeugd.’ => De pure decadentie van het ‘bejaarde’ Amerika en Europa — nrc
Recensie door Sjoerd de Jong van The Decadent Society — How we became the victims of our own success door Ross Douthat. Slotconclusie: “Wat moet je met een boek dat nu al lijkt te zijn ingehaald, als een kind dat door de eigen Zeitgeist is opgegeten Eén observatie staat overeind: Douthats sombere peiling van een diepe Amerikaanse malaise, die nodig moet worden doorbroken. Vermoedelijk vreest hij dat het huidige oproer strandt in een nieuwe impasse of zelfs in anarchie. The Decadent Society is een prikkelende conservatieve overpeinzing over een maatschappij die aan de grenzen van zijn groei is gekomen; eentje die nu eens niet uitmondt in borealisme of standbewuste nostalgie naar een audiëntie bij Plato. Maar ook een die, zoals dat gaat met hapklare diagnoses, snel verteert.”
—
[RT @Sheilalaka] Zeldzaam als een veldleeuwerik is het kind dat nog leest. Column Tommy Wieringa => Slagerserotiek — nrc
De jeugd leest steeds minder. En zeker de jongens. De cijfers zijn alarmerend, maar de noodzaak tot actie schijnt niet aanwezig te zijn en dat is iets waar Tommy Wieringa zich terecht kwaad over maakt. En ik met hem.
—
[RT @mirias] Goed interview met Thijs Lijster, met daarin een interessant citaat van Walter Benjamin: ‘Elk document van cultuur is ook een document van barbarij.’ => Kunst voert ons naar de rand van het denken — trouw
The monument — Joep van Lieshout
Interview met cultuurfilosoof Thijs Lijster naar aanleiding van de Maand van de Filosofie met als thema ‘Het uur van de waarheid’. Lijster gaat in op de functie van kunst. “Kunst kan ons wereldbeeld doen kantelen, maar ons ook wijzen op de grens van het denken”. Hij gebruikt onder andere het beeld ‘The monument’ van Joep van Lieshout als voorbeeld. In plaats van het doorsnee beeld van een held op paard, zien we hier hoe ‘de held’ door geweld zijn tegenstanders neerslaat. Lijster: “Het werkt als een soort lens: het zet alle andere ruiterbeelden in een ander licht. […] Van Lieshout geeft een draai aan dat klassieke beeld en toont diezelfde held in al zijn barbarij. Achter elk ruiterbeeld gaat heel wat geweld schuil, laat hij hiermee zien.”
Kunst is een manier om je eigen waarheid vast te (laten) leggen?
“Dat kan het zijn, maar dat is maar één van de manieren waarop kunst zich tot waarheid verhoudt. Kunst toont ook een waarheidsbeleving die voorbijgaat aan menselijke keuzes: ze kan ons laten voelen dat er meer is dan de realiteit die wij in woorden kunnen vatten. Op die manier kan het kunstwerk ons ook een andere waarheid tonen.”
We krijgen een nieuw pensioenstelsel. Moeten we daar blij mee zijn? De uitkering wordt afhankelijk van de resultaten die de beleggers voor ons weten te behalen. Toen ik dat hoorde op het nieuws werd ik daar niet meteen vrolijk van. Wat nu als ze er een zooitje van maken? Wie is daar dan verantwoordelijk voor? Maar er speelt nog iets anders. Wordt het niet tijd dat ze duurzaam gaan beleggen?
—
[RT @dewaremerijn] Ik vond dit wel mooi van Simon Schama.
De beeldenstorm opnieuw. Je ontkomt er niet aan. Ditmaal een citaat van de historicus Simon Schama waar ik me ook wel in kan vinden. Het feit dat een standbeeld er staat geeft er al een bepaalde gewichtigheid aan. Men heeft er ooit voor gekozen om deze persoon eruit te lichten als zijnde belangrijk. Dat is het beginpunt. De toon is dan al gezet.
—
[RT @MetropolisM] Het oppoetsen en het wegpoetsen van het verleden — het Westen is er goed in. Heleen Debeuckelaere over Brussel, een koloniale stad, getekend door Leopold II. Hoe het vooral de inwoners uit de Afrikaanse diaspora zijn die zijn erfenis met zich dragen. => Ruimtes herinneren, onze lichamen ook — metropolis m
Omdat we momenteel bij de Oriëntatiecursus Cultuurwetenschappen ook lezen over Leopold II in het boek De duizelingwekkende jaren door Philipp Blom. Leopold II had in 1885 een stuk Congo ter grootte van Europa weten te bemachtigen (als privébezit) en heeft vervolgens de lokale bevolking op een onvoorstelbaar wrede manier misbruikt om de handel van ivoor en rubber te realiseren. ‘Ongeveer tien miljoen oorspronkelijke inwoners van Congo kwamen om tijdens Leopolds bewind. Ze werden vermoord, verminkt, of ze verhongerden. Het was de grootste genocide die de wereld ooit had gekend. De inkomsten van deze moordzuchtige onderneming financieerden ook de eindeloze uitbreidingen en renovaties van het koninklijk paleis in Laken, een uitgestrekt park met architectonische follies, een promenade aan zee in Oostende, een tribune voor de favoriete renbaan van de koning, een golfbaan en zijn favoriete prestigeproject, een triomfboog van monumentale afmetingen waarop zijn prestaties werden herdacht.’ [p.135]
Heleen Debeuckelaere schrijft in Metropolis over de stad Brussel waar het koloniale verleden zo pregnant aanwezig is en wat dat betekent voor de inwoners die een band hebben met de voormalige kolonie.
Afrikanen hebben niet de luxe om kolonialisme te vergeten. We belichamen, meer dan ons lief is, het levende archief ervan. En we maken het, soms meer dan ons lief is, onszelf eigen. We dragen wax, een stof geïmporteerd door het westen uit de Indonesische kolonie, als harnas tegen assimilatie, om onze trots en verbinding met het continent te tonen. We spreken koloniale talen, maar maken er een nieuwe taal van. Pidgin, patois of ‘straattaal’. Alles zodat we elkaar kunnen begrijpen, zonder hoorbaar te zijn voor anderen.
~ ~ ~
Gelukkig hebben we de tweets nog…
De (re)tweets die ik plaats op Twitter zet ik, aangevuld met wat context, ook hier neer omdat ooit Twitter zal verdwijnen maar waarschijnlijk nog veel eerder ik zelf voor de zoveelste keer mijn account verwijder.
