Het alarm op mijn iPho­ne staat inge­steld om mij ieder half uur te her­in­ne­ren de water­slang te pak­ken en de pas gestor­te beton­vloer in de schuur van een nieuw laag­je water te voor­zien. Dit doen we al sinds gis­ter­och­tend nadat het beton met een vlin­der­ma­chi­ne zo goed moge­lijk geë­ga­li­seerd is. De komen­de dagen moet de vloer uit­har­den en opdro­gen wat para­doxaal genoeg het bes­te gaat wan­neer je de boel nat­houdt.

Ik raak altijd een beet­je in de war van dit soort uit­spra­ken. Iets nat maken om het droog te krij­gen. Maar eigen­lijk gaat het hier dus niet om het droog wor­den. Het gaat juist om het har­dings­pro­ces (is dat een woord?). Ten­min­ste, zo werd mij dui­de­lijk toen ik wat door­vroeg bij de aan­ne­mer die ons na geda­ne zaken de opdracht gaf flink te blij­ven bewa­te­ren omdat anders al het werk voor niets was geweest.

Niet dat ik er veel mee opschoot. Water om het beton sneller/beter hard te krij­gen? Hoe dan? Van­we­ge het kalk in het water? Natuur­lijk had ik het kun­nen opzoe­ken (en dat kan nog steeds), maar ter­wijl ik met de slang in de hand een zoveel­ste keer bezig was de schuur onder water te zet­ten vorm­den mijn gedach­ten als van­zelf een pas­sen­de the­o­rie.

Door de boven­laag nat (en zacht?) te hou­den krijgt de twin­tig cen­ti­mer dik­ke beton­laag (aan de de ran­den zelfs 50 cen­ti­mer) de kans om aller­eerst aan de onder­kant hard te wor­den, en gelei­de­lijk aan naar boven toe dit har­dings­pro­ces (mis­schien toch maar eens opzoe­ken of dit echt een goed woord is) door te zet­ten. Zon­der water zou het beton aan de boven­kant te snel drogen/harden en poreus raken en niet goed aan­slui­ten bij de onder­laag die nog bezig was naar boven toe te har­den, waar­door er een kwets­baar laag­je in het mid­den min­der hard zou zijn waar­door er later breu­ken of ande­re pro­ble­men zou­den ont­staan.

Ik vond dat een logi­sche ver­kla­ring die me gemo­ti­veerd bleef hou­den om gedu­ren­de de rest van de dag gezags­ge­trouw elk half uur opnieuw de slang ter hand te nemen en de beton­vloer en zoveel­ste keer onder water te zet­ten. Zin­ge­ving noe­men we dat met een mooi woord.

~ ~ ~

Toen ik nog lid was van de Sur­vi­val­run­ver­e­ni­ging in Arn­hem Zuid lie­pen we vaak een opwarm­rond­je op zon­dag­och­tend rond­om de Rij­kers­woerd­se Plas­sen. Dat was ooit. Nu kom ik daar eigen­lijk nog maar zel­den. Tot van­daag.

Ik had afge­spro­ken dat Luel­la mijn auto dit week­end kon lenen zodat ze wat meer mobiel was met twee kin­de­ren die alle­bei op zater­dag­och­tend op ver­schil­len­de plek­ken moesten voet­bal­len. Het plan was om na mijn werk van­uit Ede naar haar toe te rij­den. Helaas had­den de ande­re weg­ge­brui­kers op de A12, A50 en N224 daar anders over gedacht. Zij deden erg hun best en slaag­den daar won­der­wel in om alle wegen vast te laten lopen nog voor­dat de avond­spits goed en wel op gang geko­men was.

Omdat zij in de vroe­ge avond al wat ande­re afspra­ken had staan en mij niet naar huis kon bren­gen reed ik daar­om recht­streeks door naar Bem­mel en een­maal thuis trok ik mijn hard­loop­kle­ren aan en at een banaan. Toen reed ik als­nog terug naar Arn­hem Zuid waar ik de auto­sleu­tel aan onze oud­ste klein­zoon gaf en een kor­te war­ming up deed bij hen in de straat.

Niet veel later liep ik voor de eer­ste keer door het nieuw aan­ge­leg­de park Lin­ge­ze­gen naast de Rij­kers­woerd­se Plas­sen. Het is er nog rede­lijk kaal maar dat het een mooi stuk­je natuur wordt is wel dui­de­lijk. Net zoals het gedeel­te park dat bij ons in de buurt is aan­ge­legd zijn ook hier veel har­de en onver­har­de paden geko­men waar­over je lek­ker kunt hard­lo­pen zon­der last te heb­ben van ver­keer. Alleen zo af en toe een wan­de­laar soms ver­ge­zeld van een hond.

En ondanks dat mijn con­di­tie nog steeds te wen­sen over­laat heb ik opnieuw heer­lijk gelo­pen en vroeg ik me af wan­neer ik toch in staat ga zijn de fre­quen­tie van het lopen gedu­ren­de de week omhoog te krij­gen want mijn vori­ge run was afge­lo­pen zon­dag en nu is het alweer vrij­dag­avond ter­wijl ik mini­maal twee keer per werk­week wil­de gaan. Ik moet beter mijn best doen om die gewoon­te er weer in te krij­gen.

~ ~ ~

Op het kan­toor van onze Direc­tor Digi­tal Cus­to­mer Expe­rien­ce (niet z’n ech­te titel) hangt een ana­lo­ge klok. Die ook nog eens zeven minu­ten ach­ter­loopt. Daar breek ik dus mijn hoofd over.

Is het heim­wee naar een tijd toen het leven nog een stuk lang­za­mer en gemoe­de­lij­ker leek te gaan? Moet hij daar wel eens aan den­ken wan­neer er zich weer een zoveel­ste nieu­we hype of trend had aan­ge­diend waar­van ver­wacht werd dat hij er zich in zou ver­die­pen en het bedrijf op sleep­touw zou nemen om toch voor­al bij de ear­ly adap­tors te horen?

Nee, niets van dat al. De klok was ach­ter­ge­la­ten door een oud-col­le­ga die eer­der dit kan­toor had gebruikt. Het zei uit­ein­de­lijk meer over mij dat ik deze invul­ling gaf. Omdat het ook wel iets had kun­nen zijn wat ik zelf zou doen in die posi­tie. Beet­je recal­ci­trant. Of, wie weet, toch echt heim­wee.

Zoals ik dat ook voel­de bij het zien van de Light Pho­ne II.

Het is een tele­foon terug­ge­bracht naar de ‘bare basics’. Je kunt er mee bel­len, tekst­be­rich­ten ver­stu­ren en muziek luis­te­ren. Er zit een reken­ma­chi­ne op en een navi­ga­tie­sys­teem. En dan heb je het wel zo’n beet­je gehad.

desig­ned to be used as litt­le as pos­si­ble

Wel wifi en blue­tooth maar geen inter­net brow­ser. Ook geen came­ra en al hele­maal geen enke­le soci­al media app. Plus de garan­tie dat die er ook nooit gaan komen.

Geen aflei­ding, kort­om.

Zodat je je kost­ba­re tijd op ande­re zaken kunt rich­ten. Zoals vroe­ger, toen het leven nog een stuk lang­za­mer en gemoe­de­lij­ker was.

Ik over­weeg om er een­tje aan te schaf­fen. Mis­schien niet om mijn hui­di­ge iPho­ne te ver­van­gen, maar wel om die regelmatig(er) uit te zet­ten en dan tij­de­lijk met de Light Pho­ne voor wat ‘qua­li­ty time’ onder de radar te gaan.

Maar boven­al vind ik ‘m ook nog eens heel erg mooi.

~ ~ ~

We zit­ten weer mid­den in een ver­bou­wing. De laat­ste hope­lijk. Het is de uit­ge­stel­de aan­pas­sing aan de schuur ach­ter die hele­maal dicht wordt gemaakt en dienst gaat doen als hob­by­ruim­te. Met de nodi­ge iso­la­tie kun­nen we er in alle sei­zoe­nen terecht. Voor het ech­ter zover is moet er nog een hoop gebeu­ren. En heb­ben we de komen­de tijd weer regel­ma­tig werk­volk over de vloer.

Was ik even ver­ge­ten hoe hin­der­lijk dat is.

Niet de men­sen zelf. Die ken­nen we onder­tus­sen al goed van eer­de­re klus­sen en daar heb­ben we geen enkel pro­bleem mee. Het gaat me meer om de ver­sto­ring van ons leven­tje dat hier lang­zaam maar zeker vorm heeft gekre­gen. Gis­ter las ik bij Elja over wat het met je kan doen wan­neer een bepaal­de rou­ti­ne wordt door­bro­ken en van­daag voel ik aan den lij­ve wat ze ermee bedoel­de.

In mijn reac­tie onder haar blog­post schreef ik wat me spon­taan te bin­nen schoot bij het voor­beeld dat ze aan­haal­de. Ik her­ken­de het van mijn eigen erva­ring om gaan te hard­lo­pen. Een rou­ti­ne of ritu­eel kan hel­pen om op een onbe­wus­te en ‘low-ener­gy’ (van­we­ge het repe­ti­tie­ve karak­ter) manier de druk­te van alle­dag ach­ter je te laten om zodoen­de in de juis­te gemoeds­toe­stand te komen voor het hard­lo­pen.

Mis­schien (zo bedenk ik me nu) is het ook wel zo dat het bij­ge­loof in de kleed­ka­mer (eerst de lin­ker­sok en dan rech­ter­sok, en nooit anders­om) niet zozeer dient om geluk af te dwin­gen maar veel meer een vast onder­deel is van een hele keten van han­de­lin­gen om in een flow te gera­ken. Die ver­vol­gens kan lei­den tot bete­re pres­ta­ties en ver­taalt wordt als geluk (afdwin­gen).

Hele­maal zelf ver­zon­nen (hoop ik).

Geldt dit ook voor de ver­sto­ring die ik deze avond voel­de? Daar lijkt het wel op. De ‘avond­ploeg’ die de bekis­ting gaat aan­bren­gen voor het beton stor­ten dat later van de week gaat plaats­vin­den arri­veer­de gelijk met mij toen ik van kan­toor kwam. Het bete­ken­de dat ik mijn nor­ma­le rou­ti­ne opzij moest zet­ten en me had aan te pas­sen aan de nieu­we situ­a­tie.

Niet ono­ver­ko­me­lijk, maar anders. En anders voelt niet ver­trouwd. Althans, zo ervaar ik het.

Ten­slot­te zijn we hier gaan wonen voor de rust en om ons eigen ding te kun­nen doen. Wat dat dan ook is. Nu is het tij­de­lijk niet rus­tig en wordt ons eigen ding doen beperkt door de men­sen en de rom­mel om ons heen. We pas­sen ons zo goed moge­lijk aan wat ons aldus in een ande­re situ­a­tie brengt dan waar we nor­maal had­den wil­len zijn.

Mis­schien brengt het ons tot nieu­we inzich­ten die we (onbe­wust) gaan inte­gre­ren in de oude rou­ti­ne wan­neer de rust is weer­ge­keerd zon­der dat we dit besef­fen.

Of het alle­maal ergens op slaat weet ik niet, maar ik ga het van­avond niet meer terug­le­zen of wij­zi­gen. Ik ga nog even genie­ten van de rust zolang het kan.

~ ~ ~

PS. In haar blog­post schreef Elja => Dis­rupt jezelf, en sinds­dien blijf het deun­tje van Res­pect Yourself door mijn hoofd zeu­ren…

~ ~ ~

Gis­ter liep ik NIET de Free­dom Trail. En van­daag NIET de Brid­ge to Brid­ge. Want ik had het tic­ket van Luel­la kun­nen over­ne­men omdat zij niet ging. Maar 10 EM is veel te ver voor mij. Dus ging ik van­och­tend zelf een rond­je lopen in de niet zo wij­de omge­ving.

Onder­weg bedacht ik dat het mis­schien wel grap­pig zou zijn om de titel van de blog­post over mijn hard­loop­rond­je te lin­ken aan de diver­se runs geor­ga­ni­seerd als onder­deel van de Air­bor­ne her­den­king. Bij­voor­beeld Rond­je Brug naar Brug. Want ik rea­li­seer­de me dat het start­punt van mijn rond­jes vaak bij het brug­ge­tje over de Lin­ge gaat. En ik was van plan om de twee brug­gen over de A325 te nemen om van daar­uit naar het punt te lopen waar de A15 in een T‑splitsing ein­digt en er een brug over de Betu­we­lijn gaat.

Hal­ver­we­ge voel­de ik al dat het heel ver­stan­dig was geweest dat ik de Free­dom Trail en de Brid­ge to Brid­ge aan me voor­bij had laten gaan, want daar zou ik zeker iede­re deel­ne­mer aan me voor­bij heb­ben moe­ten laten gaan. De geest wil­de wel, maar het lichaam denkt daar voor­als­nog anders over.

Dus ver­zon ik ter plek­ke dat mijn blog­post­ti­tel aan­ge­past zou gaan wor­den naar Rond­je Een brug te ver en daar kon ik best wel om lachen. Afge­lo­pen vrij­dag tij­dens de bor­rel in het cen­trum van Arn­hem was de gelijk­na­mi­ge film nog ter spra­ke geko­men. De Rus­si­sche col­le­ga had ‘m van har­te aan­be­vo­len aan de Argen­tijn­se col­le­ga die er nog nooit van gehoord had. Toen hij hoor­de dat de film drie uur duur­de maak­te dat hem niet echt enthou­si­ast.

Dat ik de titel van mijn blog­post wil­de aan­pas­sen sloeg niet zozeer op het feit dat ik drie uur nodig dacht te heb­ben voor mijn geplan­de rond­je van 10 kilo­me­ter, maar op beslis­sing die ik nam af te zien van door te lopen naar de spoor­brug. Ik nam een afslag eer­der en in plaats van 10 liep ik uit­ein­de­lijk slechts 8 kilo­me­ter. Wel­is­waar ver­der dan mijn vori­ge zon­dags­rond­je, maar toch. Met alle goe­de bedoe­lin­gen bleek mijn rou­te een brug te ver zijn geweest.

Een­maal thuis ver­an­der­de ik toch weer van gedach­ten. Ik moest den­ken aan het gevoel tij­dens het lopen. Tot aan het moment dat het niet lek­ker meer ging was het heer­lijk geweest. Hier had ik al die tijd voor­af­gaand en na mijn lies­breuk­ope­ra­tie naar uit­ge­ke­ken. Het vrij­uit kun­nen ren­nen zon­der belem­merd te wor­den door bles­su­res. Die vrij­heid, voor­heen zo van­zelf­spre­kend, was nu een kost­baar iets waar ik van moest blij­ven genie­ten. Het lichaam wil dan mis­schien nog niet zo snel en ver als de geest voor ogen heeft, alles is beter dan nood­ge­dwon­gen thuis te zit­ten.

~ ~ ~

De rode kater die we onlangs Oskar zijn gaan noe­men begint steeds meer gewend aan ons te raken. ’s Och­tends ligt hij vaak al gedul­dig te wach­ten tot wij naar bui­ten komen om hem wat brok­jes te geven en tegen de avond vindt hij het heel nor­maal dat we hem ook een bak­je ‘nat voer’ geven net zoals onze huis­poe­zen voor­ge­scho­teld krij­gen. Tus­sen­door duikt hij regel­ma­tig op om ons te begroe­ten of een haze­s­laap­je te doen op het ter­ras of onder de kap van de schuur. Lang­zaam neemt Oskar de plaats over van Mies­je die we sinds ze samen met haar kit­tens door de die­ren­am­bu­lan­ce is mee­ge­no­men niet meer heb­ben gezien.

Afge­lo­pen don­der­dag zagen we iets raars toen we Oskar wat te eten gaven nadat ‘het werk­volk’ ver­dwe­nen was. De hele dag had hij de werk­zaam­he­den onder en rond­om de schuur van een vei­li­ge afstand in de gaten gehou­den. Pas nadat ieder­een ver­dwe­nen was kwam ze tevoor­schijn en ging op haar ver­trouw­de plek­je zit­ten ten teken dat wat hem betrof het avond­eten geser­veerd kon wor­den.

Over teken gespro­ken. Dat is wat we aan raars zagen in zijn nek. Eerst dach­ten we dat het een korst­je was over­ge­ble­ven van een eer­der gevecht met ande­re riva­len die hier rond­zwer­ven of mis­schien dat hij ergens ach­ter was blij­ven haken. Voor de zeker­heid pro­beer­de ik een foto te maken om het plek­je wat beter te bestu­de­ren. Het is niet echt goed te zien maar we dach­ten toch echt dat het een teek was. We namen ons voor het een aan­tal dagen aan te zien. Kat­ten zijn leni­ger dan je denkt en wel­licht kon hij er zelf bij met z’n ach­ter­poot om de para­siet te ver­wij­de­ren zon­der dat het kop­je blijft zit­ten.

Deze avond dacht ik te zien dat wat er ook mee­reis­de in de nek van Oskar ver­dwe­nen was. Opnieuw heb ik een foto gemaakt die opnieuw niet echt defi­ni­tief uit­sluit­sel geeft maar het lijkt erop dat indien het een teek was die voor­lo­pig is ver­dwe­nen of gro­ten­deels ver­wij­derd. We blij­ven het in de gaten hou­den.

Wordt hope­lijk niet ver­volgd.

~ ~ ~